สวัสดีค่ะ หนูอายุ13กำลังจะ14 หนูสงสัยค่ะว่าการที่หนูเป็นนั้นมันป่วยทางจิตหรือหนูฟุงซ่านคะ คือหนูเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนป.6ตอนนี้หนูม.1กำลังจะม.2ค่ะ อาการคือหนูชอบพูดคนเดียวเพ้อเจ้อไปเรื่อยว่าตัวเองกำลังมีความสุขกำลังคุยกับคนนั้นคนนี้ บางทีหนูเพ้อเจ้อจนลืมว่าหนูอยู่ในจินตนาการของหนูเลยค่ะ หนูไม่มีความสุขเลยพอเวลาอยู่โลกความจริงและเวลาไปโรงเรียนหนูกลัวสายตาคนมากหนูคิดว่าเค้ามองหนูหนูคิดว่าเค้ากำลังพูดถึงหนูหนูกลัวไปหมดเลยค่ะ ตอนอยู่โรงเรียนหนูแทบจะปกติเลยนะคะแต่มีบางครั้งที่จะร้องไห้ออกมาเวลาอึดอัดมากๆ พอหนูอยู่คนเดียวเหมือนหนูเป็นคนละคนเลยค่ะหนูเก็บตัวอยู่แต่ในห้องข้าวก็ไม่กินอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวชอบคิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย ยิ่งนานๆวันมันยิ่งหนักขึ้นหนูร้องไห้บ่อยหนูคิดฆ่าตัวตายบ่อยเพราะจากคำพูดของครอบครัวค่ะหนูกลัวหนูกังวลเองไปหมดเองไปหมดเลย หนูอยากจะหายจากมันมากๆเลยขอให้พ่อพาไปตรวจสุขภาพจิตแต่เค้าบอกหนูว่าหนูฟุ้งซ่านเองให้หัดนั่งทำสมาธิบ้าง หนูเคยทำแล้วค่ะแต่มันไม่ได้ดีขึ้นเลยหนูเป็นหนักขึ้นเรื่อย เคยมีอยู่ช่วงนึ่งหนูเศพติดการกรีดข้อมือมากๆหนูกรีดเป็นว่าเล่นเพราะมันทำให้หนูหายเศร้าแล้วหนูก็หยุดไปเพราะมันเริ่มหนักเริ่มลามไปกรีดต้นขาหน้าอกแล้วก็ข้อเท้าแล้วค่ะ หนูเลยหาวิธีหยุดแต่มันก็ทำไม่ได้หนูเลยเอาพวกสารเสพติดมาช่วยให้เลิกแทนแล้วมันก็เลิกได้จริงๆค่ะแต่มาติดสารเสพติดแทน หนูเป็นแบบนี้เกือบปีเลยค่ะ แล้วพอขึ้นมามัธยมหนูก็หายไปแล้วนะคะแต่มันก็กลับมาเป็นอีกจนได้ทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องครอบครัวมันปนกันไปหมดจนหนูเครียดหนูเบื่อหนูคิดการฆ่าตัวตายบ่อยมากๆจนหนูลงมือทำกับสิ่งที่หนูคิดเลยค่ะ ไม่ใช่หนูคิดสั้นนะคะหนูคิดมาดีมากๆแล้วหนูไม่อยากอยู่หนูอยู่ไปหนูก็หาความสุขของตัวเองไม่เจอเลยค่ะถึงเจอมันก็เป็นแค่เวลาสั้นๆ  หนูฆ่าตัวตายโดยวิธีการผูกคอตาย รอบแรกมันจะสำเร็จแล้วค่ะแต่เชือกมันดันขาดส่ะก่อนหนูเลยรอดมาได้ ตอนที่หนูรอดตอนนั้นหนูแทบครั่งเลยค่ะหนูไม่อยากอยู่หนูอยากตายแต่มันไ่ม่สำเร็จหนูเลยกินยาไปเกือบหมดกระปุกแต่หนูก็ไม่เป็นอะไรอีกหนูไม่รู้อะไรเลยนะตอนนั้นหนูอธิบายไม่ถูกแล้วค่ะมันเจ็บไปหมดเลย แต่เอาเป็นว่าพอเมื่อคืนนี้หนูลองทักหาพ่อของหนูเค้าบอกหนูฟุ้งซ่านเหมือนเดิมอีกแล้วค่ะแถมบอกหนูแคร์คนอื่นมากเกินไปด้วย หนูไม่ได้อยากแคร์คนอื่นเลยแต่มันก็เป็นเองหนูพยายามหาทางให้มันหายแต่มันก็กลับเป็นหนักขึ้นกว่าเดิม (พ่อกับแม่หนูเค้าแยกทางกันนะคะไม่ได้อยู่ด้วยกัน ) หนูเป็นเด็กมีปมด้วยเพราะตอนเด็กๆหนูเคยถูกแม่บีบคอและเหยียบกลางหน้าอกหนูจนหนูหาบใจไม่ออก หนูจำได้หมดเพราะหนูฝังใจมากๆเพราะเหตุเกิดจากหนูไม่เก็บไม้แขวนผ้าแล้วเค้าก็เลยทำหนูแบบนี้ ตอนนั้นหนูแค่เจ็ดขวบเองค่ะ แล้วหลังจากนั้นหนูก็เริ่มคิดการฆ่าตัวตายเลย แล้วพอมาช่วงป.3หนูเคยโดนเพื่อนผู้ชายลวมลามค่ะซึ่งตอนนั้นหนูก็ฝังใจเหมือนกันจนหนูกลัวผู้ชายไปเลยค่ะ แล้วเหตุการณ์ตอนม.1เหมือนตอนป.3เลยค่ะ เค้าทำท่าจะจับหน้าอกหนูและเค้าเอาคริปคนช่วยตัวเองในดิสมาบอกนี่คือคริปหนูและชอบมายุ่งหนูชอบมาจับหนูตอนนั้นหนูไม่ไหวเลยค่ะหนุกลัวไปหมดนั้นแหล่ะค่ะเหตุการณ์นี้มันถึงทำให้หนูหนักขึ้นจนถึงเป็นแบบนี้   สรุปที่หนูเป็นแบบนี้เป็นเพราะความฟุ้งซ่านหรือทางจิตหรอคะ หนูอยากไปหาหมอมากๆแต่พ่อกับแม่บอกว่าโรคบ้า ฟุ้งซ่าน ปัญญาอ่อน เค้าไม่สนับสนุนให้หนูไปหาเพราะว่าเปลืองเงินค่ะและเสียเวลา หนูเลยอยากสอบถามพี่ๆในนี้ว่าสรุปหนูเป็นอะไรกันแน่ ขอบคุณค่ะ *ยังไม่แก้คำผิด*