กระทู้นี้จขกท อยากจะเล่าถึงประสบการณ์ที่ จขกท เป็นอยู่  อาจจะพิมพ์ผิดบ้าง เว้นวรรคผิดบ้าง ขอโทษไว้ก่อนนะครับ

จขกท. อายุ 17 ปี เริ่มโรคซึมเศร้าตั้งแต่ช่วงปีใหม่
จขกท. พึ่งได้รับการรักษาจากหมอประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา
ตอนไปนี้ จขกท. จะเรียกตัวเองว่าผมนะครับ

ตอนนี้ผมอยู่ชั้น ม.5 เป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียวอยู่เสมอ อีกทั้งเป็นเด็กเรียนที่ถูกคาดหวังจากพ่อแม่มาก ทำให้โดนกดดันจากครอบครัวเป็นอย่างสูง ทำให้ต้องเรียนพิเศษทุกวันเสาร์ อาทิตย์ ทั้งเช้า เย็น ไม่มีเวลาไปเที่ยวกับเพื่อนเลย ด้วยความทีเป็นเด็กเรียน ทำให้ในบางครั้ง ผมก็โดนเพื่อนล้อ ตั้งฉายาให้ โดนเพื่อนแกล้ง ตอนนั้นผมยังไม่รู้สึกอะไร เพราะผมรู้ว่าเพื่อนแกล้งเล่นๆ เพราะคิดว่าแกล้งได้ แต่ช่วง ม.4 เทอม 2 ที่ผ่านมา ผมเริ่มรู้สึกว่าไม่โอเคกับมัน เริ่มคิดมาก กังวลมาก นอนไม่หลับ แต่ถึงอย่างไรผมก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร เพราะผมไม่อยากเพื่อนรู้สึกคิดมาก ไม่โอเคกับผม ในตอนนั้นผมไม่ได้โดนเพื่อนแกล้งอย่างเดียว บางครั้งก็โดนแกล้งเล่น เพื่อให้เพื่อนๆ หัวเราะ ตอนแรกผมก็รับได้นะ เพราะแค่รู้สึกให้เพื่อนขำ มีความสุข แต่ช่วงหลังๆผมเริ่มไม่โอเคกับมันแล้ว ผมรู้สึกแย่มาก คำพูด คำด่า คำล้อมันวงเวียนอยู่ในหัวผมมาตลอด มีอาการฝันร้าย

ในช่วงนั้นผมเองผมได้ทะเลาะกับครอบครัว พอทำอะไรไม่ได้ก็วิ่งขึ้นห้องร้องไห้อยู่คนเดียว บางครั้งก็คิดอยากฆ่าตัวตายเพราะรู้สึกเบื่อโลกนี้แล้ว อยากหนีไปให้ไกล ไม่อยากทะเลาะกับใครอีกไม่อยากโดนกดดันอีก มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมหยีบมีดขึ้นมาบนห้องนั่งร้องไห้ คิดลังเลว่าจะแทงตัวเองดีไหม จะได้จบกันไปเสียที แต่แม่ก็มาเห็นผมเสียก่อนที่ผมจะคิดฆ่าตัวตาย และช่วงที่ผ่านมานั้น ผมรู้สึกว่ามีคนพยายามเดินตามผมอยู่ตลอด ได้ยินเสียงคำด่า ดังออกมา แต่ผมก็ไม่ได้บอกใคร เพราะผมกลัวว่าทุกคนจะคิดว่าผมเป็นบ้า ช่วงนั้นคิดอะไรก็แย่ไปหมด ลบๆ ออกมาหมด

