ตอนนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวมาก ทำอะไรไม่เคยดีในสายตาคนในครอบครัวเลย ตั้งแต่เล็กจนโตเร่เป็นลูกคนเดียว พ่อเสียตั้งแต่เราอยู่ ป.1 พอพ่อเสียเราก็อยู่กับแม่ 2 คน แต่เรามีญาติพี่น้อง ตา-ยาย ตอนนี้เราน้อยใจมาก เราเคยพลาดมีลูกตอนอายุ 18 ปี เรารู้ว่าทำให้แม่อับอาย ญาติพี่น้อง แต่เราก็มานะตั้งใจเรียนจนจบปริญญาตรี มีงานทำ ไม่เคยขอเงินแม่ ส่งเงินให้แม่ตลอด แต่อาจจะไม่เยอะ เรามีลูกพี่ลูกน้องอยู่ 1 คน ซึ้งทำให้เราเห็นความแตกต่างของความสำคัญของเรากับญาติพี่ร้องมาก ทุกคนภูมิใจกับน้องคนนี้มาก น้องทำอะไร ไม่เคยว่าหรือตำหนิ ท้องก่อนแต่งก็ยังมาร่วมแสดงความยินดี แต่ตอนเราแต่งงาน กลับไม่มีใครมา เราน้อยใจมาก ทำไมไม่ให้ความสำคัญกับเราบ้าง เราไม่เคยต้องทำให้แม่เดือดร้อนหรือญาติพี่น้องต้องเดือดร้อน แต่กับน้องเรา มีรถยนต์ มีหน้าที่การงาน แต่ขอเงินแม่ใช้ตลอด แถมเงินดาวน์รถก็เงินแม่ ทุกคนญาติพี่น้องกับชอบ ยินดี เราไม่ต้องการอะไร แค่อยากให้ความสำคัญกับเราบ้าง อย่าให้ความสำคัญกันแบบลำเอียงแบบนี้เลย เราเสียใจ ทุกคนมีทางเดินชีวิตที่ไม่เหมือนกัน อย่าเอามาเปรียบเทียบกันเลย คนที่โดนเปรียบเทียบเขารู้สึกแย่มากนะคะ เราเข้าโรงพยาบาลผ่าตัด 2 ครั้ง ยังไม่เคยมีใครมาเยี่ยมแค่โทรศัพท์ยังไม่มีเลย มีแค่แม่เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่พอญาติพี่น้องป่วย ไกลถึงต่างจังหวัด ก็ต้องไป แม่บอกเพราะเขาคือครอบครัว แต่ทำไมทีเรา เขาคิดว่าเราเป็นครอบครัวของเขาบ้างไหม เราเคยคิดนะ ว่าถ้าเราตาย จะมีคนเสียใจบ้างไหม นอกจากแม่ คำว่า "ครอบครัว" คืออะไรคะ