รู้สึกไม่มีกำลังใจ ไม่มีพลังที่อยากจะใช้ชีวิต ไม่มีกำลังใจที่อยากจะก้าวต่อไป บางครั้ง พยายามต่อสู้กับความรู้สึกนี้ของตัวเองแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้เลยสักครั้ง

เริ่มเรื่องจากการที่เรา กลายเป็นคนที่มีสายตาแข็งกระด้าง เวลามองใคร แล้วจบลงที่การหลบสายตา เพราะคิดว่า เรากำลังจ้องหน้าจ้องตาเค้าอยู่(ในบางคนอาจคิดว่าเรากำลังไปหาเรื่องเค้า)

รวมถึงการที่เรา คอยได้ยินเสียงคนพูดว่านินทาเราในเรื่องสายตา ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็น ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้เลย

เรากลายเป็นคนที่เก็บทุกเรื่องมาคิดมาก เก็บทุกๆคำพูดของคนอื่นมาคิด มาเครียด พยายามไม่ใส่ใจแล้ว แต่เสียงพวกนั้น ก็ดังเข้ามาในหูตลอด สิ่งเดียวที่ทำให้เราใช้ชีวิตอยู่ต่อไปได้ตอนนี้ คือ ลูก

ตอนนี้ แบกรับความรู้สึกแบบนี้ไว้มาหลายปีแล้ว ยังไม่สามารถแก้ไขปัญหานี้ได้ คนที่รู้ปัญหาของเราตอนนี้ มีแค่แฟน กับ เพื่อนที่สนิทคนนึงเท่านั้น ความรู้สึก เหมือนเราลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่า การคุยกับคนอื่นแบบธรรมชาติ เค้าทำกันยังใง

เรารู้สึกลำบากในการใช้ชีวิตมาก ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากพบเจอผู้คน ถ้าจะไป ก็จะไปในที่ที่คนไม่เยอะ ที่ที่ไกลจากละแวกบ้าน เพราะไม่อยากเจอคนรู้จักที่ไม่เข้าใจเรา

บางครั้งโดนหาว่า หยิ่ง ที่เจอคนรู้จักแล้วไม่ทักทาย เพราะเราไม่กล้ามองหน้าใครเลย เวลาไปข้างนอก พอมอง ก็โดนหาว่าหาเรื่องเค้าอีก

ตอนนี้ ว่างงานจะ3ปีแล้ว เพราะต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แต่เดือนหน้า ลูกกำลังจะเข้าโรงเรียน อยากหางานทำ อยากใช้ชีวิตเหมือนแต่ก่อน เลิกงาน เดินตลาดนัด เจอผู้คน เจอเพื่อนๆได้ โดยไม่ต้องมาคอยระแวง หรือกลัวอะไรแบบนี้ แต่เราก็พยายามแล้วนะ ตั้งใจจะไปสมัครงาน แต่พอพบเจอคนเยอะๆ ความรู้สึกแบบเดิม ว่าเรามีสายตาแบบนั้นกับพวกเค้า มันก็กลับมาอีก

เครียดมาก ท้อใจมาก กับการใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกนึกคิดของตัวเองยังใงดี ถ้าเดือนหน้า ลูกไปโรงเรียนแล้ว เราเองก็ไม่อยากจะอยู่บ้านเฉยๆ อยากทำงาน แต่ก็ไม่อยากพบเจอผู้คนเยอะๆอยู่ดี

อยากใช้ชีวิตอยู่ต่อไป อย่างมีความสุข แต่เหมือนมันจะกลายเป็นเรื่องที่ยากสำหรับเราไปแล้ว อยากจัดการกับความรู้สึกของตัวเองมาก แต่ก็ไม่รู้จะต้องทำยังใงเหมือนกัน ขอคำแนะนำด้วยค่ะ