อยากจะบอกทุกคนค่ะ ว่าเราเป็นอนอเร็กเซียกับบูลิเมียค่ะ เป็นโรคทางจิตที่เกี่ยวกับความผิดปกติทางการกินชนิดนึงค่ะ

คือช่วงที่เราป็นโรคนี้เราทำตัวสุดยอดมากค่ะ
ไม่กล้ากินอะไรเลย ตอนเช้ากินแค่ยาคูลท์ กืนข้าวสามสี่คำ แล้วก็ออกกำลังกายประเภทคารดิโออย่างหนักทุกวัน
ทรมานมากค่ะ กลัวไปหมด เราไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่เราไม่กล้ากินข้าวเกิน3คำ ไม่กล้ากินน้ำเยอะเกิน 2อึก ถ้ากินเกินนี้จะมีอาการสติหลุดกินให้มากที่สุดแล้วไปอ้วกจนกว่าน้ำหนักจะเท่าเดิมค่ะ วิ่งวันละชั่วโมงค่ะ8กิโลบนลู่วิ่ง วันนึงชั่งน้ำหนักหลายรอบจนนับครั้งไม่ถ้วนค่ะ ทั้งตอนตื่น ตินหลังจิบน้ำหลังออกกำลังกาย หลังเข้าห้องน้ำ นึกเสียใจที่ลดน้ำหนักค่ะ ตอนนั้นหนัก77แต่สุขภาพดีกินอะไรก็มีความสุขไม่เคยต้องมาทรมานตัวเองแบบนี้ ชีวิตไม่มีความสุข เราสูง160 เป็นมา 3 ปีแล้วค่ะทรมานมากค่ะ อยากหายแต่ว่าก็กลัวตลอดเวลาว่าจะอ้วนขึ้น เคยลองกลับมากินปกติแล้วน้ำหนักตีขึ้นไป68ตอนนั้นอยากตายมากค่ะ ที่บ้านกับคนรอบตัวมีแต่คนบอกว่าอ้วนขึ้นทำไปทำแบบนี้ไม่มีใครเข้าใจเราตอนนั้นทะเลาะกับที่บ้านทุกวัน  รับสภาพตัวเองไม่ได้ก็เลยกลับมาเป็นเหมือนเดิมค่ะ แต่ตอนนี้ทรมาณมากเลยค่ะ อยากหายบอกเรื่องนี้กับที่บ้านแล้วแต่เขาไม่เข้าใจค่ะเขาคิดว่าเราหายเองได้ บอกว่ากินน้อยก็ดีแล้วจะได้ไม่อ้วนตอนนี้ก็อ้วนจะตายแล้ว จนกระทั่งเราสติแตกค่ะ เรากินทุกอย่างที่อยากค่ะกินจนจุกแล้วไปอ้วกทิ้ง
สืบเนื่องจากการกระทำนี้ ทำให้สุขภาพทรุดโทรมมากค่ะในเวลาเกือบ2เดือนที่ผ่านมา ตอนนั้นเราผอมมากค่ะหนักประมาณ42ได้ เห็นซี่โครงแทบทักซี่เลยค่ะเวลาก้มหลังจะเห็นกระดูกสันหลังขึ้นชัดเจนเลย แขนขาลีบไปหมด แลกกับการที่เราแทบไม่มีแรงทำอะไรเลย เรารู้สึกมีความสุขมากค่ะ แต่ว่าเหมือนกับว่าครอบครัวเราไม่สุขไปด้วยพวกเขาเป็นห่วงเรามากคิดว่าเราเป็นอะไร เลยพาเราไปโรงพยาบาลค่ะ พอเจอหมอเราก็กลัวมากค่ะ เรากลัวหมอให้น้ำเกลือ เรากลัวอาหารผู้ป่วยในโรงพยาบาล สรุปแล้วหมอก็นตรวจเลือดวัดความดัน
ผลตรวจเราออกมาค่ะว่าค่าไตเราแย่ เลือดเราก็จาง ฮอร์โมนก็ไม่ปกติ แร่ธาตุในร่างกายขาดโพแทสเซียมรุนแรงขาดสารอาหาร หมอบอกว่าถ้าเราไม่ได้ไปหาหมอเราอาจจะไหลตายไปเลยก็ได้ค่ะ และเพราะว่าผลเลือดมันชี้ไปว่าแร่ธาตุที่เราขาดมันมาจากการล้วงคอ ทำให้เขารู้ว่าเราเป็นอน็อเร็กเซียค่ะ เมื่อที่บ้านรู้ พ่อกับแม่ของเราก็เป็นห่วงมาและขอให้เราหยุดการกระทำบ้าๆนี่
