ฉันหลบไปหาเธอเสมอในรัตติกาล
พร้อมผ้าห่ม และ บทกวี
ไร้วี่แวว!!
เปล่าประโยชน์และอดหลับอดนอน!!


โอ้...เธอ!!  
หมู่ดาวลับหายของนักเดินทางในค่ำคืน


ในความสงัด....


ความอับเฉาเสียดแทงในใจฉัน
ในเบ้าตาฉัน
ในห้วงคำนึง
อุ้งมือและท่อนขาปวดตึง



บนทางเดินแตกระแหงมีเพียงเสียงย่ำใบไม้แห้ง


เอ๊ะ...นั่น เธอ!!
ในเงาสะท้อนของราตรี
สลายแล้ว!!
ทั้งความหวังและหมู่ดาว...