ตอนที่เราพิมพ์อยู่ตอนนี้คือพึ่งโดนพ่อด่ามา  เราไม่รับการอนุญาตออกไปไหนนอกจากไปโรงเรียน พ่อบอกถ้าอยากออกไปไหนให้ขอแต่เรารู้ว่าพ่อจะโทรจิกโทรตามตลอดทำให้เราไม่อยากออกไปไหน เราเลยไม่เคยออกไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย เวลามีเรียนต้องเรียนเย็นกลับบ้านเย็นก็โดนด่าหน้าว่าอยากกลับบ้านเย็น เวลาเราลงรถเมล์ต้องโทรบอกพ่อก่อนแต่เราเคยโทรบอกแล้วทำให้พ่อรอนานเพราะรถมันติดมาก พ่อก็ด่าเรากลางที่สาธารณะ พอเราลงรถแล้วค้อยโทรด็ด่าเราว่าหูนวกหรอ ไม่เคยจำในสมอง  ต้องให้พ่อมานั่งรอแทนที่จะได้นอนกลับมาจากที่ทำงาน ทั้งๆบ้างที3ทุ่มพ่อยังนอน ด่าเราเรื่องเรียนทั้งๆที่เราเรียนเกรด3ขึ้นไม่เกเร แต่เหมือนเขาไม่พอใจ ด่าแม่ว่าสอนเรานิสัยเสีย สอนลูกให้มันดีๆ(นำเสียงเขาประมาณว่าสอนให้มันดีๆเราเสียคนเมื่อไหร่จะคอยดู) มีเรื่องอีกมากมายเราสงสารแม่กับตัวเรามากค่ะ เพราะพ่อกับแม่ทำงานด้วยกัน ชอบด่ากันพ่อจะเป็นคนด่า เราเป็นห่วงจิตใจของแม่มากค่ะ อีกทั้งบ้าง
ครั้งทะเลาะกันพ่อก็ทำร้ายแม่ ที่เราผ่านแต่ละเรื่องมาได้ก็เพราะแม่  เราไม่เข้าใจที่พ่อสามารถด่าได้ทุกเรื่อง โยนความผิดให้คนอื่นได้ทุกเรื่อง เครียดมากค่ะกำลังเรียนมหาลัย แม่บอกว่าให้ทนหน่อยอีก2ปีกว่าก็จะได้ไปทำงานไม่ต้องอยู่กับเขาแล้ว