ในทีมผมมีลูกน้องหลายคน แต่มีคนนึงยอมรับว่าเก่งมาก หัวดี ฉลาด ไหวพริบดี แต่ดื้อและชอบเถียง  เป็นตัวของตัวเองสูง ใช้งานยาก เวลาใช้งานอะไรจะต้องเถียงเราก่อนว่าทำไมต้องทำแบบนั้นแบบนี้ ทำแบบนี้ได้มั้ย บางครั้งไม่ยอมทำตามที่เราสั่งด้วย แล้วเป็นคนเก็บสีหน้าไม่ค่อยอยู่ เวลาเค้าเสนออะไร แล้วเราปัดตกไม่ยอมให้ทำ สีหน้าไม่พอใจจะออกเลย แต่เราถามเค้าก็จะบอกว่าเค้าไม่ได้ไม่พอใจ พี่ไม่ให้ทำหนูก็ไม่ทำ ไม่ซีเรียส แต่สีหน้ามันเก็บไม่อยู่ เห็นเลยว่าไม่พอใจ

หลังๆเห็นอาการชัดเลยว่าเวลาเราสั่งอะไรจากที่เคยชอบเถียงเรากลายเป็น ไม่เถียงแล้ว เราให้ทำอะไรก็ทำตามดูเป็นคนเบื่อหน่ายไปแล้ว เวลาเราขอไอเดียอะไรจากที่เคยให้ความเห็นต้องมาเถียงกันตลอด ก็กลายเป็นบอกว่าพี่ว่าดีหนูก็ว่าดี ไม่ออกความเห็นอะไรแล้ว ผมเคยไปถามตรงๆแล้วว่าไม่พอใจพี่เรื่องอะไรบอกมาได้เลยพี่ยินดีฟัง ก็บอกว่าหนูไม่เป็นไรพี่ หนูก็ยังเหมือนเดิม พี่คิดมากไปแล้ว แต่สีหน้าคือเห็นชัดว่าไม่สนุกกับงานที่ทำแล้ว ที่เห็นชัดสุดคือพอได้รับงานจากเราตอนเดินออกไปเห็นเลยว่าเดินส่ายหัว

พอเป็นแบบนี้ผมเลยเริ่มเสียความมั่นใจแล้วเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับตัวลูกน้องและสังคมรอบตัวลูกน้องที่ผมเห็นในโซเชียล แล้วคิดมากไปว่าเค้าจะเอาเราไปเปรียบเทียบกับสังคมรอบตัวเค้าเหมือนที่เราคิดรึเปล่า เพราะสังคมรอบตัวเค้าเต็มไปด้วยคนเก่งๆ เช่น
1. เค้าจบม.tier ต้นๆ ประเทศ ส่วนผมจบปวส. แล้วต่อเนื่องราชมงคลทำงานไต่มาเรื่อยๆจนเป็น director ผมคิดมากว่าเค้าจะคิดว่าเค้าดีกว่าผมรึเปล่า
2. อาจารย์ที่ปรึกษาประจำตัวเค้าสมัยเรียนและอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์เค้า ซึ่งเค้าสนิทกับอาจารย์์เค้ามาก เห็นไปกินข้าวกันแทบทุกเดือน เป็นถึงระดับศิลปินแห่งชาติ และระดับนักวิจัยที่มีชื่อเสียงด้านนี้ พูดชื่อไปใครทำงานสายนี้ก็ต้องรู้จัก ผมคิดมากว่าเค้าจะมีควมคิดบ้างรึเปล่าว่าผมสู้อาจารย์ที่เคยสอนเค้ามาไม่ได้เลย
3. รุ่นพี่และเพื่อนๆ ที่สนิทกับเค้า อยู่บริษัทท็อปๆดังๆกันเยอะมาก ไปเรียนต่อยูท็อปที่ต่างประเทศก็เยอะ ที่อเมริกาก็ MIT Cornell อังกฤษก็ UCL แคมบริด ซึ่งผมกังวลว่าเค้าจะเอาผมไปเปรียบเทียบกับเพื่อนๆพี่ๆในสังคมเค้ารึเปล่า

แต่ผมเคยถามเค้าตรงๆแล้วว่าทำไมไม่ไปบริษัทใหญ่ เหมือนเพื่อนๆเค้าหลายคน เค้าบอกว่าเค้าเคยลองสมัครแล้วไม่มีใครเอามีบริษัทนี้ที่เอาเค้า แต่เค้ารู้อยู่แล้วว่าสมัครไปก็คงไม่ได้หรอก ที่นี่อาจจะเหมาะกับเค้าแล้ว เพราะสมัยเรียนเค้าเป็นพวกปลายแถวต้องดิ้นรนเพื่อสอบให้ผ่านค่ามีน(อันนี้ไม่รู้เค้าแอบแซะผมรวมถึงคนอื่นในบริษัทรึเปล่าว่าก็ไม่เก่ง เพราะในบริษัทถ้าเทียบกันภายในสำหรับอายุไล่ๆกัน เค้าก็ถือว่าเก่งมากแล้ว เก่งที่สุดในบอแล้วด้วยมั้งดีไม่ดีถ้าเทียบจากอายุ)

พออาการเค้าเป็นแบบนี้ผมเลยค่อยๆหมดความเชื่อมั่นในตัวเองว่าความสามารถระดับผมจะคุมเค้าได้จริงๆเหรอ กังวลไปหมดว่าเค้าจะผมไปเปรียบเทียบกับกลุ่มสังคมที่สนิทของเค้ารึเปล่า ผมควรจะเรียกความเชื่อมั่นในตัวเองกลับมายังไงดีฮะ หรือจะแก้ความคิดนี้ยังไงดีฮะ ผมพยายามคิดในแง่ดีแล้วว่ายังไงผมก็เป็นหัวหน้าเค้า การที่เค้ายอมมาทำงานที่นี่ ใแล้วให้ผมสอนงานให้เค้าก็คงไม่คิดมากมั้ง แต่ผมยังอดคิดมากไม่ได้