ผมอายุ 24 ย่าน25 แล้วครับ ขออนุญาตเล่าแบบรวดรัด เรื่องของเรื่องคือ ที่บ้านผมค่อนข้างจำกัดชีวิตผมเกินไป

ตั้งแต่เลือกที่เรียน มหาลัย หอพัก ที่บ้านเลือกเองหมดเลย พอมานั่งคิดๆดูแล้ว ผมไม่ค่อยได้เลือกอะไรเองเลย ชอบอะไรก็ไม่ได้ทำ อยากเรียนอะไรก็ไม่ได้เรียน

ความฝันอยากมีบ้านเล็กๆ เป็นของตัวเองกับรถสักคัน อยากมีที่ๆ อยู่แล้วสบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าตื่นมาแล้วทำให้ใครไม่พอใจ พี่ชายดุมาก พ่อก็เข้มงวดเกิดไป ทุกอย่างต้องเป๊ะไปหมด

วันๆ นั่งทำงาน กินข้าว เสร็จแล้วเข้านอน เป็นล่ามฟรีแลนด์ เรียนจบมา 2 ปีกว่าแล้ว ยังออกจากบ้านไปใช้ชีวิตเองไม่ได้เลย อย่าว่าแต่แฟนเลยที่ไม่มี แม้แต่คนคุยก็ไม่มี ถึงได้คุยได้เป็นแฟนก็คงไม่ได้แต่งงานกัน เพราะพี่ๆ พ่อแม่ก็เลือกให้เองหมด

ทำงานเก็บเงินก็โดนพี่ๆ ขอใช้ก่อนทุกที ไม่รู้จะทำงานไปทำไม เงินแทบไม่ได้ใช้ จ่ายค่าน้ำค่าไฟให้ทุกเดือน ตอนนี้อึดอัดมาก ที่บ้านจุกจิกวุ่นวายมาก เวลาออกจากบ้าน ถ้าไปเช้า เที่ยงต้องถึงบ้าน ไม่งั้นเรื่องใหญ่ โทรจิกตามไม่หยุด ไม่เข้าใจการซื้อของ ดูหนังมันเหลวไหล เกเรตรงไหน

ชีวิตนี้ไม่เคยได้ที่ยวผับสักครั้ง สังคมกับเพื่อนที่แทบไม่คาอยมีอยู่แล้ว พอเรียนจบนี่ไม่มีเลย ไม่ได้ออกไปเจอใครเลย และไม่กล้าออกไปไหนแล้วด้วย ถ้าออกแล้วมีปัญหา ไม่ออกเลยดีกว่า

ไม่มีความสงบ ความเป็นส่วนตัวเลย จะย้ายไปอยู่คนเดียวก็ไม่ได้เป็นห่วงพ่อแม่ ท่านแก่แล้ว แต่ถึงไปได้พ่อแม่ก็ไม่ให้ไปอยู่ดี แม้แต่การขับรถยนต์ก็ยังขับไม่เป็น ที่บ้านไม่สนับสนุนให้น้องเล็กทำอะไรสักอย่าง

ใครว่าน้องเล็กของบ้าน พี่ๆ พ่อแม่จะตามใจ นี่โคตรไม่ใช่ ไม่มีอิสระ โคตรอึดอัด ต่อต้านก็ไม่ได้ ระบายกับใครก็ไม่ได้ กลายเป็นคน introvert ไปเลย ทุกวันนี้รอความตายอย่างเดียว คิดว่าคงเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วจริงๆ