1.ประเด็นแรกที่ทำให้หนังน่าสนใจก็คือ "ยุคนี้มันหาดูยาก" คือนับตั้งแต่ยุคทองราวๆ Cube (1997) จนไปถึงหนัง Saw (2004) ที่ทำหลายต่อหลายภาคแล้ว หนังประเภทหนีออกจากสถานการณ์คับขันให้ทันเวลาก็ขาดช่วงไปเลย ซึ่งเอาจริงๆ มันเป็นหนังแนวที่ผมชอบนะ มันมีเสน่ห์ของความระทึกปนลึกลับที่ชวนให้ค้นหา และมันเป็นสมรภูมิไอเดียของผู้สร้างดีๆ นี่เอง

2.การออกแบบฉากและพัซเซิลในหนังทำออกมาค่อนข้างดี ดูแล้วรู้เลยว่าเป็นโปรดักชั่นที่มีทุนก้อนใหญ่ระดับหนึ่งเลย ดังนั้นเรื่องรายละเอียดยิบย่อยเนี่ยถือว่าหนังสอบผ่าน ถือว่ามีส่วนช่วยในการบิ้วด์คนดูก็แล้วกัน



1.ปัญหาแรกที่สังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็วก็คือ "ตัวละครไม่มีเสน่ห์" คือมันอยู่ในจุดที่ไม่ว่าใครจะตาย ใครจะเสียสละชีวิตเพื่อเพื่อนๆ เราก็ไม่แคร์เลยแม้แต่น้อย มันไม่ได้ immersive พอให้เราอินได้ ซึ่งอันนี้ไม่แน่ใจว่าเกิดจากทีมนักแสดงหรือพล็อตกันแน่ แต่เอาชีวิตรอดที่คนดูไม่เอาใจช่วยตัวเอกก็คงจะเวิร์กยากนะ

2.พล็อตกับวิธีเล่าเรื่องมีความ retro จนน่าตลก คือมันไม่ได้ย้อนยุคในแง่ดีแต่กลายเป็น "ล้าสมัย" จนน่าหงุดหงิด คือการเล่าเรื่องสไตล์นี้ถ้ามันอยู่ในยุคมิลเลนเนียมมันก็คงดูว้าวอยู่หรอก เสียของกับวัตถุดิบเกรด Full HD ของปี 2019 น่าดูเชียว

3.การเฉลยปมของแต่ละตัวละครให้ความรู้สึก "จูงมือคนดู" มากไป เหมือนกลัวคนดูจะไม่เก็ต หนังก็เลยโพล่งเล่ามันทุกอย่างให้เราฟังเลย เรียกได้ว่าเป็นการตบหน้าฉาดใหญ่ใส่ทฤษฎี "Show, Don't tell" เลยทีเดียว

4.หนังเอาตัวรอดจากห้องปิดตายสุดโหดแต่ฉายในเรตติ้ง PG-13 คืออะไร?



1.ปริศนาในเรื่องมีทั้งที่เวิร์กและไม่เวิร์กปนๆ กันไป ผมเลยจะไม่ฟันธงว่ามันดีหรือแย่ แต่ผมชอบ "ห้องกลับหัว" เป็นพิเศษ มันดูเนี้ยบไม่ฝืนดี

2.ถ้านางเอกไม่ไหวก็ไม่ควรเอามาแบกหนังทั้งเรื่องนะ

#ตั๋วหนังมันแพง