สวัสดี คือเราอยู่ในช่สงชั้น ม.ต้น  เราเป็นเด็กห้องพิเศษ วิทย์-คณิต
ในทุกวันจันทร์คาบเจ็ด เราก็จะได้เรียนภาษาจีน เราได้เรียนเเค่สัปดาห์ละครั้ง
เราเเอบปลื้มครูสอนภาษาจีนมากๆ(เป็นคนจีนเเท้พูดไทยได้เเต่ไม่ค่อยชัด)วันนั้น เป็นวันที่เราเรียนกับครูจีนเป็นครั้งที่สอง วันเเรกที่เราเรียนเราก็ใม่ค่อยชอบนะ เเต่ทำไมอยู่ดีๆเราถึงปลื้นครูเค้าก็ใม่รู้
เข้าเรื่องเลยเเละกัน  วันนั้นเราเข้าห้องสายเพราะไปเข้าห้องน้ำมา พอเราเข้าห้องครูเขาก็ดูทำหน้าเครียดๆเเล้วอยู่ดีๆครูเขาก็เรียนเลขที่หนึ่ง ให้ไปอ่านภาษาจีน(พินอิน) เราก็กระซิบบอกเพื่อนเกือบจะทุกคนเพราะเกือบทุกคนอ่านจะใม่ค่อยได้  เรียกไปเรื่อยๆ จนถึงดเลขที่สุดท้ายนั่นก็คือเลขที่เรา  อยู่ดีๆจากให้ไปอ่านครก็ให้เราไปเขียนเฉยเลย เรายอมรับเลยว่าประโยคที่ครูเเกให้เราเขียนยากมากกกกกกกก ครูยื่นปากกาให้เรา เราก็ก้มหน้าเเละทำหน้าบึ้งใส่ ครูก็ยิ้มๆให้เรา พอเราออกไปเขียนเราเขียนเราเขียนได้เเค่บางคำเหลือพยางค์สุดท้ายเราเขียนใม่ได้ เราก็เลยโวยวายใส่ว่า It's not fair for me เเล้วครูเเกก็ขำ เเล้วพูดเป็นภาษาไทยว่าชอบบอกคนอื่นหรอออออ เราก็ตอบไปว่าป่าวซะหน่อยยยย ครูเเกก็ไห้เราไปนั่งที่ ออดก็หมดเวลาพอดี เเล้วครูเเกก็มาบอกที่โต๊ะว่า เก่งนะเนี่ยเเล้วก็ยิ้มให้  เราก็บอกว่าขอบคุณค่ะเเล้วเราก็ยิ้มตอบ ... เราเดินไปเรียนพละคาบเเปด ระหว่างเดินเรายิ้มใม่หุบเลย เพื่อนก็ถามว่าเป็นอะไร เราก็บอกเพื่อนใปว่าไม่มีอะไร นี่เเสดงว่าเราปลื้มครูจีนหนักขนาดนี้เลยหรออออออออออ