สวัสดีค่ะ คือเมื่อคืนพึ่งเลิกกะแฟน ทำใจไม่ได้เลยค่ะ เราคุยกับเพื่อนอยู่ว่าไม่อยากป่วย ไม่อยากไปโรงบาล (มีโรคประจำตัว) ร้องไห้ ยังไม่หาย โทรคุยกัน เขาถามว่าเป็นไร เลยเล่าให้เขาฟัง พร้อมกับถามเขาว่า เหนื่อยมั้ย  มีแฟนป่วยแบบเรา เขาบอกไม่นะ แล้วเขาก็เงียบไป นานมาก พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า เราพอกันแค่นี้เถอะ คือเราร้องไห้เลย เราพยายามยื้อความสัมพันธ์นี้มานานมาก รู้ว่าเขาหมดรัก เขียนไดอารี่ทุกวันว่าจะบอกเลิกเขายังไงให้ตัวเองเจ็บน้อยสุด ให้เวลาตัวเองทำใจอยู่ แต่เขาดันมาบอกเลิกก่อน มันทำใจไม่ทัน มันตั้งตัวไม่ทันจริงๆ ร้องไห้ ยื้อเขาไว้ ถามเขาว่าไม่รักกันแล้วหรอ เขาบอกว่าไม่รักแล้ว เขารู้ตัวนานแล้ว เราก็เลยพูดว่า แต่เค้าไม่เคยไม่รักเธอเลยนะ เคยรักยังไงก็รักอย่างนั้น ไม่เปลี่ยน แต่ก่อนคือเค้ายื้อเรา ร้องไห้กับเรื่องเล็กๆน้อยๆของเรา เอาใจใส่เรา พาเราไปหาหมอ เพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรก แฟนคนแรก ยอมทุกอย่าง ให้ได้ทุกอย่าง เพื่อคิดว่า เขาต้องรักเราแบบนี้ไปตลอด แต่ความรักมันก็จางลงไปเรื่อยๆ คำไหนที่เคยบอก เคยพูด ก็ค่อยๆหายไปทีละประโยค มันจางลงไปเรื่อยๆ เรารักเขามาก รู้ว่าเขาเปลี่ยน แต่ไม่ยอมรับ โกหกตัวเอง เขาบอกว่า เราอยู๋ได้แน่นอน เหมือนที่ผ่านมา ให้ทำแบบนั้น เราเลยบอกว่า ก็เธอไม่รักแล้วไง เธอถึงพูดได้ ความรู้สึกของคนที่ยังรักกับไม่รักมันต่างกันนะ เธอไป เธอเสียใจแป๊บเดียว แต่เรายังไปไม่ได้ เพราะรักอยู่ ขอเวลาหน่อยได้มั้ย ยื้อเขา อยากให้เขาอยู่ต่อ เขาก็ไม่อยู่ จบด้วยการที่เขาตัดสาย แล้วไปคุยกันในแชท เราก็ระบาย ว่าเขาทำไม่ได้อย่างที่พูด เขาสัญญาว่าจะไม่บอกเลิกเราก่อน แต่เขาผิดสัญญา ที่ๆจะพาไปก็ยังไม่ได้ไป อะไรที่จะพาทำก็ยังไม่ทำ หลายๆอย่างที่ทำร่วมกันมันอยู่ในหัวเรา คิดซ้ำไปมา เขาเป็นคนแรกของเรา แต่เราไม่ใช่คนแรกของเขา เราควรพอใช่มั้ยคะ เพราะยังไงเขาก็ไม่กลับมา