เมื่อ 7 ปีที่แล้วตอนที่เราอายุ 30 กว่าๆ ตอนนั้นอกหักกับความรักง่อยๆอยู่ แต่พอดีได้เจอผู้ชายในแอพที่ทำให้โลกเปลี่ยน ลืมคนที่ไม่ดีไปได้ง่ายๆเลย คนนี้ตรงตามสเปคเกือบหมด ใจดี หน้าตาดี ฉลาด ไม่ขี้โม้ ทุกอย่างถูกใจหมด ยกเว้นเรื่องเดียวคือ เค้าว่าเค้าเป็นซึมเศร้า เป็นเนิร์ดที่ไม่ค่อยพูด ซึ่งเราจะอยากให้เค้าพูดเยอะๆหน่อย

สิ่งที่โชคดีที่สุดในชีวิตมนุษย์ก็คือ การได้รักใครสักคน โดยที่คนๆนั้นเค้าก็รักเราเหมือนกัน เราเชื่อคำนี้มาก 3 ปีแรกที่เราคบกับเค้าแม้ว่าจะเป็นการคบกันแบบทางไกลไปๆมาๆ แต่มีความสุขเหลือเกิน เรารู้ว่าเรากำลังรอใครอยู่ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน เราเข้าใจกันจนเราคิดว่าเราจะแต่งงานกัน 

เค้าขอให้เราไปอยู่กับเค้า แต่มันจะไกลบ้านเรามาก เรามีหน้าที่การงานและพ่อแม่ที่ต้องดูแล ทำให้การแต่งงานล่มเพราะหาทางออกกันไม่ได้ หลังจากนั้นเราเริ่มห่างกันมากขึ้นด้วยโควิท เราเริ่มไม่เข้าใจกัน เราไม่เข้าใจว่าทำไมไม่แต่งงงานกับเราก่อนแล้วค่อยคิดว่าจะอยู่กันไง ส่วนเค้าคงไม่อยากจ่ายค่าสินสอดและหาทางออกไม่ได้ เราเริ่มทำตัวแย่ลงๆ หงุดหงิดกับเค้า เพราะระหว่างนั้นเราก็มีปัญหามากมายในที่ทำงาน เราพยายามบอกเค้าเล่าให้ฟังแต่เค้าก็ไม่ค่อยพูดกะเรา ตอนนี้เปนช่วงที่เราอยากลาออกจากงานแล้วไปอยู่กับเค้ามาก แต่เค้าก็ไม่พูดถึงเรื่องแต่งงานอีกเลย จนเราเริ่มหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ เพราะก็แก้ปัญหาที่ทำงานไม่ได้ ช่วงนี้ก็มีคนมาหยอดๆเรา มานั่งรับฟังปัญหาของเรา มาฮีลใจเรา ทำให้เรารู้สึกดีมากๆๆ จนเอาไปเปรียบเทียบกับเค้าที่ไม่สามารถให้คำปรึกษาด้านการงานเราได้เลย ไม่สามารถฮีลใจให้กำลังใจใดๆ เราก็คุยกับเค้าน้อยลงๆๆ ไม่ได้ไปเจอมากขึ้นเหมือนแต่ก่อน เอาแต่เวลามาคุยกับคนอื่น โดยที่เราไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลยกับใครๆเลยทั้งสิ้น เหตุการณ์ผ่านไปแบบนี้เกือบปี ยิ่งช่วงโควิทยิ่งไม่ได้เจอกัน 

จนในที่สุดเค้าก็ไปชอบคนอื่นและมาบอกขอเลิกกับเรา เค้าบอกว่าด้วยข้อจำกัดมากมายทำให้เค้าคิดว่าเรากับเค้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ เค้ายังคิดถึงเรานะ แต่เค้าขอไม่ไปต่อกับเราแล้ว 

โลกเราเหมือนถล่ม 

เราไม่รู้จะทำยังไง ชีวิตไม่ได้ไปผูกติดกับเค้าหรอก แต่คิดเสมอว่ามีเค้าอยู่เสมอ ไม่ได้มองว่าเค้าเปนของตาย แต่มองว่าเรารักกันจริงๆ เมื่อเทียบกับผู้ชายคนอื่นๆที่เราเคยเจอ เค้าคือคนที่จริงใจกับเราที่สุดแล้ว คนที่เข้ามาหยอดๆเราจิงๆแล้วเราก็มารู้ว่าเค้าแต่งงานกันหมดแล้วมาคุยเล่นกับเราเพราะเบื่อเมียที่บ้านกัน ซึ่งต้องขอบคุณตัวเองที่เราวางตัวดี ไม่เคยถึงเนื้อถึงตัว ไม่เคยอ่อยใคร

