สวัสดีค่ะ คือเราเป็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่ถูกสอนมาว่าเป็นพี่ต้องยอมน้องซึ่งเราก็ต้องยอมให้นางตลอดๆเพราะไม่อยากมีปัญหากับครอบครัวในขณะที่นางก็ได้ใจและเริ่มเอาแต่ใจขึ้นเรื่อยๆ พอมาวันนึงเราเริ่มทนไม่ไหวกับคำสอนแบบนี้เรารู้สึกว่ามันไม่แฟร์เลยสำหรับเรา ในขณะที่เขากำลังสอนให้เรายอมน้องเราเลยถามเขาไปว่าทำไมเราต้องยอมน้องด้วยมันมีเหตุผลอะไรแล้วเราก็ร้องไห้ออกมา แล้วเขาก็ตอบมาว่าเพราะเราเกิดก่อนเห็นพระอาทิตย์ก่อนและผ่านอะไรมากมากกว่า(ลืมบอกเรากับน้องห่างกัน4ปีนะคะ)ทำให้เราต้องยอมเขาเพราะเขายังเล็กอยู่แต่ในขณะเดียวกันตอนที่เราอายุเท่าเขาไม่เห็นมีใครบอกว่าเรายังเด็กยังเล็กบ้างเลย แล้วเขาก็บอกว่าพูดแค่นี้ทำไมต้องร้องด้วย แล้วเราก็ตอบกลับเขาไปว่ามัรไม่เกี่ยวกันที่อายุ เพราะอายุเท่าไหร่เราก็มีสิทธ์เท่ากันหมดเขา เลยบอกว่าถ้าเรายอมน้องสักวันน้องจะคิดได้ว่าพี่เคยยอมเรา แล้วเขาก็จะได้คอยช่วยเหลือเรา  แล้วสักวันนั่นคือวันไหนล่ะ? แล้วเราต้องยอมอีกไปถึง เมื่อไหร่ แล้วเราก็ไม่เคยเห็นท่าทีเลยว่าเขาจะคิดได้มีแต่ได้ใจเอาแต่ใจขึ้นทุกวัน เราก็บอกเขาไปแบบนี้แล้วเขาก็บอกว่าจะเถียงทำไมจะเอาให้ตัวเองชนะให้ได้เลยใช่ไหม ที่เลี้ยงมาเคยสำนึกบุญคุณกันบ้างหรือเปล่าบอกให้ยอมน้องยอมนิดยอมหน่อยก็ไม่ได้ยังจะมาร้องไห้ใส่แล้วเถียงอีกแล้วเราก็เลยเงียบแล้วหนีเข้าห้องไป เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วเราหาความเท่าเทียมจากครอบครัวนี้ไม่ได้เลยเราไม่รู้จะอธิบายยังไงต่อไปแล้วเราเหนื่อยและเครียดมากนี่ไม่ใช่เรื่องนี้เรายังต้องมารับมือความเครียดจากการเรียนหนักและต้องรีบทำงานส่งครูด้วยไหนจะต้องติวโอเน็ต แล้วก็หาที่สอบเพื่อเรียนต่อม.4อีก เป็นช่วงชีวิตที่เหนื่อยมากจริงๆ