เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยมากๆค่ะ บ่อยชนิดที่ว่าทุกชั่วโมงเลยก้ว่าได้ เราเป็นคนใจร้อน ชอบเถียง ส่วนแม่เราก้หัวโบราณ โมโหแล้วชอบประชด บางครั้งเราก็ถูก แม่ก็ผิด แต่เราก้ต้องง้อก่อนทุกรอบ เราเคยคุยกันเรื่องปรับนิสัยหลายรอบมาก แต่ก็เป็นเหมือนเดิมทุกรอบ แม่บอกว่าพยายามปรับอยู่ฝ่ายเดียว เราได้ยินคำนี้แล้วเสียใจมากๆ คือที่ผ่านมาไม่เคยเห็นสิ่งเราเลยหรอ เวลาแม่ชวนทะเลาะ เราก็พยายามไม่ตอบโต้ แม่ก็พูดๆบ่นๆซ้ำๆ จนเรารำคาญ พอเราพูดให้ก็มานั่งเสียใจ เราก้ได้แต่คิดว่าทีเวลาแม่พูดออกมาหล่ะ ทำไมถึงไม่คิดว่าเราจะเสียใจบ้าง ทำไมเวลาที่แม่ทำอะไรที่เราไม่ชอบ ทำไมไม่คิดว่าถ้าเราทำแบบนี้กับแม่ แม่ก้ไม่ชอบเหมือนกัน บางครั้งการกระทำที่แม่คิดว่าดี มันกลับทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ เวลาที่เราต้องการกำลังใจหายไปไหน เวลาที่เราเหนื่อยกับสิ่งที่เจอในรร.เคยให้กำลังใจรึป่าว เอาแต่พูดว่าอย่าไปสนใจ เรื่องแค่นี้เอง บางครั้งเราก้คิดนะว่า เราคือลูกแม่จริงๆใช่ไหม ทั้งๆที่เราเป็นพี่คนโตที่เสียสละให้น้องเกือบทุกอย่าง คิดอะไรก็เห็นแก่ครอบครัว เราเรียนเก่ง แต่ต้องไปเรียนสายอาชีพที่ไม่ถนัด ตลกดีเนาะ น้องวันๆก้ไม่ทำอะไร เรานี่ต้องช่วยแม่ทำงาน ไหนจะงานบ้านอีก พูดได้คำเดียวว่า เหนื่อยใจมากนะค่ะ
ปล.ขอใช้พื้นที่นี้ในการระบายนะคะ