รู้สึกเครียดทุกครั้งที่อยู่กับแม่ จนเรียนจบก็ไม่ให้เราไปไหนเลย รู้สึกเครียดจนอยากหายไป

อยากจะมาทั้งระบาย-ปรึกษา รบกวนช่วยแนะนำทีค่ะ อาจจะยาวหน่อยนะคะ
แม่เราเป็นคนที่ห่วงเรามากๆตั้งแต่เด็กแล้ว จนแทบไม่ให้เราไปไหนเลย
ตั้งแต่สมัยม.ปลาย บางทีเราแค่อยากกินข้าวกับเพื่อนหลังเลิกเรียน ซึ่งกลับไม่เกิน6โมง แม่จะบ่นจะด่าเราตลอด
ตอนแรกเราก็เข้าใจได้ เพราะยังเด็กเลยกลัวเป็นปกติ จนเราเข้ามหาลัย เราได้ไปอยู่หอ
ตอนนั้นเราแฮปปี้มาก ไม่รู้สึกอึดอัด สามารถทำอะไรได้อิสระได้เจอคนภายนอก ได้เปิดโลกบ้าง
จนตอนปิดเทอมเราก็กลับมาอยู่บ้าน ตอนนั้นเราอยู่ปี3 ซึ่งเราก็มีแฟน แม่เราก็บอกถ้าคุยกับใครให้บอกนะ อย่ามั่วซั่ว
เราก็คิดว่าแม่เราจะเข้าใจเราแล้ว เราเลยบอกไปตรงๆว่าเรามีแฟนนะ 

สรุปหลังจากบอกไป ชีวิตเราไม่มีความสุขเลย แม่เราตามส่องเฟสบุ้ค และไอจี ทุกช่องทางของเรา
เวลาเราขอออกไปกินข้าวกับเพื่อน แม่เราจะคิดว่าออกไปกับผู้ชายแล้วก็ไม่ให้เราไป รวมถึงมาแอบดูโทรศัพท์เรา

จนวันนั้นวันเกิดเพื่อน ซึ่งเราขอแม่เรานานมาก กว่าจะได้ไป พอเราออกไปกินข้าวตอนเที่ยง แม่ก็ให้เราถ่ายรูปกับเพื่อนมา
เพื่อดูว่าไปกับเพื่อนผู้หญิงจริงๆ บางทีต้องส่งเป็นวิดีโอ หรือต้องเฟสไทม์ เพราะกลัวเราออกไปเจอแฟนหรือผู้ชาย
แม่เราโทรมาด่าเรา ส่งข้อความรัวๆให้เรากลับบ้านตอน3โมง เราก็เลยต้องบอกเพื่อนว่า ต้องกลับแล้วนะ แม่ว่า
เพื่อนเราทั้งกลุ่มงงกันหมด ว่าจะกลับแล้วหรอ เรารู้สึกแย่มาก ทั้งเครียดทั้งอึดอัด ทั้งที่เราไปกินข้าว ก็มีแต่เพื่อนผู้หญิง

แล้วแม่ก็มาด่าเราว่าแอบออกไปกับผู้ชายหรอ บอกว่าห้ามยุ่งกับเพื่อนผู้ชาย (เราออกจากบ้านไปกินข้าวกับเพื่อนเฉลี่ยแค่เดือนละ1-2ครั้ง)
เราเลยเถียงว่า จะเป็นไปได้ยังไงชีวิตนี้ให้ไม่มีเพื่อนผู้ชายเลยหรอ แม่ก็มาบ่นว่าเราจะโดนผู้ชายหลอก
ตั้งแต่ตอนนั้นเราเครียดมาก บางทีอยากไปกินข้าวเย็นกับเพื่อนแถวบ้าน แม่เรายังไม่ให้ไป  จนวันนั้นเราทนไม่ไหว เราอีดอัด
เหมือนเราไม่มีสังคมเลย เราเลยออกไปแบบไม่สนใจ แล้วแม่เราโทรมาหาเราไม่หยุด ด่าเราหยาบๆ บอกจะไล่เราออกจากบ้าน จนเราต้องยอมกล้บ
ทั้งที่ออกมาได้ไม่ถึง30นาที เราแอบร้องไห้บ่อยมาก ทำไมเราไม่ได้ไปมีสังคมเหมือนคนอื่นๆ เราก็ตั้งใจเรียนตลอด
อยากออกไปถ่ายรูปกับเพื่อนบ้างแต่ไม่ได้ไปเหมือนคนอื่น

จนตอนนั้นวันเกิดแฟนเรา เราทำการ์ดให้แฟนแต่ทำผิด เราเลยขยำแล้วทิ้งถังขยะ แล้วตอนเช้ามา แม่เราก็มาด่าเรา เพราะแม่เราหยิบการ์ดที่เราขยำ
ชึ้นมาอ่านทุกข้อความ แล้วด่าเราไม่หยุด กักไม่ให้เราออกไปไหน ตอนนั้นเราแอบร้องไห้ทุกวัน จนเราเลิกกับแฟน
พอเราเรียนจบ เราก็ไม่ได้มีแฟน จนเพื่อนเราชวนเราไปเที่ยวทะเล ไปคาเฟ่ ถ่ายรูป เราก็คิดว่าเรียนจบแล้ว แม่เราคงให้เราไป
แต่ไม่เลย แม่ยังไม่ให้เราไป จนตอนนี้เราอายุ25  เราเครียดมาก เวลาจะออกไปกินข้าว เราต้องคิดแล้วคิดอีก

เราอยากจะใช้ชีวิตวัยรุ่นตรงนี้ให้คุ้มบ้าง แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเรา เราเหมือนอยากหายตัวไปจริงๆค่ะ
เราเคยเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงเรา แต่มันมากเกินไปจนเราอึดอัด เราเครียดมาก จนจะเป็นบ้า
กลายเป็นเวลาทำอะไร เราระแวงทุกอย่างเลย เรากลัว กลัวมากๆ  ทุกวันนี้ เราอยากไปหลายที่มากๆ แต่ไม่กล้าไปเลย

เราควรทำยังไงดี เราพยายามคุยกับแม่แล้ว เขาไม่เคยฟังเรา ซึ่งเขาเป็นคนใจร้อย ไม่ยอมใคร
เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ ขอความเห็นหน่อยนะคะ เราเครียดมากๆรู้สึกอึดอัดมากๆที่เจอแม่
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่