เราเลยตัดสินใจเด็ดขาดค่ะว่าจะเลิก เราเลิกล้วงคอ เลิกออกกำลังกาย แล้วหันมากิน3มื้อเหมือนคนปกติ ค่าเลือดหรืออะไรกลับมาดีขึ้น แต่ว่าน้ำหนักก็ขึ้นไม่หยุด ทุกวันน้ำหนักเราจะขึ้นวันละ2กิโลค่ะ ซึ่งมันน่ากลัวมาก สำหรับเราที่ไม่เคยปล่อยให้น้ำหนักขึ้นแม้แต่ขีดเดียว จนตอนที่มันขึ้นมา18โลจึงขึ้นช้าลงค่ะ จนมาตอนนี้น้ำหนักเราขึ้นมา26กิโล น้ำหนักเราอยู่ที่69 เป็นตัวเลขที่น่าสิ้นหวังมากค่ะ ผู้คนรอบตัวที่อยู่แถวบ้านก็ทักตลอดว่าไปทำอะไรมาทำไมอ้วน มันทุกข์ทรมานมากค่ะ เรารู้สึกดูถูกตัวเองตลอดเวลาเอาแต่คิดว่าตัวเองอัปลักษณ์ เราแทบไม่กล้าเดินออกจากห้องด้วยซ้ำได้แต่นึกเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกวันๆ  
ช่วง2อาทิตย์แรกแย่สุดๆค่ะ อาหารที่เรากินเข้าไปแทบไม่ย่อยเลย ที่กินแต่เช้าจนจะนอนกองอยู่รวมกันจนหายใจไม่ออก ซ้ำร้ายกว่านั้นเราบวมน้ำด้วยค่ะ บวมแบบที่ขาเราเนี่ยบวมสุดเอานิ้วกิดเป็นหลุมเลยเอาขาพาดขอบโต๊ะหรือเตียงแล้วบุบ ตอนนี้อาการ2อย่างนี้หายแล้วค่ะ แต่ว่าไม่ได้ทำให้จิตใจดีขึ้นค่ะ
เราเกลียดตัวเองมากเราคิดว่าตัวเองน่าเกลียด เสื้อผ้ากางเกงทุกตัวแม้กระทั่งเสื้อในที่เราเคยใส่แล้วหลวม ตอนนี้เราใส่ไม่ได้มันแน่นไปหมด ใส่ได้แต่ของของตัวเองตอนอ้วน77กิโล เรารู้สึกเกลียดตัวเองขยะแขยงทุกครั้งที่มองเห็นตัวเองในกระจก แต่เราก็ไม่อยากกลับไปทำเหมือนเดิมเพราะว่าพ่อกับแม่เป็นห่วงเรามากค่ะ มันทำให้รู้ค่ะว่าถึงแม้เราจะเกลียดตัวเองแค่ไหนแต่พวกท่านก็ยังรักเรา 

เราอยากจะฝากถึงทุกคนค่ะว่าอย่าทำเหมือนเรา คนที่เป็นอน็อเร็กเซียหรือบูลิเมียอยู่อย่าปล่อยให้ตัวเองถลำลึกเหมือนเรา อยากให้ทุกคนกลับมาให้ได้ค่ะ เราไม่อยากให้ทุกคนจมอยู่กับความรู้สึกเกลียดตัวเองแบบที่เรากำลังเผชิญ ความรู้สึกนี้จะไม่มีใครมีวันเข้าใจนอกจากคนที่เป็นเท่านั้นเราอยากบอกทุกคนที่เป็นเหมือนกับเราค่ะว่า พวกคุณไม่ได้อยู่คนเดียวอยากให้ทุกคนผ่านมันไปด้วยกันค่ะ เราหวังว่าเราจะหายจากโรคนี้ในเร็ววันและน้ำหนักหยุดขึ้นซักที หวังจริงๆค่ะ เราอยากจะเตือนคนที่ไม่ได้เป็นแล้วกำลังลดน้ำหนักอยู่ค่ะว่าอย่าปล่อยให้ตัวเลขบนตาชั่งมาควบคุมชีวิต อย่าทำอะไรที่ผิดพลาด อย่าเยาะเย้ยคนอื่นที่รูปร่างไม่ดี พวกคุณไม่รู้หรอกว่าคำพูดของพวกคุณอาจทำร้ายคนได้มากกว่าถือมีดไปแทงเขาเสียอีกขอบคุณค่ะ