เราทะเลาะกับแม่ค่ะ แต่เดิมตั้งแต่เด็กๆเราโดนแม่ด่าในที่สาธารณะบ่อยมากตั้งแต่จำความได้ก็ได้ยินคำร้ายๆนับไม่ถ้วนแต่เวลาปกติที่เขาอารมณ์ดีเขาเป็นแม่ที่ดีมากค่ะคุยเล่นด้วยได้ ตั้งแต่ตอนประถมเราไปช่วยพ่อแม่ทำงานตอนตี3-4แล้วเราเบลอคิดเลขผิดแม่ก็ด่าเราเสียงดังว่าแค่นี้ทำงานไม่ไหวไปเป็นกระ....ขาย....ไหมตอนนั้นคนเยอะมากด้วยความเป็นเด็กเราทำได้แค่ร้องไห้ บางครั้งเราทำไม่ถูกใจก็ตบเราในที่สาธารณะท่ามกลางคนเยอะๆพ่อเราก็ช่วยเราไม่ได้เพราะกลัวแม่โมโหกว่าเดิม บางครั้งทะเลาะกับพ่อแล้วเมาก็จะมาลงที่เราและน้องเราโดนตั้งแต่เล็กจนโตแต่ไม่ชินสักครั้งเคยทนไม่ไหวจนฆ่าตัวตายไปครั้งนึงแต่พ่อพาส่งโรงพยาบาลทัน หลังจากนั้นเราก็เริ่มไม่ค่อยคุยกับใครชอบอยู่ในห้องคนเดียวเงียบๆระบายความโกรธความเสียใจด้วยการปาสิ่งของทุบตีตัวเองอยู่ในห้องนอน และเริ่มอาละวาดเวลาทะเลาะกับแม่เวลาเขาด่าเเรงเจ็บๆแสบๆแล้วเราด่าเขากลับไม่ได้มันอัดอั้นไปหมดถ้าไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บแบบเราเราจะอาละวาดปาสิ่งของลงไปดิ้นกับพื้นจนพ่อต้องเข้ามาล็อคตัว เคยทะเลาะกันจนเขาตัดแม่ตัดลูกกับเรา ล่าสุดตอนนี้เราอายุ20กว่าๆแล้ว เขาด่าเราว่าจัน...ในที่สาธารณะเพราะพาลที่ทะเลาะกับพ่อเราโมโหมากเลยตอกกลับไปที่จัน....แบบนี้ก็เป็นเหมือนคนเลี้ยงมา เลี้ยงมายังไงก็ได้อย่างนั้นเชื้อมันแรงเลี้ยงด้วยถ้อยคำๆจะมาหวังภาษาดอกไม่หรือไง ใจนึงเรารู้สึกสะใจมากที่ทำใหเขารู้สึกแบบที่เรารู้สึกได้แต่ใจนึงมันรู้สึกผิดและแย่มากๆนอนไม่หลับเลยค่ะ ใจนึงก็อยากขอโทษแต่ใจนึงก็คิดว่าเจาสมควรได้รับในสิ่งที่เขายัดเยียดมาให้เราตลอด20กว่าปีแต่คือเขาก็มีด้านดีๆที่ทำให้เราเหมือนกันตอนนี้เรารู้สึกย้อนแย้งตีรวนกันไปหมดมากเราควรจัดการเรื่องนี้และควรจัดการความรู้สึกยังไงดีคะ