จุดพีคคือ ผมทะเลาะกับพี่ แล้วพี่ร้องไห้ โวยวายด่าผม ตอนแรกผมไม่รู้สึกไร สักพักผมร้องไห้ขึ้นมา ทุบโต๊ะอย่าง แรงๆ ร้องไห้จนเสียสติ ตอนนั้นผมแค่อยากจะหนีออกจากบ้านไป ครั้งนั้นเองผมจึงขอร้องให้แม่พาผมไปหาจิตแพทย์ที่ โรงพยาบาลไหนก็ได้ เช้าวันรุ่งขึ้น แม่พยายามโทรหาโรงพยาบาลต่าง ๆ ว่ามีหมอหรือไม่ เพราะวันนั้นตรงกับวันแม่พอดี แต่ก็ไม่มีโรงพยาบาลไหนเลย จนกระทั่งได้มายังโรงพยาบาลแห่งหนึ่งฝั่งพระราม 2

พอเข้าไปพบหมอ สิ่งแรกที่ได้ทำคือ ผมนั่งร้องไห้ออกมา ร้องไห้หนักมาก บ่นให้หมอฟังส่าผมไม่อยากอยู่แล้ว ผมเบื่อโลกใบนี้ โลกใบแย่ ๆ ของผม หมอได้ซักถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็ได้เล่าไปว่าผมทะเลาะกับพี่ ผมรู้สึกเครียด แน่นอนว่าผมมีอาการที่อยากฆ่าตัวตาย ทำให้หมอจำเป็นต้องให้ผมนอนโรงพยาบาล แต่ผมปฎิเสธไป หมอเลยส่งผมไป โรงพยาบาลรัฐในวันนั้นเลย เพื่อรักษาตัว ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมหมอต้องส่งผมไปรักษาที่นั้นอีก พอช่วงบ่ายผมได้ไปโรงพยาบาลรัฐแห่งนั้น สิ่งแรกที่ได้ทำคือร้องไห้ออกมาเหมือนเดิม และก็เล่าเรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นให้หมอฟัง เมื่อคุยเสร็จ หมอก็บอกว่าผมมีอาการเป็นโรคซึมเศร้าซึ่งก็อธิบายไปว่าเกิดจากสารเคมีที่หลั่งไม่เท่ากันในสมอง แล้วก็อธิบายไปว่าให้กินยาตลอดนะ อย่าขาดนะ และหมอก็นัดในสัปดาห์หน้า ให้มาพบอีกครั้ง ซึ่งการพบหมอนั้มันก็คือการเล่าเรื่องให้หมอฟัง นั่งปรับทุกข์

ช่วงเดือนแรกที่ผมรักษานั้น ผมคิดว่ามันก็ยังไม่ดีขึ้น ช่วงนั้นผมยังได้ยินเหมือนคำด่า หูแว่วไปเอง เหมือนมีคนชวนให้ไปโดดตีก ฆ่าตัวตาย ซึ่งตอนนั้น ผมเข้าห้องฉุกเฉิน 3 – 4 รอบเพราะพยายามฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเอง ตอนนั้นผมรู้แค่ว่าทุกอย่างมันแย่ มันไม่เหลืออะไรดีแล้ว อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดี รกโลกสร้างแต่ปัญหา รู้สึกเหนื่อยไม่อยากทำอะไร ช่วงนั้นสติหลุดมาก ไม่มีสมาธิทำอะไรเลย บางครั้งนั่งร้องไห้ เห็นสะพานก็อยากโดด ขึ้นไปบนตึกชั้นสูง ก็อยากโดดไปเลย จะได้จบ ๆ และสิ่งที่ผมทำอีกอย่างคือนอนหลับเพื่อไม่อยากจะเจออะไรอีก บางครั้งก็อยากหลับไปเลยไม่อยากตื่นมาอีก บางครั้งผมนอนข้ามวันนอนตอนเที่ยงตื่นมาเที่ยงอีกวัน ผมมีอาการแบบนี้ประมาณเดือนกว่าๆ จนในที่สุดหมอเห็นว่าผมไม่ไหวแล้ว จึงให้ผมนอนโรงพยาบาลเพื่อปรับยาและรักษาผม

เดี้ยวจะเล่าถึงตอนที่อยู่โรงพยาบาลต่อนะครับ