ใครมีประสบการณ์สูญเสียบุคคลที่รักที่สุด ห่วงที่สุดในชีวิตไปบ้างคะ เช่น คุณพ่อ คุณแม่ สามี ภรรยา ลูก

ของเราคือ คุณยายค่ะ ท่านรักเรามากที่สุดในชีวิตท่าน และเราก็รักท่านมากที่สุดในชีวิตเรา

ผ่านมา 36 วัน ที่เราไม่มีคุณยาย คุณยายจากเราไป เนื่องจากมีนัดผ่าตัด คุณยายทำบอลลูนหัวใจไปแล้ว หมอให้เวลาทานยา 1 เดือน และผ่าลำไส้ต่อค่ะ คุณยายเป็นเนื้องอกลำไส้ระยะเเรก ตอนเเรกคิดว่า ที่ปลุกไม่ตื่น เพราะหัวใจตรึงเครียดจากการผ่าตัดค่ะ

แต่ใบรับรองการตายหมอเขียน ติดเชื้อในกระเเสเลือด คุณยายปลุกไม่ตื่น เสียชีวิตขณะหลับค่ะ

เจ็บปวดตรงที่ช่วงโควิด มีชีวิตอย่างทรมาน งดเยี่ยม เราไม่มีโอกาสได้อยู่กับยายก่อนท่านจะหมดลมหายใจเลย เงินก็ไม่ค่อยคล่อง จะพายายไปเที่ยวไหน กินอะไรก็ไม่ได้ มาพบหมอที ประสาทหลอน กลัวโควิด เลยไม่มีความสุขกับยายเลยค่ะ ปกติหน้าที่พาคนเเก่หาหมอเป็นเรา ก่อนมีโควิดเราจะสนุกมากค่ะ

อยากฟังวิธีทำใจของทุกคน ทั้งสูญเสียจากโรคร้าย จากหลับไปเฉยๆ จากอุบัติเหตุ จากการฆ่าตัวตาย และจากโควิดค่ะ

เราอยากฟังเรื่องของคนอื่นเยอะๆ จะได้ทำใจให้ได้ว่า มันเป็นเรื่องธรรมดา ซึ่งเราคิดว่า มันเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่มาก จนรู้สึกไม่อยากอยู่แล้วค่ะ แต่เราต้องอยู่เพื่อให้ยายภูมิใจ เพื่อคอยอุทิศส่วนกุศลให้ยาย