แม้จะมีพระสัมมาสัมพุทธเจ้ามาตรัสรู้

                                                     และทรงจำแนกขันธ์ในแต่ละขันธ์แล้วว่า

อย่างไรคือรูปหรือกาย อย่างไรคือเวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ

ทรงแสดงว่าขันธ์แต่ละขันธ์ต้องอิงอาศัยกันและกันในการเกิดขึ้นและดับไป 

และล้วนมีมาแต่เหตุปัจจัย ซึ่งหาตัวตนอันใดมิได้ในขันธ์เหล่านั้น

            ทรงแสดงชัดเจนว่า เมื่อมีเหตุให้เกิด ขันธ์ทั้งห้าย่อมปรากฎ และเมื่อเหตุแห่งการปรากฎแห่งขันธ์นั้นดับลง ขันธ์ทั้งปวงย่อมดับไปตามเหตุนั้น

ท่านทรงแสดงต่อไปอีกว่า สิ่งๆหนึ่งที่ทำให้คิดว่า

เราหรือใครคือรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ สิ่งๆนั้นคืออุปาทาน

                                                                 อันมีเหตุมาจากตัณหาและอวิชชา

คือความหลง หลงในสิ่งที่ไม่มีตัวตนว่ามีตัวตน หลงในขันธ์ทั้งห้าว่าเป็นเราหรือใครที่อยู่เบื้องหลังขันธ์เหล่านั้น

นั่นคือความรู้ทางพุทธ ที่พระพุทธองค์ทรงแสดง

แต่ก้อยังมี พุทธบางจำพวก ที่ไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงแสดง

กลับเอาความคิดตนเองมาผสมผสานกับสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงแสดง แล้วแทนที่จะศึกษาในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงแสดงเป็นหลัก

กลับเอาสิ่งที่ตนเองคิดเองเป็นหลัก แล้วเอาความคิดอันเป็นปุถุชนนั้นมากลบ หักล้างในสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงแสดง

โดยพยายามจะคิดเองว่า มีตัวตน เราหรือใครที่เป็นเจ้าของในรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

ลัทธินอกพุทธ มิอาจเข้าใจในพุทธนั่นไม่เท่าไหร่ และมิอาจทำให้หลักแห่งพุทธคลาดเคลื่อนได้

                                          แต่สาวกบางจำพวกในพุทธเองต่างหาก ที่แม้หลักแห่งพุทธก้อมิพยายามศึกษาให้เข้าใจ

นอกจากจะไม่เข้าในพุทธแล้ว ยังพยายามจะลากพุทธให้เป็นลัทธินอกพุทธเข้าไปอีก

เหล่านั่นมิใช่พุทธหรอกครับ หากแต่เป็นสนิมเนื้อในที่จะกัดกร่อนความเป็นพุทธให้เป็นอื่นไป

คุณล่ะครับ เป็นพุทธหรือเป็นสนิมในเนื้อในตน

                                                               ได้เคยสังวรณ์และพิจารณาในข้อนี้กันบ้างหรือไม่