เราไม่ได้เป็นสมาชิกพันทิพ แต่พอเราอ่านกระทู้ของคุณ ทำให้เราต้องสมัครสมาชิกเพื่อมาตอบกระทู้ของคุณโดยเฉพาะ
ปกติเราเป็นคนชอบอ่านพันทิพแต่ไม่เคยตอบใครเลยได้แต่อ่านผ่านแล้วก้ปิดไป

เราก็เพิ่งสูญเสียคุณพ่อไปเมื่อวันที่ 7พย 61 ที่ผ่านมา พ่อเราเป็นคนแข็งแรงมาก เป็นนักกีฬา ออกกำลังกายทุกวัน
ปกติของครอบครัวเรา พอเลิกงานก็จะกลับบ้าน มากินข้าวด้วยกัน พูดคุยเจอหน้ากันตลอดทุกวัน จนเมื่อวันที่ 6พ.ย 61 ในขณะที่เราเลิกงาน
แต่วันนั้น เรานัดทานข้าวกับเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนาน เลยไม่ได้กลับไปกินข้าวเย็นที่บ้าน

จนทุ่มกว่าแม่โทรมาหาเราบอกว่าพ่อเรารถชน เราตกใจ แต่ก็พยายามตั้งสติ รีบไป โรงพยาบาลพ่ออยู่ในห้องฉุกเฉิน ภาพแรกที่เราเห็น
คือพ่อนอนบนเตียงคนป่วย แผลถลอกเต็มตัว แต่มีสติรู้เรื่องดีทุกอย่าง มีพยาบาลกำลังเย็บแผลที่ศีรษะ แต่เราเห็นพ่อไม่ได้สลบ อาการเหมือนคนรถล้มแล้วมีแผลถลอกธรรมดา เราเบาใจมาก แบบเดี๋ยวก็หายพรุ่งนี้กลับบ้านได้ เราไม่ได้เดินเข้าไปที่ข้างเตียง
ยืนอยู่ปลายเตียงห่างออกมาประมาน เมตรสองเมตร แต่ก้ตะโกนเรียก พ่อ ออกมาคำนึง ไม่รู้ว่าได้ยินไหม ที่เราไม่เดินเข้าไปเพราะเราไม่อยาก
ไปเกะกะ การปฏิบัติหน้าที่ ของเจ้าหน้าที่ โรงพยาบาล

จนมีหมอเดินมาถาม เราเป็นอะไรกับคนไข้ เราบอกเราเป็นลูก เขาก็อธิบายอาการของพ่อเราให้ฟัง
บอก นอกจากแผลถลอกที่เห็น ก้มีกระดูกแขนซ้ายหัก มีแผลที่หัว เพราะตอนชนหัวกระแทก เลือดออกมาก ต้องดูอาการใกล้ชิด
ถ้า 1-2 ชั่วโมง ผู้ป่วยมีอาการซึมลง มีโอกาสที่หัวใจหยุดเต้น อาจจะต้องปั้มหัวใจ หมอบอกแบบนั้น แต่ในใจเราก็คิดว่าไม่มีทางที่พ่อจะเป็นขนาดนั้นหรอก พ่อแข็งแรง ขนาดนอนบนเตียงยังคุยกะหมอรู้เรื่อง ขยับแขนขาได้ ไม่ได้เป็นหนักอะไรหนิ

จนผ่านไปประมาณชั่งโมง หมอพยาบาลก็มาตรวจอาการพ่อ กดตรงนู้นตรงนี้ ถามว่าตรงนี้เจ็บไหมๆ พ่อเราก้ตอบได้ว่า เจ็บไม่เจ็บ ให้ยกขายกแขน พ่อเราทำได้หมด แต่ขากับแขนซ้าย เริ่มยกเองไม่ได้
จนหมอ พยาบาล เดินมาบอกเราว่า พ่อต้องผ่าตัดสมองเพื่อระบายเลือดด่วน ตอนนั้นสองทุ่มกว่า กำหนดเวลาผ่าตัดคือสี่ทุ่ม เราเริ่มใจไม่ดี แต่ในใจก็คิดว่า ผ่าตัดระบาเลือดแล้ว ออกมาพักฟื้นก็ปลอดภัยแล้ว เรารู้สึกว่าเวลารอผ่าตัดมันช่างยาวนาน เราร้อนใจเดินไปถามหมอว่าทำไมต้องรอนานขนาดนั้น หมอก้บอกไม่สามารถผ่าได้เลยทันทีเพราะต้องเตรียมผลเลือดนู่นนี่ เราก็วางใจ โอเค รอ

