1ปีเต็มแล้วครับที่ผมไม่ได้ออกไปไหน นอกจากเซเว่นไกล้ๆบ้าน แต่ก่อนผมเคยอยู่กรุงเทพครับ ไปเรียนอะไรปกติ ใช้ชีวิตได้เต็มที่ มีเพื่อน ได้ไปเที่ยวผ่อนคลาย จนพ่อมาเปิดธุรกิจที่เพรชบูรณ์ ผมต้องออกจากเรียน เพราพ่อไม่สนับสนุนไห้เรียน พอผมพูดเรื่องอยากกลับไปเรียน ก็จะทะเลาะกัน จะโดนโมโหใส่ตลอด ว่าเรียนไปทำไม อยากไปเป็นลูกจ้างหรอ เปิดตรงนี้ไห้ ก้ทำตรงนี้สิ แต่พ่อไม่ถามเลย ว่าผมอยากทำหรือเปล่า พ่อไม่ฟังความคิดเห็นของผมเลย ผมก็ทำ ออกไปขายของตลอด ผมได้อยู่แต่บ้าน รอบๆก้ไม่มีใครไห้รู้จัก มีแต่ร้ายก๋วยเตี๋ยวกับร้านข้าว ไม่มีเพื่อน จะไปร้านสเต็กฝั่งตรงข้ามเซเว่นยังไม่มีโอกาศได้ไปเลยครับ จะกลับไปเที่ยวกรุงเทพ พ่อก้ไม่ไห้ไป ผมรู้สึกเหมือนอยู่ในคุก ไม่มีอิสระที่จะใช้ชีวิตด้วยตัวเองเลย ผมเหนื่อย แล้วนี่วันปีใหม่ แม่ไห้ผมหยุดพักวันนึง ผมก้เลยนอน จนตอนนี้ต้องตื่นเพื่อไปเฝ้าแทนเพราะพ่อแม่ต้องไปตลาด  พ่อก้เข้ามาพูดกับผมว้าต่อไปก้ไม่ต้องออก นอนไห้สบายไปเลย แล้ว้ปิดประตูใส่หน้าผม ผมอึดอัดมากเลยครับ ผมอึดอัดจนตอนนี้ผมไม่รู้ว่าผมจะมีชีวิตไปทำไม จะวางแผนอนาคตไปทำไม เหมือนผมแค่ใช้ชีวิตไปวันๆตามที่พ่อต้องการ ไห้เป็นแบบนี้ ต้องทำแบบนี้ ต้องอยู่อย่างนี้ ถ้าผมไม่มีแฟนที่มาคอยเป็นอีกส่วนนึงที่ผมอยากจะมีอนาคตที่ดี ผมก้คงไม่คิดวางแผนอะไรไห้ตัวเองอีกแล้ว ขอโทษด้วยนะครับที่พิมมาซะยาว ผมอึดอัดมากจริงๆ