เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ รักษามา 4 ปี แต่พอมาทบทวนตัวเองแล้ว คิดว่าน่าจะเป็นตั้งแต่วัยรุ่นค่ะ(ตอนนี้ 37)
  รู้สึกเหนื่อยและท้อกับการใช้ชีวิตมาก เหนื่อยมากกับการที่อยากจะทำอะไร แล้วจิตกับร่างกายไม่ตอบสนอง เหมือนไม่ได้ดั่งใจ ทำให้ประสิทธิภาพในการใช้ชีวิตแย่ลงเรื่อยๆ  จนตอนนี้รู้สึกเหมือนอยู่ไปวันๆ จนคิดว่าจะอยู่ไปทำไม ตั้งกระทู้ขึ้นมาเพื่ออยากระบายแค่นั้นค่ะ  เพราะเราอยู่คนเดียว ไม่รู้จะระบายกับใคร อยู่คนเดียว หาเงินคนเดียว รับภาระคนเดียว ในขณะที่ร่างกายและจิตใจไม่พร้อม
บางที.. การระบายให้ใครฟังก็จะถูกตัดสินว่าคิดไปเอง หรือเรียกร้องความสนใจ แม้กระทั่งแม่เราเองก็รับในสิ่งที่เราเป็นไม่ได้ ซึ่งเราก็เข้าใจนะ ว่าคงไม่มีใครอยากอยู่กับคนบ้าอย่างเราหรอก
  ตอนนี้ตัดขาดจาก social และเพื่อนฝูง เนื่องจากไม่อยากรบกวนใคร เคยมีบางคนพูดไว้ว่า ถ้าจะทุกข์ก็ทุกข์คนเดียว อย่าดึงคนอื่นมาทุกข์ด้วย เราพึ่งพาตัวเองตลอด หาเงินผ่อนบ้าน ค่าใช้จ่ายอื่นๆ ไม่เคยรบกวนใคร ซึ่งถ้าเป็นปกติเราคงทำได้ดีกว่านี้ แต่บางครั้งมันก็เหนื่อยจนไม่อยากจะอยู่แล้ว มันทรมานมาก ไม่หลุดจากความรู้สึกแบบนี้สักที เหนื่อยมาก ท้อมาก แต่พูดกับใครไม่ได้ ระบายกับใครไม่ได้  มันเหนื่อยมากค่ะ เหนื่อยจนคิดว่ามันควรจะจบได้แล้ว
  ในสายตาคนอื่น เราดูเป็นคนปกติ ทำงานได้ พูดคุยได้ แต่พอกลับบ้าน เราแทบทรุดอยู่ตรงนั้น ไม่อยากลุก ไม่อยากรับรู้อะไรเลย เวลาป่วยก็ดูแลตัวเอง ซมอยู่กับบ้าน ทำงานก็ไม่เต็มที่
  เหนื่อยจริงๆค่ะ กับการใช้ชีวิต ถ้าหลับแล้วไม่ตื่นเลยก็คงดี

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอโทษที่อาจจะพิมพ์รู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างค่ะ