ผมเป็นเด็กอายุ15ปี ผมเป็นน้องคนเล็กสุดของบ้านพี่ก็ทำงานกันไปหมดแล้ว ส่วนพ่อแม่ก็แก่ ผมรู้สึกเหนื่อยและท้อมากครับ กี่หนแล้วที่ผมพยายามที่จะย้ายไปเรียนที่อื่นเพื่ออยากอยู่คนเดียว ผมอยากที่จะใช้ชีวิตอิสระ (ตอนเด็กๆผมอยู่กับแม่2คน แม่ผมเลี้ยงผมแบบปล่อยครับ) ตอนเด็กๆผมชอบน้อยใจว่าทำไมแม่ชอบให้ผมอยู่คนเดียว ผมร้องไห้บ่อยมาก และมันก็กลายเป็นปมอย่างนึง พอผมขึ้นมัธยม พ่อผมก็ได้กลับมาบ้าน ครอบรัวผมก็กลับมาเป็นครอบครัวเดียวกันอีกครั้ง 
ผมเป็นเด็กกิจกรรมที่เรียนดีคนนึง พ่อกับแม่ผมชอบบอกว่าผมเป็นเด็กเกเร เสพยาเสพติด แกจะชอบพูดเมื่อผมออกไปนอกบ้านและกลับบ้านมาในเวลา6โมงเย็น ผมก็ไม่รู้นะครับว่าเขาเอาความคิดไหนที่ว่าผมไม่ดีผมเกเรผมเสพติด 
ตอนที่ผมได้ยินคำนั้นจากพ่อว่าจะพาผมไปตรวจฉี่ผมแทบร้องไห้ออกมาเลยครับ 
ตอนผมอยู่รร.ผมไม่เกเรเลยนะครับ ผมแทบที่จะเป็นลูกรักครูคนนึงได้เป็นตัวแทนส่งไปในจังหวัดอื่นๆ เรื่องของมึนเมาหรือสิ่งต่างๆที่ไม่ดีผมไม่ยุ่งเลยครับ แต่ส่วนตัวผม ผมเป็นคนมีความคิดเป็นของตนเอง และชอบอิสระมากๆครับ แทบไม่ต้องการความรักจากใครเลย ผมกลับชอบตอนที่ผมอยู่คนเดียวเสียอีก มันรู้สึกสงบ และจะทำอะไรก็ได้ 
พ่อแม่ผมแก่แล้วครับและพวกเขามีตระกะความคิดแบบคนสมัยก่อน เขาพูดคำtoxic หลายอย่างมากๆครับ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะเปิดใจ คุยเรื่องต่างๆอะไรกับพวกเขาเลยด้วยซ้ำ จากผมที่เป็นเด็กชอบพูด ผมก็เลือกที่จะไม่เล่าหรือไม่พูดคุยอะไรกับที่บ้านอีกเลยครับ ทุกวันนี้ผมได้แต่คิดว่าผมจะต้องทำยังไงให้ผมได้เกิดมาใช้ชีวิตคนเดียว และผมก็คิดนะครับว่าผมจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อทำงานดีๆซักงานและส่งตังให้พ่อกับแม่ แค่นี้หรอครับ ผมแค่อยากมีชีวิตอิสระ ทุกวันนี้ โรงเรียนกับบ้าน คือสองที่ ที่ผมต้องไปและกลับ ผมอึดอัดสุดๆเลยครับ ชีวิตไว้รุ่นที่ต้องอยู่แต่บ้านทำเกรดให้ดีๆ 
บางครั้งผมก็เกิดคำถามในใจกับตัวเองนะครับ ว่าเราจะ เที่ยว จะกิน จะย้อมผมสีไหนก็ได้ จะตัดผมแต่งตัวแบบไหนก็ได้  ได้ตอนไหน วัยทำงานหรอ หรือวัยชรา อึดอัดสุดๆเลยครับ อยากอย่างระบาย