แม่เราป่วยค่ะเป็นมะเร็งลำไส้ ผ่าตัด ทำเคมี และฉายแสงครบแล้ว หมอบอกว่าค่ามะเร็งไม่มีแล้ว แต่2-3 เดือนมานี้แม่ผอมมากๆ เหมือนจะแย่ลงอีกแล้ว มีอาการปวดท้อง แน่นหน้าอก อาเจียนอาหารที่กินออกมา บางทีตอนเช้าดีๆพอเย็นมาร้องบอกไม่ไหวแล้วๆ เห็นแล้วรู้สึกหดหู่ค่ะเราไม่มีความสุขเลย เราพึ่งเรียนจบได้งานทำได้ไม่กี่เดือนก็ยอมออกมาขายของช่วยแม่เพราะแม่ทำไม่ค่อยไหวแต่ไม่ยอมหยุด เรานอมเพราะรายได้จากการขายของมันมากกว่าเงินเดือนที่เราได้แต่ก็ต้องยอมทิ้งประสบการณ์ที่จะได้ในการทำงานตามสายอาชีพที่เรียนมา ทุกวันนี้แม่เดี๋ยวดีเดี๋ยวแย่ หมอต้องเลื่อนนัดเพราะสถานการณ์โควิด บอกให้หยุดไปหาหมอก่อนนัดก็ไม่ยอม ทุกวันนี้รู้สึกหดหู่และหงุดหงิดที่ทุกอย่างเป็นแบบนี้ ไม่ใช่แค่เรานะพ่อก็รู้สึกเหมือนกันมันไม่มีความสุขเลยสักวัน ที่เห็นแม่เป็นแบบนี้ ยิ่งเราเป็นลูกยิ่งรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถหาเงินมาเลี้ยงดูพ่อแม่ให้อยู่บ้านสบายๆได้ พี่สาวอยู่ต่างประเทศนานๆทีส่งเงินให้นิดหน่อยกลับไม่ได้เพราะโควิด เครียด เหนื่อย หดหู่ สิ้นหวัง บางทีเราก็คิดว่าทำไมเราต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมแม่เราต้องเป็นโรคนี้ มันแย่มากเลยนะที่ต้องแบกรับสถานการณ์แบบนี้ ถ้าแม่ไม่ป่วยทุกอย่างคงดีกว่านี้ แต่ไม่ได้โทษแม่นะเราก็เข้าใจแต่บางทีมันอดคิดไม่ได้ว่าทำไมอีโรคนี้มันต้องเกิดกับคนในครอบครัวเรา