คือว่า เราโตมากับตาและยายเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดพอเราอยู่ป.3 พ่อกับแม่ก็พาเรามาอยู่ที่กรุงเทพ คือตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรหรอกนะคิดว่าต้องแบบสนุกมากๆ พอเริ่มโตป.5-6 เริ่มคิดถึงตายาย เพราะมาอยู่ที่กรุงเทพฯไม่ได้มีความสุขเลย ตอนนี้อยู่ม.3กำลังขึ้นม.4 (เราพึ่งกลับมาจากต่างจังหวัดไปอยู่กับตายายช่วงปิดเทอม) ตอนนี้คือคิดถึงเขามากๆ รักมากๆ ตอนนี้ไม่รู้จะทำอะไรหัวใจมันโล่งไปหมด นอนคิดอยู่ว่าถ้าตอนป.3 เราปฏิเสธที่จะไม่มาอยู่กับพ่อแม่ที่กรุงเทพฯคงไม่คร่ำควรคิดถึงเขาแบบนี้ ชีวิตคนเราเพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด ทำไมเขาต้องพรากเราจากตายายด้วย เราสงสารตายายมากอยู่กัน2คน อายุมากแล้วด้วย พยายามโทรหาตลอดเพราะคิดถึงใจจะขาด นึกถึงตอนที่เราพูดคุยกับเขา เล่นกับเขา กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน หยอกกัน...