คือตั้งเเต่เดิมเลยเราเป็นเด็กดีมากตั้งใจช่วยพ่อเเม่ทำงานเเต่อยู่ว่าวันนึ่งเเม่ส่งเรียนเราไม่ไหวจริงๆเลยส่งไปอยู่โรงเรียนประจำเเห่งนึ่งซึ่งที่นั้นก็ไม่ได้ดีสำหรับเราเลยมีเด็กเกเรเยอะเด็กนิสัยดีส่วนน้อยตอนย้ายมาก็ไม่ได้คิดอะไรเเต่พอนานไปเราเริ่มเข้าพวกเริ่มสนิทเริ่มติดนิสัยเห็นเเก่ตัว เวลามีพัฒนาอะไรเราก็เอาเเต่นั่งยืนๆซึ่งโรงเรียนนั้นไม่ได้ดีสำหรับเราเลยเเต่เเม่ส่งมาทำไมไม่รู้ทั้งที่เศรษฐกิจช่วงนั้นดีไม่มีโควิด เเต่พอนานเข้าปิดเทอมเเม่ก็ด่าเราว่าอย่างนู้นอย่างนี้โดยที่ไม่สนใจลูกตัวเองเลยว่าสภาพจิตใจไม่ได้สดใสเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว เเม่ไม่เคยคิดเลยว่าเราลำบากเเค่ไหน