ตามหัวข้อเลยค่ะ แม่เราทำร้ายเราตั้งแต่เรากลับมาอยู่บ้านแม่(ตอนแรกอยู่กับย่า) ทำร้ายทั้งความรู้สึกแหละร่างกาย แค่ขึ้นรถช้าเพราะซื้ออุปกรณ์การเรียนก็โดนตบหน้า และโดนปาของใส่จนหัวแตกเพราะป่วยไปโรงเรียนไม่ไหว และยังมีอีกหลายอย่าง แม่บอกว่าแม่ทนแล้วนะ แต่ก็ทำร้ายเราไม่เลิก เราเป็นคนกลัวแม่มากเลยตั้งแต่มาเป็นแบบนี้ แม่คนอื่นอาจๆปกครองลูกด้วยความรัก แต่แม่เราปกครองด้วยความกลัว เราไม่รู้จะทำไงได้แต่ให้เขาทำร้ายเราแบบนั้น สุดท้ายก็เข้าห้องเงียบร้องไห้คนเดียว ไม่เคยว่าและแสดงกิริยาที่ไม่น่ารักกับเขาเลย

มีแต่เขาที่หงุดหงิดง่ายเอะอะก็มาลงที่เราเสมอ ทั้งเดินตอกส้น ปิดประตูเสียงดัง ขึ้นกูใส่ แล้วก็ยังด่าคนอื่นได้น่าตาเฉยทั้งๆที่เขาจะทำอะไรมันก็สิทธิ์ของเขา (เรื่องนี้เพราะน้าเราป่วยและไม่ยอมไปกินงานบวชด้วยแม่เราก็ไม่พอใจเอะอะบอกแบบนี้กูจะไปทำไม และพอเห็นแบบนี้ลูกน้าก็ไม่ไปด้วยอีก) เอาจริงๆเป็นแบบนี้อยู่ด้วยกันยาก แต่เราก็ทนมา 4 ปีที่มาอยู่ด้วย มันไม่ไหวแล้วจริงๆมีแต่คนบอกให้ทน แต่จะเข้าใจหรอ การโดนคำที่ทำร้ายจิตใจมันออกมาจากปากคนที่เรารัก มันเจ็บแค่ไหน ก็ได้แต่ร้องไห้ในใจ

จนเมื่อสามวันก่อนเขาบอกจะตัดแม่ลูกกับเรา นี่ก็ไม่คุยกันมาสามวันแล้ว และเราป่วยอยู่ด้วย เขาก็บอกจะตายก็ตายไปกูไม่พาไปหาหมอหรอก จนตอนนี้เราไอเป็นเลือดแต่ก็ไม่กล้าบอกเพราะเขาบอกว่า ไม่มีลูกเ*ี้ยๆอย่างเรา

เราจะทำยังไงดี?