ขอบพระคุณทุกคนที่กดเข้ามาอ่านกันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่ ขอบคุณที่มองเห็นเด็กคนนี้นะคะ>_<

    ขอไม่พูดถึงเหตุผลที่ทำให้อยากตายนะคะ ขอพูดถึงอาการอย่างเดียวค่ะ(หรือใครอยากทราบต้นเหตุเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เปิดกระทู้แรกของเราเลยค่ะ)

    เหมือนใช้ชีวิตอยู่ไปวัน ๆ ไม่มีแรงใจ สิ่งที่ชอบก็ฮีลเราไม่ขึ้นแล้ว ไม่หิว ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากหายใจ ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเจอหน้าหรือบอกลาใครทั้งนั้น อยากหายไปแบบไม่ทิ้งร่องรอยการมีอยู่ของเราไว้ในความทรงจำของใครเลย อยากให้ศพเราไปเป็นปุ๋ยหรืออะไรก็ได้ที่ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน จะตายทั้งทีก็ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนค่ะ เพราะร่างกายที่มีวิญญาณนี้มันไม่เคยทำประโยชน์ให้ใครได้เลย อีกทั้งยังโดนไล่ให้ไปตายบ่อยครั้งจนหวนกลับมาคิดว่าหรือควรเป็นเราที่ไปเองกันนะ ไม่ต้องรอเขามาไล่หรอก

    การมีอยู่หรือจากไปของเราไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโลกและต่อคนในโลก ถ้าบอกว่าส่งผลสิ พ่อแม่ไงที่อุ้มชูเลี้ยงดูเรามา...คือยังไงดีล่ะคะ ไม่รู้จะอธิบายยังไงว่าถ้าความอยากตายของหนูเป็นระเบิด พวกท่านก็เป็นชนวนล่ะนะ5555555555 ไม่อยากพูดถึงแล้วค่ะเดี๋ยวจะโดนหาว่าอกตัญญูT-T ถ้าเกิดบอกว่าถ้าเราตายไปพ่อแม่คงเสียใจ แบบว่าา เสียใจก็ดีสิคะ อย่างน้อยถ้าไปเจอใครที่มีนิสัยคล้าย ๆ เรา หรือมีลูกอีกคน จะได้รู้ว่า'อย่าทำอย่างนี้ไม่ว่ากับใครเข้าใจไหม' แหะ ๆ เหมือนไปสอนเขาเลยเนอะ แต่เราก็แค่คิดน่ะค่ะ

    ตอนนี้ในหัวคิดแต่เรื่องตายทุกห้านาทีเลยค่ะ กินข้าวช้าลงเพราะมัวแต่คิดว่าเมื่อไหร่จะตายนะ เวลาเจองานยาก ๆ โหด ๆ ก็จะคิดในใจว่า'ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ตายแล้ว' ทุกครั้งที่คิดอะไรก็ตามแต่จะต้องมีคำว่า'ตาย'เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเสมอ

    ถึงขั้นเคยภาวนาว่าขอให้เกิดอุบัติเหตุอะไรสักอย่างก็ได้กับเรา จะได้ตายโดยที่ไม่ต้องฆ่าตัวตาย เหมือนเกิดมาเพื่อแย่งตู้อบเด็กคนอื่นโดยใช้ชีวิตได้แค่เท่านี้ ฝันที่เคยมีก็ถูกดับไปตลอดกาลจนไม่มีฝันอะไรแล้ว อยากเลี้ยงสัตว์แต่ก็คงไม่ได้เลี้ยงไปตลอดชีวิต(มีเหตุผลนะคะ แต่ถ้าเล่าเดี๋ยวยาว) สิ่งที่เรารักก็ถูกกีดกันให้ห่างเหินออกไป จนตอนนี้ถ้าเอามาประเคนใหม่ตรงหน้าก็คงไม่รู้สึกอะไรแล้ว

    จริง ๆ แล้วเราเป็นคนมีความสุขง่ายนะคะ นั่งดูมดเดินเรียงแถวกันขนอาหาร ก็มีความสุขแล้ว จินตนาการไปถึงตอนที่มันเอาอาหารไปแบ่งกันกินก็ยิ่งมีความสุข เห็นคนที่เรารักมีความสุขแม้จะกับคนอื่นเราก็มีความสุขแล้วค่ะ จะบอกว่าเป็นคนไม่รักตัวเองก็เถียงไม่ออกเลยนะคะ เราไม่รักตัวเองจริง ๆ นั่นแหละค่ะ เพราะไม่รู้จะรักไปทำไม รักไปเพื่ออะไร ยังไงก็ไม่มีใครจำอยู่แล้ว ไม่ได้อยากเรียกร้องความสนใจด้วยนะคะ ไม่ได้อยากเป็นที่สนใจขนาดนั้น

    ไม่ได้อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลยสักนิด เหมือนอยู่ไปเพราะต้องอยู่ ต้องเรียน ต้องหางานทำ ต้องทำหน้าที่เหมือนที่มนุษย์ทั่วไปเขาทำกัน ไม่มีแรงบันดาลใจแล้ว ยิ่งหายิ่งท้อ

    หนูเป็นคนชอบเสียสละมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว อะไรที่แบ่งแล้วไม่เท่ากันหนูก็ยอมเอาอันที่น้อยกว่าเสมอ จนถึงตอนนี้ก็อยากจะสละชีวิตเพื่อช่วยใครสักคน อย่างน้อย ๆ ก็ได้ทำความดีที่คนอื่นเห็นก่อนตาย ในตอนแรกหากจะต้องสละชีวิตเพื่อช่วยใครสักคน จุดประสงค์ของเราก็คงจะเป็นเพราะว่าอยากให้เขารอด แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่ช่วยแต่'สละ'แทน อยากตายแทนนั่นแหละค่ะ แต่เราไม่อยากฆ่าตัวตาย

    ต่อหน้าเพื่อนหรือญาติผู้ใหญ่เราเป็นคนอารมณ์ดีถึงขั้นทีชเชอร์ยังบอกว่ายูคุยเก่งหนิ ไปเปิดคณะตลกได้นะเนี่ย555555 เรื่องดี ๆ ในชีวิตเราคงเป็นการที่ทำให้คนอื่นหัวเราะได้มั้งคะ แต่ก็นั่นแหละ หลายคนคงลืมไปว่าเราเองก็อยากหัวเราะบ้างเหมือนกัน ทุกวันนี้เลยใช้ชีวิตแบบเป็นตายยังไงก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องหดหู่มากและผ่านไปวัน ๆ วันนั้นก็ถือว่าโชคดีแล้วล่ะค่ะ^^

    ด่าได้แต่อย่าแรงมากนะคะ.. อ้อ หนูอายุ 16 ปีค่ะ วัยกำลังสับสนเลย แล้วก็ไม่ศรัทธาในนรกสวรรค์ด้วยค่ะ เพราะฉะนั้นการไม่ฆ่าตัวตายก็ไม่เกี่ยวกับว่ากลัวตกนรกนะคะ แค่กลัวไม่ตายแล้วตื่นมาจะโดนด่าอีกน่ะค่ะ ไม่แน่พรุ่งนี้หนูอาจจะไม่อยากตายแล้วก็ได้ คิคิ แต่ตั้งไว้ก่อนเผื่อจะมีคนหลงมาตอบนะคะ วันไหนที่อยากตายขึ้นมาจะกลับมาอ่านค่ะ.. ขอบคุณล่วงหน้าไว้เลยนะคะ