ส่วนตัวผมเคยไปทำภารกิจที่3จังหวัดชายแดนใต้
(ณ อำเภอนึง ใน จ.นราธิวาส)
เมื่อประมาณ 6-7ปีที่แล้ว ไปในนามหน่วยเฉพาะกิจนาวิกโยธิน หรือในนามหน่วยรบพิเศษ
(ช่วงที่เหตุการณ์กำลังรุนแรง)
และ ประจำการอยู่1ปีเต็ม โดยที่ไม่ได้กลับบ้านจวบจนเสร็จสิ้นภารกิจฯ

ได้เห็นความเป็นความตายเหมือนกิจวัตรประจำวัน
ได้เห็นความสูญเสียฯ ได้เห็นอะไรหลายสิ่งหลายที่ไม่เคยเห็นในชีวิต ได้เห็นคู่บัดดี้(เพื่อนรัก)ที่สนิทกันมาก เป็นทั้งนักเรียนทหารรุ่นเดียวกัน,ได้ฝึกหลักสูตรรุ่นเดียวกัน และได้มาทำภารกิจร่วมกัน ฯ

ได้ตายอย่างอนาถา สภาพศพดูไม่ได้ ลูกตาถลนออกมาข้างนึง,อวัยวะเพศถูกตัดทิ้ง,คอเกือบขาดเพราะโดนฟัน,ใส้ทะลักออกมา และทั้งตัวมีรอยไหม้รอยฟกช้ำ(น่าจะเกิดจากการโดนทรมานก่อนตาย)

*ซึ่งเป็นภาพที่ผมเห็นแล้วทำใจไม่ได้อย่างรุนแรง และก็เหมือนเป็นฝันร้ายติดตัวผมมาจนถึงทุกวันนี้ฯ

และหลังจากที่ผมกลับจากทำภารกิจ ช่วงนั้นที่ผมยังรับราชการอยู่ ก็ยังต้องเข้าพบจิตแพทย์อยู่เรื่อยๆ และเข้าข่ายผู้ป่วยโรคซึมเศร้า เพราะผลกระทบจากตรงนี้มันทำให้สะเทือนจิตใจ และยังมูฟออนจากตรงนี้ไม่ได้ และสุดท้ายตัวผมก็ได้ลาออกจากราชการในที่สุด(เพราะผลกระทบจากตรงนี้และอีกหลายๆเรื่อง)

ก็ได้แต่โทษตัวเองจนถึงทุกวันนี้ ว่าทำไมถึงช่วยเพื่อนไม่ได้ ทำไมต้องเป็นเพื่อนเราที่รับเคราะห์แทน โดยที่วันนั้นเป็นเวรของผมที่จะต้องออกไปลาดตระเวน เป็นเพราะวันนั้นผมป่วยหนัก(อาหารเป็นพิษ)
จึงไม่สามารถออกไปลาดตระเวนได้ จึงทำให้เพื่อนรักผม(คู่บัดดี้)ต้องไปแทนจนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ผมถึงเข้าใจผู้ป่วยโรคซึมเศร้าอย่างถ่องแท้ ว่าทำไมคิดแต่อยากจะฆ่าตัวตาย

และ สิ่งที่ผมเล่ามานี้เพียงแค่อยากจะถ่ายทอดประสบการ์ณ และสื่อว่าเจ้าหน้าที่ที่อยู่3จังหวัดชายแดนใต้บางคน อาจจะไม่ได้มองว่ามันเป็นเรื่องเท่ห์หรือเรื่องดี หรือเป็นฮีโร่ฯ

*อย่างเช่นตัวผมที่ไปทำภารกิจเพื่อประเทศชาติก็จริง แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือฝันร้ายที่เหมือนเงาตามตัวมาจนถึงทุกวันนี้🥹