เราขอเกริ่นก่อนว่าเราไม่เเน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าเราเป็นมั้ย เราเถียงกับตัวเองมานานหลายปีเเล้วเหมือนกัน
เราเคยอยากจะหาหมอเเต่พ่อกับเเม่ เเละคนอื่นบอกเราเเค่เครียด เราไม่ต้องไปหาก็ได้
……เรามีอาการไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปเเล้ว มันหมดความชอบที่จะทำ หรือมันไม่มีเลยตั้งเเต่เเรกก็ไม่รู้
มันมีสิ่งที่อยากทำในหัว เเต่มันเริ่มไม่ได้สักที พอจะทำ ก็รู้สึกเป็นคนขี้เเพ้ ต่างๆนาๆ
พอเราเครียดหรือร้องไห้ เวลาทำร้ายร่างกายตัวเอง มันทำให้ดึงสติเราออกมา จนบางครั้งเราอยากจะตายไปเลยก็ดีเราพยามทำมันมาแล้ว
มันมีคำถามมากมายในหัวว่าเราทำไปเพื่ออะไร เพื่อใครละทำทำไม ถ้าถามว่าเพื่อพ่อแม่ อันนั้นละคงเพื่อพ่อเเม่ละมั้งเเต่ทำไมเรายังรู้สึกเเบบเดิม
อาการที่มันเป็นหนักคือช่วงมหาลัย ตอนจบออกมาเราคิดว่าเราจะหายเเล้ว เเต่ทำงานมาสักระยะ เรากลับพบว่ามันไม่ใช่ความสุขที่เราจะทำงานหนักๆ เเต่ถ้าเราไม่ทำงานเราจะไม่มีเงินใช้อะเนอะ หรือมันมีช่องทางอื่นให้เราหาเงินได้โดนไม่ต้องกลับไปวนลูปเเบบเดิมมั๊ย ที่มันทำให้เรามีความสุขขึ้น ไม่เครียด ไม่เศร้า บางวันเรานอนเยอะมาก เเต่บางวันก็เเทบไม่ได้นอนเลย มันนอนไม่หลับ เสียงมันดังในหัวอยู่ตลอดเวลา สิ่งที่รักที่จำทำกลับไม่ได้อยากทำมันมากขนาดนั้น มันเเย่มากเลยนะ โรคนี้มีทางพันธุกรรมมั๊ย เหมือนอาของเราจะเป็น โรคทางนี้เหมือนกัน
การเป็นเเบบนั้มันเริ่มกลืนกินชีวิตเราไปเรื่อยๆเเล้ว เราเหนื่อย