เราคือผู้หญิงวัยกลางคน อายุเข้าใกล้ 40 พื้นฐานทางบ้านปานกลางค่อนข้างต่ำ ที่ผ่านมาผลักดันตัวเองให้หลุดพ้นจากความจน เพื่อจะให้ทั้งตัวเอง และ พ่อแม่มีชีวิตที่ดีขึ้น 
เราตั้งใจเรียนหนังสือมาก แต่สติปัญญาไม่ค่อยดี ต้องใช้ความพยายามมากกว่าคนอื่น จนในที่สุดสอบเข้ามหาลัยชั้นนำของประเทศได้ แต่มาด้วยการแข่งขันล้วนๆ ใช้ชีวิตอยู่จนเรียนจบ ได้เข้าทำงานดีๆ ก็ล้วนมาจากการแข่งขันที่ดิ้นรนสู้กับคนอื่น
วันนี้อายุจะ 40 แล้ว เหลียวมามองตัวเอง
สิ่งที่มี : พ่อแม่ที่รักเราเหลือเกิน มีบ้านหนึ่งหลัง รถหนึ่งคัน เงินเดือนแสนนึง สุขภาพที่แข็งแรง ยังไม่ป่วยอะไรร้ายแรง 
สิ่งที่ขาด : สามี เพื่อน ลูกน้อง เจ้านาย

เพราะที่ผ่านมาใช้ชีวิตและทำงานแบบข้ามาคนเดียวตลอด ทำงานละเอียดเกินไป อยู่กับคนอื่นยาก เจ้านายก็หนักใจ ลูกน้องก็ทำงานได้ไม่ถึงที่ต้องการ ก็รำคาญลูกน้อง เก็บงานมาทำเอง ชีวิตก็จะวนอยู่แค่นี้

รู้สึกว่าชีวิตมันผิดพลาดไปหมด ครึ่งนึงของชีวิตแล้วแต่เราไม่มีความสุขทางใจเลย ไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจได้ ไม่มีงานที่ทำแล้วบอกได้ว่าเป็นความสำเร็จจากเราและจะต่อยอดไปถึงคนรุ่นหลังได้ อยากลาออกจากงานเหลือเกิน หลายๆครั้งที่หาคุณค่าความหมายของชีวิตไม่เจอ คิดเลยว่าเวลาที่มีคนสำคัญๆของประเทศเสียชีวิตเนี่ย ทำไมไม่เอาชีวิตเราไปแทน ชีวิตเรามันจะได้มีความหมายอะไรบ้าง แต่คิดแบบนี้ได้แปบเดียวก็เลิกคิดเพราะเรายังมีพ่อแม่ที่ต้องดูแลให้ดี ที่ผ่านมาดูแลพ่อแม่ได้ดีในระดับนึงแต่ก็คิดว่ายังทำได้มากกว่านี้ ตอนนี้เรื่องนี้เลยเป็นเหมือนหลักชัยให้ชีวิตยังมีพลังเดินต่อไป 

ทุกวันนี้มองตัวเองเปรียบเทียบกับคนอื่นเห็นบางคนมีคนรัก มีงานที่ดี ก็อดนึกเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ว่าเราไม่มีแบบเค้าเลย แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นก็คือ เราทำตัวเองทั้งนั้น จะแก้ไขอะไรตอนนี้ก้อยากแล้ว เพราะคนติดภาพความเป็นเราที่แย่ๆอย่างนี้ไปหมดแล้ว

ใครพอจะมีคำแนะนำให้ผ่านช่วงเวลานี้ไปได้บ้างมั้ยคะ