ไม่มีใครอยากลืมคนที่เรารักใช่ไหมคะ แต่บ้างครั้งการที่เรานึกถึงเขาอยู่ตลอดเวลามันทำให้จิตใจทรมานมากเลยค่ะ เวลาใช้ชีวิตประจำวันก็นึกถึงคำพูดที่ท่านเคยสอนตลอดแล้วจะทำให้ร้องไห้

ตอนนี้ฉันอายุ19อีกไม่กี่เดือนจะครบ20ปีค่ะ ช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาตาของฉันก็เริ่มป่วยทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ตาเป็นคนแข็งแรงมากค่ะ ได้ไปหาหมอผลออกมาว่าตาเป็น มะเร็งท่อน้ำดีค่ะ หมอบอกว่าให้ครอบครัวทำใจไม่เกิน6เดือน หลังจากที่รู้ว่าตาเป็นอะไรตาก็นอนที่โรงพยาบาลตลอดเลยค่ะแม่ของฉันและยายที่เป็นแฟนใหม่ของตาเป็นคนเฝ้าตาค่ะ เพราะฉันมาเรียนที่กรุงเทพผ่านไปเกือบ20วันตาก็ได้ออกจาก รพ.ได้กลับไปอยู่ที่บ้าน1วัน แม่ของได้ก็ได้เกิดอุบัติเหตุกะทันหันจนเสียชีวิต ระหว่างนั้นทุกคนที่เหลือในครอบครัวก็ไม่มีใครกล้าบอกตาว่าแม่เสียแล้ว บอกแค่ว่าแม่รถล้มเป็นแผลนิดหน่อย กลัวตาอาการจะหนักกว่าเดิมช่วงที่จัดงานศพแม่ ตาก็ถามกับยายตลอดว่าแม่ของฉันไปไหนก็ได้แต่บอกว่าแม่นอนรพ.ขาหักเฉยๆเดี๋ยวก็มา ผ่านไปไม่ถึง2สัปดาห์ตาของฉันก็ได้เสียชีวิต คือความรู้สึกตอนนี้มันรู้สึกว่าเร็วเกินไป ฉันโตมาแค่กับตากับแม่ไม่มี2ท่านนี้ฉันรู้สึกทรมานมาก เวลากลับมาที่หอทุกครั้งตอนที่ตากับมายังอยู่ฉันจะโทรหาท่านตลอด โทรไปเล่นไปปรึกษาขอกำลังใจ แต่ตอนนี้มันรู้สึกว่าเหมือนเราไม่มีใคร แต่ยังดีที่ฉันเหลือพี่สาวอีกคนนึงค่ะ ตอนนี้พี่สาวของฉันเป็นคนดูแลแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอยู่คนละที่ ตอนนี้กำลังขึ้นปี2ค่ะ รู้สึกท้อมากเวลาที่ได้คิดถึงตากับแม่

#กระทู้นี่อาจจะเขียนงงๆแต่มันออกมาจากความรู้สึกที่อยากเล่าให้ฟังนะคะ

อยากรู้ว่าทุกคนที่เคยสูญเสียคนรักไปกะทันหันมีวิธียังไงให้ไม่ทรมานเวลาคิดถึงไหมคะ

แชร์เรื่องราวของเพื่อนๆได้นะคะ