หลังจากที่เค้าเจอคนใหม่ เค้ายังคงทักทายส่งข้อความมาหาเราเรื่อยๆ เราเฝ้ารอวันที่เค้าจะเลิกกับคนใหม่แล้วกลับมาหาเราตลอด  จนผ่านไป 2 ปี ตอนนี้เค้าแต่งงานกับคนใหม่ ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกันเรียบร้อย  เราไม่เหลือความหวังอะไรในชีวิตอีกแล้ว ทุกวันนี้เรานอนไม่หลับเลย วันๆนั่งคิดถึงแต่ตอนที่ไม่คุยกับเค้า โกดเค้า หงุดหงิดใส่เค้า ทำตัวไม่น่ารัก ไม่เหมือนช่วง 3 ปีแรก แล้วก็โทษตัวเองว่าเป็นเพราะตัวเรานี่แหละทำให้ผู้ชายแสนดีที่ตรงสเปคขนาดนี้ทิ้งเราไป 

ก่อนนี้เราพยายามไปคบกับผู้ชายอีกคน ซึ่งเค้าก็ดีมาก แต่ก็เป็นเราเองที่เอาเค้าไปเทียบกันกับคนเก่าทำให้ไปกันต่อไม่ได้ เรากลายเป็นไปทำให้เค้าต้องเสียใจ ร้องไห้เพราะเราหลายครั้ง เรารู้สึกบาปมาก เสียใจรู้สึกผิดมาก

ทุกวันนี้เรากลายเปนผู้หญิงวัยกลางคนอายุหลักสี่ ที่หน้าที่การงานงั้นๆ ไม่มีความสามารถพิเศษอื่นใด ไม่ได้มีเพื่อนหรือสังคมเยอะ มีชีวิตอยู่เพื่อดูแลพ่อแม่และรอดู Netflix เสาร์อาทิตย์ ไม่กล้ามองใครใหม่เพราะกลัวจะไปทำให้ใครเสียใจอีก ไม่อยากไปสร้างเวรสร้างกรรมกับใครอีก ซึ่งหลังจากนี้ก็ไม่ได้น่าจะมีใครใหม่เข้ามาในชีวิตแล้วด้วยเนื่องจากแก่เกิน พอมีเวลาว่างหรือจะนอนทุกวันนี้เราก็อดคิดไม่ได้เลยว่าทำไมเราต้องมาอยู่คนเดียว ดูเฟสคนอื่นทำไมเค้ามีความสุขกันขนาดนั้น .. อ๋อ ทุกวันนี้ที่เรากลายเป็นแบบนี้ไม่มีใครก็เพราะเราทำไม่ดีๆๆๆๆอย่างนี้ เลยต้องอยู่คนเดียว จากนั้นก็ร้องไห้ นั่งอ่านแชทเก่า ดูรูปเก่า วนลูปนรกนี้ไปจนเกือบเช้า ไปทำงานต้องพยายามทำงานๆๆๆๆๆหัวจะได้ไม่คิดเรื่องพวกนี้ แต่ตอนอยู่คนเดียวก็น้ำตาไหลตลอดเวลา

เราขอคำแนะนำได้ไหมคะ เราโทรไปหาสายด่วนสุขภาพจิตมาแล้วแต่ให้รอสายทีนานมาก เราเคยไปนั่งคุยกับพระ ไปเข้าค่าย ไปเที่ยวต่างประเทศ ไปเที่ยวต่างจังหวัด ไปทำกิจกรรมใหม่ๆ แต่ทุกวันนี้เราเหมิอนเป็นซากศพเดินได้เลย ทำยังไงให้ชีวิตกลับมามีพลังใจได้อีกคะ ขอคำแนะนำว่าถ้าใครมีนักจิตวิทยา หรือ นักจิตบำบัด หรือหมอจิตแพทย์ที่พบไม่ยาก ราคาไม่แพงช่วยแนะนำเราหน่อยได้ไหมคะ

ขอบคุณค่ะ