ก่อนอื่นเลยครับในขณะที่ตัวเองอายุ 19 วัยมหาลัย มีเรื่องราวผ่านมาเยอะมากๆแต่มีเพียงเรื่องความรักเรื่องนี้เรื่องเดียวที่ทำให้คิดมากจนถึงตอนนี้ ได้พบคนๆหนึ่งซึ่งทำให้ผมเขินตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ผมก็ชอบเขามาก ผมก็คุยไลน์กัน ไปเที่ยวกัน เขาดูแลดีมาก ปกติผมไม่กล้านัดเจอใครเลย ไม่คิดด้วย เขาทำดีกับเรามาก ก็ถามแล้วมีแฟนยัง เขาก็บอกว่ามีแล้ว ไอ้เราก็บ้าควรถอยออกมาตั้งแต่แรก แฟนก็เป็นผู้หญิง จนเหตุเกินเลยที่ห้องเขา แต่ไม่ถึงมีอะไรที่ลึกซึ้ง ผมเสียใจมาก แล้วเขาก็หายไปเลย ไลน์โดนบล็อก ไม่ได้เจอกันอีกเลย น้ำตาจะไหล นี่เป็นครั้งแรกที่แบบไม่อยากเปิดโอกาสให้ตัวเองไปทำอะไรแบบนี้อีก เหมือนทีแรกจะดีแต่ก็แย่ เขาบอกเขาชอบแบบนี้จากผมที่ไม่เคยชอบผมก็ชอบ ผมมองร้านที่ไปกินข้าวด้วยกันผมคิดถึงมาก ผมคิดถึงสถานที่เคยไปด้วยกัน ผมมองทุกครั้งที่ผ่าน ไม่มีวันไหนไม่นึกถึงหน้า ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้  
.
.
.
ผมรู้ตัวว่าตัวเองผิดมากๆ
ผมรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แต่แรกอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่หยุด

ผมเสียใจ ผมตั้งตัวไม่ทัน

เป็นความรักครั้งแรกของผมที่ผมสัมผัสได้ จับต้องได้ ถึงคุณแค่จะมีอารมณ์ก็ตาม ถึงคุณจะมองไม่เห็นค่า

ผมอยากลืม งง โคตรเสียใจ