ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่เเล้ว เราเเอบชอบรุ่นพี่คนหนึ่ง เค้าเป็นเพื่อนของเเฟนเพื่อนเรา ตอนนั้นเรากับพี่เค้าไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเจอกันมาก่อน ย้ำไม่เคยเจอกันเลย5555 เรื่องมันมีอยู่ว่าวันนั้นเพื่อนเอาเฟสพี่เค้ามาให้ดู เเล้วบั๊บบบบบ!!เห้ยเเกรรรรร สเปคมาก เถื่อนดิบสุดในย่าน5555 น่าตาพี่เค้าน่ารักดี จากกนั้นเราก็เเอบดูเฟสเค้าอยู่เรื่อยๆ เเต่ไม่เเอดไป ไม่เคยทักหา เเค่เเอบบชอบ เเอบบมอง เป็นอยู่เเบบนี้นานมากตลอดเวลาที่ฉันไม่คบกับใครก็เกือบปี 5555เสียเวลามากกมั้ยละเเกร เเต่ช่วงเวลานั้นมันมีความสุขมากนะ เรายิ้มได้เเบบที่เห็นกิจกรรมที่เค้าทำในเเต่ละวัน เหมือนเพ้อเจ้ออ่ะ!!
เวลาผ่านไปปีกว่า เมื่อมีนาที่ผ่านมา เป็นวันรับปริญญาของเรา มันเป็นความบัญเอริญที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น เราเจอพี่เค้า เเต่เค้ามารับปริญญาใครไม่รู้ น่าจะเเฟนเเต่เค้ามากันเยอะมาก คือความรู้สึกตอนนั้นพังเก่งมาก5555 เศร้าเก่งเเบบที่ประนึ่งว่าคุยกันมาก่อน55555 เรากระซิบถามเพื่อนเพื่อความเเน่ใจว่าใช่พี่คนนั้นมั้ยที่เราส่องดู สรุปคนเดียวกัน เเละตอนนั้นพี่เค้าเดินมาเห็นตอนที่เรากับเพื่อนกระซิบกันพอดี พร้อมกับทำหน้าสงสัยบางอย่าง เเละเเล้วทุกอย่างก็ผ่านไปไม่ต่างจากที่ผ่านมา
หลังจากวันที่รับปริญญาเสร็จเรากลับมาทำงานปกติจู่ๆพี่เค้าเเอดเฟสเรามาพร้อมกับเเชทมาถามว่า''วันก่อนน้องมองพี่เเล้วซุบซิบไรกัน''คือตอนนั้นใจช้อยเต้นไม่เป้นจังหวะเลยพี่จ๋าา..ความรู้สึกเมื่อ1ปีที่เเะล้วย้อนกลับมาหาอีกเเล้ว...มันเเค่คำถามที่ธรรมดามากเต่ทำไมต้องอินขนาดนั้นงงตัวเองง..จากนั้นฉันก็ตอบคำถามพี่เค้าปกติ..หลังจากวันนั้นพี่เค้าเริ่มทักเรามาบ่อยขึ้นเราคุยกันทุกวันเเต่ไม่ได้มีคำพูดไรที่เกินนั้น.เเต่ความรู้สึกก็เริ่มชาลงเพราะรู้ว่าคงเป็นไปได้ยาก.จนวันนึงเราออกรถยนต์เเต่ขับไม่เป็นเท่าไหร่..พี่เค้าอาสาสอนขับรถมันทำให้เราใกล้กันมากขึ้นเราเจอกันอาทิตย์ละวัน..ดูเทคเเคร์เเละอบอุ่นมาก..เราได้กินข้าวด้วยกัน.สอนขับรถจนตอนนี้ขับเก่งกว่าเดิมมาก .เค้าไม่ได้มีความพิเศษมากกว่าคนอื่นไม่ใช่ผู้ชายโรเเมนติก..เป็นคนทื่อๆเถื่อนๆสไตส์เด็กช่าง.ด้วยซ้ำ.เเต่ทำไมความรู้สึกนั้นก็เกิดกับเราอีกและมันมากขึ้นเรื่อยๆเเบบที่ฉันคิดคนเดียว..ไม่อยากให้พี่เค้ามาสอนเเล้ว..เรากลัวใจตัวเองกลัวว่าวันนึงมันจะไปไกลกว่านี้...เราควรบอกพี่เค้าไปมั้ยสำหรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความรู้สึกที่เก็บมานานนับปี ..หรือต้องเก็บเเบบนี้ไปคนเดียวเรื่อยๆ
#หมึกดำ
จะไปต่อหรือพอเเค่นี้?
