"ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ท่ามกลางความมืดและเงียบสงัดของค่ำคืน
ยังไม่ทันจะได้ดูเวลาว่ามันกี่ทุ่มกี่ยามแล้ว
เพราะกำลังตื่นตระหนกกับเงาดำตะคุ่มของใครสักคนที่อยู่ปลายเตียงนอนนั่นมากกว่า 
ฉันใช้เวลาทบทวนความทรงจำตอนก่อนนอนประมาณ 3 วินาที 
จำได้ดีว่า ปิดประตูหน้าต่าง 
และใส่ระบบล็อคอย่างแน่นหนาแล้วนี่นา 
มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครแอบเข้ามา 
ฉันพยายามขยับเปลือกตาให้กว้างขึ้น
เพื่อจะได้มองผู้มาเยือนนั่นได้อย่างชัดเจน 
แต่กลับรู้สึกว่าหนังตานั้นหนักอึ้ง ให้ตายเถอะ
ทำไมลืมตาไม่ขึ้น บ้าเอ๊ย...!!! 
นี่มันคือความฝันใช่มั้ย ฉันต้องฝันไปแน่ๆ 
แต่...มันช่างเหมือนจริงเหลือเกิน 
ขณะที่เปลือกตาของฉันยังคงหรี่อยู่ 
แต่กลับรับรู้ได้ชัดเจนว่าเงาดำนั้นมันกำลังนั่งมอง
และจดจ้องสายตามาที่ฉันอย่างไม่ลดละ 
เอาวะ...ฉันรวบรวมแรงและความกล้าทังหมดที่มี 
เพื่อจะขยับตัวลุกขึ้น ถ้าสู้ไม่ได้ ก็หนีสุดชีวิตนั่นแหละ 
คงดีกว่านอนเป็นผักรอตายอย่างนี้ ฮึบ..!!! 
ให้ตายเหอะ วินาทีที่ขยับตัว หัวใจก็แทบหลุดออกจากร่าง 
ฉันรู้สึกได้ชัดเจนว่า...ขากำลังสัมผัสกับผิวหนังของคน
ใช่แน่ๆ...
ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวดำแดง เหมือนเกรียมแดด
แต่งกายครึ่งท่อน ฉันรู้สึกคุ้นกับชุดลักษณะนี้
แต่นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน"

ขณะที่ขาของฉันปะทะกับลำตัวของเจ้าของเงาดำสูงใหญ่นั่น
หัวใจก็เต้นรัวและแรงกว่าเดิม จะไม่ให้รัวได้ยังไงล่ะ
ก็มันรู้สึกเย็นวาบไปที่แถวๆข้อเท้าทั้งสองข้าง เพราะมีมือที่แข็งแรงมากจับอยู่น่ะสิ
โอ้ย.... เหมือนจับตรึงไว้ไม่ให้เราขยับได้ 
อารามนี้ตกใจสุดขีดแล้ว...
หลวงพ่อโกยเท่านั่นที่นึกได้ ในใจคิดร้องตะโกนออกไปให้สุดเสียง
แต่กลับไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอด เปลือกตาหนักแทบลืมไม่ขึ้น
ร่างกายเหมือนถูกล็อคไว้กับเตียง แต่แปลกที่เรากลับมองเห็นภาพทุกอย่างชัดเจน
ไม่เห็นเพียงหน้าตาของชายคนนั้นเท่านั้นเอง
"นี่มันวางยาสลบเราหรือนี่...??" 
ไม่มีเวลามาก เราต้องหนีๆๆ คิดได้แค่นั้น 
แล้วออกแรงเฮือกสุดท้าย ถีบขาออกไปอย่างแรง
พร้อมกับดีดตัวลุกขึ้นสุดแรงเกิด...ผ่ า ง ง ง ง ง ง....
ฉันลุกขึ้นพรวดเดียว ก็มานั่งใจสั่นระรัว
อยู่ท่ามกลางความมืดมิดของห้องที่ว่างเปล่า ความเงียบสงัดในยามวิกาล
ทำให้ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง รัวไม่เป็นจังหวะ ตึกๆตักๆๆๆ💗 
ยังรู้สึกถึงแรงมือที่จับข้อเท้าเมื่อตะกี้นี้ มันชัดเจนมากจริงๆ ราวกับดูหนัง6 มิติก็ไม่ปาน
จะตีสี่แล้ว ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบมือถือมาเปิดดูโน่นดูนี่หวังย้อมใจตัวเอง สุดท้ายต้องพึ่งพายูทูป
เปิดบทสวดพาหุงมหากา ตามด้วยพระคาถาชินบัญชร ปิดท้ายด้วย ยันทุน-อภัยปริตร...💀👀👿
สองวันผ่านไป ฉันลืมเหตุการณ์ฝันร้ายนั้นไปแล้ว
จนวันที่สาม วันนี้เลิกงานค่ำกว่าปกติ กว่าจะถึงคอนโด ก็ปาเข้าไปจะสามทุ่มแล้ว
คอนโดนี้ฉันเพิ่งซื้อ เป็นคอนโดใหม่เอี่ยมอ่อง ไม่มีประวัติอะไรให้สะพรึงทั้งนั้น
ฉันย้ายเข้ามาอยู่เป็นห้องแรกๆ มองขึ้นไปทั้งตึกมืดสนิท มีเพียงไม่กี่ห้องเท่านั้นที่เปิดไฟ
ฉันกดปิดลิฟท์ที่ชั้น1 เพื่อจะขึ้นไปยังชั้นของห้องตัวเอง
กึก...!!! ...???
ประตูลิฟท์หยุดชะงักดังกึก เหลือช่องขนาดประมาณคนผ่านเข้ามาได้
มันค้างอยู่ประมาณ 2-3 วินาที และปิดตามปกติ ซึ่งตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่มันไม่เคยมีอาการประตูลิฟท์กระตุกค้างแบบนี้
ตอนนั้นขนลุกขึ้นมาเฉยๆ รู้สึกอึดอัด เหมือนมีใครอีกคนอยู่ในลิฟท์ด้วยจริงๆ
คืนนี้รู้สึกแปลกๆ ยังไงพิกล เลยสวดมนต์ยาวหน่อย ก่อนนอนลุกขึ้นไปค้นเอายันต์หลวงพ่อโสธรปิดที่ประตูเพื่อความอุ่นใจ
เผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่ทราบ มารู้สึกตัวตื่นอีกที เพราะรู้สึกว่าที่ปลายเตียงมันยวบๆยาบๆ เหมือนมีคนมานั่งที่นี่ด้วยอีกคน....

มีต่อ....