เพราะที่อยู่ทุกวันนี้มีแต่ความไม่แน่นอน มีแต่ความแปรผัน มีแต่ความทุกข์ เราจึงต้องขวนขวายออกจากทุกข์ ซึ่งไม่มีทางไปทางไหนนอกจากทางที่พระพุทธองค์ได้ชี้ไว้ชัดแล้ว ว่านิพพานทางไม่ตายมีจริงแต่ความรู้เรื่องนี้ต้องควบคู่มากับความเชื่อเรื่องตายแล้วเกิดอย่างแยกไม่ได้ เพราะถ้าตายแล้วไม่เกิดจะแสวงหานิพพานไปเพื่ออะไร...

ซึ่งเมื่อมีการเกิดย่อมมีการตาย เมื่อมีการตายก็ต้องมีการเกิดเป็นเหตุปัจจัยหมุนเวียนกันไม่จบไม่สิ้น เพราะร่างกายของเราเมื่อสิ้นชีวิตลงก็กลายเป็นธาตุดินสลายไป แต่จิตเป็นธาตุรู้ ต่อเมื่อกายแตกไปแต่จิตผู้รู้ก็ไม่ได้ตายไปด้วยยังคงต้องทำหน้าที่รู้อย่างต่อเนื่องแม้จะตกภวังค์เหมือนหลับแต่ไม่นานก็ต้องตื่นมารู้อยู่ดี รู้โดยไม่ต้องอาศัยอะไรนอกจากธรรมชาติของตัวมันเองที่มีหน้าที่รู้

นี่เป็นความเชื่อของผม เพราะทางสายนี้ถ้าเปรียบก็เหมือนผมกำลังเดินไปตามทางเท่านั้นเอง และอาจหลงทางได้เสมอ