ผ่านมา 2 เดือนที่คุณแม่ผมจากไปไม่มีวันหวนกลับ ผ่านมาอีก 3 สัปดาห์ที่คุณพ่อด่วนจากไปไม่ได้เอ่ยคำลากันสักคำ ทั้ง 2 ท่านรักกันมากและรักผมมาก คุณแม่จากไปด้วยโรคประจำตัวที่ไม่มีท่าทีว่าจะมีอาการแย่ลงแม้แต่น้อย คุณพ่อก็มาเสียจากโรคหัวใจวายกะทันหัน มานั่งเขียนกระทู้ด้วยความรู้สึกที่มึนงง เศร้าหมอง เวลาแค่ 1 ปี พรากทุกอย่างได้มากมายขนาดนี้ ตื่นขึ้นมาก็ไม่อยากจะเชื่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลยสักวัน ยังคิดว่าพ่อกับแม่คงไปอยู่ในที่ไกล ๆ สักที่ เดี๋ยวก็คงกลับมา รู้สึกว่าตัวเองทำใจไม่ได้กับการสูญเสีย ผมไม่อยากให้ท่านทั้ง 2 เป็นห่วงผม ตอนที่ก่อนจะเสียท่านไปผมก็ต้องเข้ารักการรักษาร่างกายตัวเอง ผมมีความคิดแต่ว่า ทำไมตัวเองเป็นคนโชคร้ายจังเลย ทำไมชีวิตถึงเปลี่ยนไปเร็วไม่ทันตั้งตัวอะไรเลย ไม่มีแรงกำลังจะสู้ต่อไป ผมควรต้องบอกตัวเองยังไงในวันที่ไม่มีใครที่คอยดูความสำเร็จเราเหมือนแต่ก่อน เหลือแค่ตัวคนเดียว มองไปในบ้านตอนนี้มันดูกว้างผิดปกติ อีกนานไหมครับกว่าจะเชื่อว่าพวกท่านไม่ได้อยู่กับเราจริง ๆ แล้ว ผมจะได้ร้องไห้และยอมรับมันจริง ๆ สักที