เวลาผ่านไปปีกว่า เมื่อมีนาที่ผ่านมา เป็นวันรับปริญญาของเรา มันเป็นความบัญเอริญที่ไม่อยากให้เกิดขึ้น เราเจอพี่เค้า เเต่เค้ามารับปริญญาใครไม่รู้ น่าจะเเฟนเเต่เค้ามากันเยอะมาก คือความรู้สึกตอนนั้นพังเก่งมาก5555 เศร้าเก่งเเบบที่ประนึ่งว่าคุยกันมาก่อน55555 เรากระซิบถามเพื่อนเพื่อความเเน่ใจว่าใช่พี่คนนั้นมั้ยที่เราส่องดู สรุปคนเดียวกัน เเละตอนนั้นพี่เค้าเดินมาเห็นตอนที่เรากับเพื่อนกระซิบกันพอดี พร้อมกับทำหน้าสงสัยบางอย่าง เเละเเล้วทุกอย่างก็ผ่านไปไม่ต่างจากที่ผ่านมา
หลังจากวันที่รับปริญญาเสร็จเรากลับมาทำงานปกติจู่ๆพี่เค้าเเอดเฟสเรามาพร้อมกับเเชทมาถามว่า''วันก่อนน้องมองพี่เเล้วซุบซิบไรกัน''คือตอนนั้นใจช้อยเต้นไม่เป้นจังหวะเลยพี่จ๋าา..ความรู้สึกเมื่อ1ปีที่เเะล้วย้อนกลับมาหาอีกเเล้ว...มันเเค่คำถามที่ธรรมดามากเต่ทำไมต้องอินขนาดนั้นงงตัวเองง..จากนั้นฉันก็ตอบคำถามพี่เค้าปกติ..หลังจากวันนั้นพี่เค้าเริ่มทักเรามาบ่อยขึ้นเราคุยกันทุกวันเเต่ไม่ได้มีคำพูดไรที่เกินนั้น.เเต่ความรู้สึกก็เริ่มชาลงเพราะรู้ว่าคงเป็นไปได้ยาก.จนวันนึงเราออกรถยนต์เเต่ขับไม่เป็นเท่าไหร่..พี่เค้าอาสาสอนขับรถมันทำให้เราใกล้กันมากขึ้นเราเจอกันอาทิตย์ละวัน..ดูเทคเเคร์เเละอบอุ่นมาก..เราได้กินข้าวด้วยกัน.สอนขับรถจนตอนนี้ขับเก่งกว่าเดิมมาก .เค้าไม่ได้มีความพิเศษมากกว่าคนอื่นไม่ใช่ผู้ชายโรเเมนติก..เป็นคนทื่อๆเถื่อนๆสไตส์เด็กช่าง.ด้วยซ้ำ.เเต่ทำไมความรู้สึกนั้นก็เกิดกับเราอีกและมันมากขึ้นเรื่อยๆเเบบที่ฉันคิดคนเดียว..ไม่อยากให้พี่เค้ามาสอนเเล้ว..เรากลัวใจตัวเองกลัวว่าวันนึงมันจะไปไกลกว่านี้...เราควรบอกพี่เค้าไปมั้ยสำหรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ความรู้สึกที่เก็บมานานนับปี ..หรือต้องเก็บเเบบนี้ไปคนเดียวเรื่อยๆ
#หมึกดำ