ทุกวันนี้ที่อยู่แค่ให้แต่ละวันผ่านไปเร็วๆ รอแค่โอกาสที่เราจะกลับมายื่นได้อีกครั้ง แต่วันละวันไม่อยากตื่น ไม่อยากพบเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร (ก็เพราะไม่รู้จะเล่าเรื่องอะไร ชีวิตเหมือนไร้ประโยชน์ มีแค่กินกับนอน ไม่ไปไหน อายที่ต้องพบเจอคน เจอคำถามทำไม!!ไม่ไป ไม่ทำ ไม่ลอง ไม่ๆๆๆ )
ไม่เป็นเหมือนเราไม่มีวันเข้าใจหรอก ใครบ้างที่จะอยากอยู่เฉยๆ ไม่ได้รวยที่จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ ไม่ได้มีเงินที่ซื้อของที่อยากได้
ไม่รู้ว่ามันต้องเริ่มจากตรงไหน อยากทำแต่ไม่มีเงินทุน ทุกอย่างก็จบ
บางคนโชคดี เกิดมาก็มีพร้อมไม่ต้องดิ้นรน บางคนถึงไม่มีแต่ แต่ชีวิตก็ยังโชคดี
หลายเรื่องอยากระบาย แต่มันก็ไมาสามารถพูดออกมาได้  คนอื่นมองก็ดูเรามีความสุขดี แต่ไม่เห็นตอนที่เราทุกข์ ไม่มีใครมานั่งเข้าใจเราได้หรอก แต่ก็แค่อยากมีคนที่เข้าใจ
ไม่มีอะไรสมหวังสักอย่าง
บางครั้งหงุดหงิดตัวเอง น้อยใจ อยากร้องไห้ เบื่อตัวเองที่เป็นแบบนี้