ผมรู้สึกว่าเหมือนกำลังหลงทางอยู่
โลกปัจจุบันที่ใครต่อใครว่ากันว่ามันคือโลกแห่งความเป็นจริง ผมกลับมองว่าแท้จริงแล้วมันยังไม่ใช่ความจริง
เหตุเพราะเรายังต้อง เทียวเกิด เทียวตาย อยู่อย่างนี้ แล้วเหตุที่เป็นแบบนี้แสดงว่าเรายังวนเวียนอยู่ไม่เจอปลายทางจริงๆ
หากเราหลุดพ้นแล้ว เจอปลายทางแก่นแท้แล้ว เราต้องหยุดเทียวเกิดเทียวตายสิ และมีชีวิตหรือตั้งอยู่แบบถาวร
นั่นแหละคือโลกหรือชีวิตที่แท้จริง

ในโลกนี้เราอยู่ในกายที่ยังต้องพึ่งพาสิ่งต่างๆมากเหลือเกิน เช่น ต้องพึ่งพาอากาศ น้ำ ยา อาหาร ฯลฯ
และการพึ่งพานี้เองมันทำให้เราขาดอิสระ ทางความคิด ทางจิดวิญญาณ เพราะเราเห็นเท่าที่ตาเนื้อนี้เห็น รู้แค่เท่าที่ความรู้ทางโลกนี้มอบให้
ความรู้ทางโลกที่ว่านี้คือ "การหาเงิน การเข้าสังคม การรักษาตัวให้รอดจากความเจ็บป่วย"
แต่ความรู้ทางโลกนี้ดูเหมือนเราก็ใช้ได้แค่ครั้งคราวๆไปเท่านั้น เพราะความไม่จีรัง ยั่งยืน และแปรผัน เหตุนี้เราจึงยังไม่สามารถกำหนดอนาคตให้ชัดเจนได้ หรือหาความแน่นอนในชีวิตได้เลย เพราะการเงิน สังคม หรือร่างกายนี้ ต่างแปรผันไปตามเวลา บ้างดี บ้างร้าย เราจึงมีทุกข์อยู่ภายในลึกๆ ทุกตัวตนทุกๆคน

ความรักของชายหญิง ที่ทุกคนอุปโลกขึ้นมาว่ามันคือความรัก มันอาจจะมีอยู่จริง แต่คู่รักส่วนใหญ่แท้จริงแล้ว รากของมันคือ

เพื่อการแสวงหาความต้องการทางเพศ
เพื่อการแสวงหาความสบายให้กับกาย
เพื่อการยอมรับของสังคม
เพราะกังวลกับการอยู่คนเดียว
แปลกใจที่เราหลงไหลรูปกายที่มีแต่ความสกปรก เหงื่อ ความแก่ชรานี้ไปได้อย่างไร หรือมีบางสิ่งที่ควบคุมจิตใจให้เราหลงไหล
สิ่งที่ไม่ควรหลงไหลเหล่านี้เพียงแต่ เราต่างไม่รู้ตัว?