จนถึงเวลาพ่อผ่าตัด ก่อนพ่อเข้าห้องผ่าตัด เราเดินไปข้างเตียงบอกพ่อสู้ๆนะอย่าดื้อกับหมอ พ่อยังมองหน้าเรา แล้วเขาก็เข็ญเตียงพ่อเราเข้าห้องผ่าตัดไป ตอนแรกเราคิดว่านาน เรารออยู่หน้าห้องผ่าตัด ประมาณชั่งโมงกว่าสองชั่วโมง พ่อก็ออกมาแล้วเขาเข็ยเตียงพ่อไปอยู่ห้องผู้ป่วยวิกฤตเพื่อดูอาการใกล้ชิด ตอนนั้นมีแต่แม่ ที่เข้าไปคุยกับพ่อ แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรมาก เพราะเขาใส่เครื่องช่วยหายใจ เป็นแม่เราที่พูดกับพ่อซะมากกว่า เราโล่งใจมาก ที่ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้ว เดี๋ยวก้ดีขึ้นแล้ว เราเลยเดินไปคุยกับพยาบาลเขาก็อธิบายว่าพรุ่งนี้ต้องเตรียมอะไรมาบ้าง เวลาเยี่ยม สามารถเข้าได้ตอนกี่โมงถึงกี่โมง พยาบาลเขาไม่ให้เราอยู่เฝ้าให้กลับบ้าน ก่อนกลับ พ่อเราเริ่ม ฟื้นจากฤทธิ์ ยา แล้ว เริ่มยกแขนขาปัดป่ายไปมา เรายิ่งโล่งใจใหญ่ว่า ผ่าตัดก็แล้ว ฟื้นก็แล้ว หายดีแน่ แต่แม่เราใจไม่ดีเลย สีหน้ากังวลมาก เราบอกแม่กลับบ้านไปเตรียมหาซื้อของตามที่พยาบาลบอกพรุ่งนี้มาแต่เช้า ไม่เป็นไรแล้วแหละ เที่ยงคืนกว่าแล้ว

เรากลับบ้านอาบน้ำและนอน หลับไปได้ไม่นาน.. ตีสอง มีโทรศัพเข้า พยาบาลโทรมาบอกพ่อเราความดันต่ำถ้าหัวใจหยุดเต้นจะให้ปั้มหัวใจไหม เราช็อคมาก เรียกว่าทำอะไรไม่ถูกเลย แต่ก็พยายามตั้งสติ ที่แย่กว่าเราคือแม่เรา เรียกว่าสติแทบหลุดไปเลย  เราไม่เข้าใจมาก ทำไมมันถึงมาเป็นเหตุการณ์แบบนี้ได้ เราไม่ได้คิดหรือเตรียมใจมาก่อน เราถามพยาบาลว่า เราไปได้ไหม ตอนนี้ พยาบาลบอกได้ เรารีบคว้ากุญแจรถ ออกไปเลย เรารู้สึกว่ารถช้ามาก ใจอยากวาปไปอยู่ที่โรงพยาบาลเลย พอไปถึงเห็นเขากำลังปั้มหัวใจพ่อ แม่ยิ่งร้องหนัก ดีที่ปั๊มหัวใจรอบแรกหัวใจพ่อกลับมาเต้น แต่ก้อยู่ได้ไม่นานประมาณ สิบห้านาที ยี่สิบนาทีได้ มันก้ค่อยๆแผ่วและช้าลงๆ เรามองเครื่องวัดอัตราการเต้นหัวใจ เป็นครั้งแรกที่เรา พูดว่าอย่า อย่า อย่า ในใจ เป็นร้อยๆครั้ง เลขบนหน้าจอที่ค่อยๆลดลง มันบีบหัวใจเรามากๆ จนตั้งมีการปั้มรอบสอง คราวนี้พยาบาลให้เราออกมารอนอกห้อง ยาวนานมาก เวลาที่เรารอยาวนานมาก จนพยาบาลออกมาบอก ว่าพ่อไม่ไหวแล้ว เราอึ้งมากเลย แทบใจสลายเลย แต่เราไม่ได้ร้อง เรียกว่าช็อค ทำอะไรไม่ถูก เรา เราไม่เคยเห็นแม่อ่อนแอเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ทั้งร้องไห้ทั้งจะเป็นลมเหมือนคนจะขาดใจ เราได้แต่ยืนประคองแม่และมองดูพ่อ ที่หลับตาอยู่และไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกแล้ว เราได้แต่พูดในใจว่า ไม่ต้องห่วงอะไรแล้วนะ

จนถึงทุกวันนี้ ก้ยังรู้สึกว่าทำใจไม่ได้ และน้ำตามันจะไหลตลอดเวลา บางทีก็เหมือนจะปกติแต่บางทีมันก็รู้สึกว่าแย่มาก แต่ทุกครั้งที่แย่มากๆ เราจะคิดว่า ในโลกนี้ไม่ใช่มีแค่เราคนเดียวที่ต้องเจอกับเหตุการณ์สูญเสีย เสียใจ ยากเกินจะรับไหว เหมือนโลกทั้งใบสลาย หลายๆคนเขาก็เจอแล้วเขาก็ผ่านมาได้ เราก็เป็นคนนึงที่ต้องผ่านไปให้ได้เช่นกัน

เราเล่ามายาวมาก แต่เราแค่อยากเข้ามากอด เป็นกำลังใจ คุณไม่ใช่คนเดียวในโลก ที่ต้องเผชิญเรื่องร้ายๆ ที่ทำให้รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบสลายไปแล้ว  เราจะผ่านมันไปด้วยกัน พ่อเราพูดเสมอว่า การตายมันก้แค่การก้าวผ่านไปอีกขั้นนึง เขาไม่ได้หายไปไหน เขายังอยู่ในใจเราเสมอ

สู้ๆนะคะ