เราอยู่กับป้า,ลุง ตอนแรกอยู่กับพ่อ แต่พ่อเราเสียไปแล้ว ซึ่งป้าเป็นพี่ของพ่อ ลุงเป็นน้องของพ่อ นะคะ เราอยู่บ้านพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ เราอยู่นี่มาไม่เคยมีความสุขเลย ทำอะไรนิดๆหน่อยก็โดนบ่นโดนด่า เราทำงานบ้านแต่ไม่มีใครเห็น ก็โดนด่า ทั้งโดนพูดกดดัน ทำอะไรผิดพลาดนิดๆหน่อยๆคือโดนด่าจริงๆ จนเราหมดความมั่นใจที่จะทำอะไรแล้ว เวลาที่เราทำอะไรดีๆป้าเราเขาจะชอบพูดแย่ๆใส่เราอยู่ดี  ลุงเราก็คอยจับผิดเราพูดจาใส่เราแย่ๆ ทำเป็นพูดกดเรา  เวลารวมตัวคนในครอบครัวกันเราจะไม่อยู่ในวงเลยเพราะเรารำคาญ  เขาจะเอาเรื่องเราไปพูดกัน แล้วเราก็ได้ยิน ทำเหมือนเราเป็นตัวตลกแล้วก็ขำๆกัน  ซึ่งเราอยู่ด้วยแล้วอึดอัดมากๆเวลาอยู่บ้านเราก็จะอยู่แต่ในห้องไม่อยากออกมาคุย บางเวลาที่มันต้องออกจริงๆเราก็ออกแต่ส่วนใหญ่ไม่อยากไปเจอใคร เวลามีญาติคนอื่นมาเราก็ไม่อยากลง เรารู้สึกว่าถ้าเราเรียนจบแล้วเราจะทำยังไงกับชีวิตดี เราไม่อยากอยู่แบบนี้ไปจนวัยทำงาน เราอยากจะไปให้พ้นๆจากคนแบบนี้ เราไม่ได้อยากทิ้งพวกเขาเลย การกระทำเขามันทำให้เรามีภาพจำแย่ๆแบบนี้ แต่เราก็คิดอยู่ว่าถ้าออกมาเลยจะกลายเป็นคนอกตัญญูรึป่าว เพราะที่นี่เขาส่งเสียเรา เราอยู่ที่นี่เพราะพ่อเรา แต่ตอนนี้พ่อเราไม่อยู่แล้ว เราไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว  เราไม่มีแม้แต่ความรักให้กับคนที่นี่ยกเว้นพ่อเลย  เรารู้สึกเกลียด รู้สึกรำคาญมากๆ