เชื่อว่าทุกคนก็ต้องเคยเจอกับความสูญเสีย และแน่นอนว่ามันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์ที่ต้องพบเจอในชีวิตจริง แต่กี่คนกันที่จะไม่รู้สึกผิดและโทษตัวเอง อยากรู้จังว่าพวกเขานั้นทำยังไงในการตามหาความสุขมาเติมเต็มชีวิตในส่วนที่หายไป และใช้ชีวิตต่อไปยังไงให้ดี

ตอนนี้เราผ่านมันไปไม่ได้ รู้สึกผิดที่ดูแลย่าไม่ดี ไม่มีกำลังมากพอที่จะพาเขาไปรักษาดีๆ รู้สึกว่าวันนั้นเพราะเราพาเขาไปรพ.ช้า ทุกอย่างเลยสายไป เป็นเพราะเราคนเดียว ก่อนเขาอาการโคม่า เรามีเรื่องติดค้างในใจ เพราะน้อยใจเลยพูดไม่ดีประชดประชันไป จนสุดท้ายอะไรๆก็สายไป เราไม่สามารถบอกเขาได้อีกแล้ว เขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว เราอยากบอกเขาว่าเราขอโทษที่ทำไม่ดี เรารักย่ามากๆและทั้งชีวิตก็คิดว่ามีแค่ย่าที่รักเรามากๆเช่นกัน เรายิ่งเจ็บปวด จนรู้สึกว่าตัวเองป่วยเป็นโรคซึมเศร้า