จบมาเเล้ว 6 เดือน เคยทำงานได้อยู่ 2 เดือนก็ต้องออก ช่วงนั้นเรากับคนร่วมงานโดนไล่ออกรวมเเล้ว 3 คน
เเม่ก็ด่าว่าเราโง่เเบบนี้ก็ต้องไปมีครอบครัวให้ผู้ชายเลี้ยง ปัจจุบันเเม่ก็ให้พ่อเลี้ยง
ทุกวันนี้ก็หางานตรงสายไม่ได้เพราะงานตรงสายเราไม่มีประสบการณ์ในการใช้เครื่องมือมากพอ เเล้วตอนเรียนก็เคยได้ใช้เเค่ครั้งเดียว
ตอนเรียนก็เรียนได้เกรดไม่ค่อยดีเหมือนเรายังค้นหาตัวเองไม่เจอเเล้วต้องทนเรียนในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง
หางานใกล้บ้านทำก็ไม่มี จะให้ทำไกลบ้านก็ไปสมัครไม่ไหว ค่าใช้จ่ายเยอะ
ไม่รู้จะทำงานอะไรให้คุ้มกับการที่เราจบปริญญาตรี เเต่เราก็ดันไม่มีประสบการณ์
รู้สึกคำพูดของครอบครัวเเต่ละคำทำให้สภาพจิตใจเราย่ำเเย่ ทั้งๆที่เราพยายามตั้งต้นลองหาโอกาสใหม่ๆ ลองทำอะไรใหม่ๆในหลายๆครั้ง
บางทีก็รู้สึกถูกทำให้ไร้ค่า ทั้งๆที่เรารู้สึกว่าเรามีค่ามากกว่านั้น ถ้าจะเริ่มต้นธุรกิจส่วนตัวก็ไม่ได้เรียนทางด้านนี้มาเลย หาคนเเนะนำไม่ได้
ครั้งหนึ่งดิฉันก็เคยเฟลที่ตัวเองมีชีวิตเเบบนี้ มีครอบครัวเเต่เหมือนอยู่ตัวคนเดียว หาที่พึ่งหรือขอคำแนะนำจากใครไม่ได้เลย
รวมถึงเลือกทางเดินชีวิตผิด ทำในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเอง เเต่จะเลิกกลางคันครอบครัวก็ไม่ยอม
พอไปขอคำเเนะนำจากใครสักคน เขาก็พูดเเนวว่าจนป่านนี้หาเป้าหมายของชีวิตไม่เจอ ก็ต้องเป็นแบบนี้ต่อไป ต้องทุกข์ใจต่อไปเรื่อยๆ
ดิฉันรู้สึกว่ารอบข้างดิฉันมีเเต่คนบั่นทอนจิตใจ ไม่มีใครชี้ทางสว่างให้เลย พอได้งานที่ดูไม่ดีครอบครัวก็ดูถูกฉัน รู้สึกกดดันเกินไป