คือเราน้อยใจเกี่ยวกับเรื่องนี้นานแล้วค่ะตั้งแต่เราเป็นเด็ก คือในญาติผู้ใหญ่หรืออะไรยังงี้อะค่ะ เรามีพี่สาว1คน ทุกคนมองว่าพี่เราฉลาดมาก สอบเข้ามหาลัยได้ เราเข้าใจว่าพี่เราฉลาดจริงๆ เรายอมรับว่าพี่เราฉลาด แต่ทุกคนกลับมองว่าเราโง่ ในสายตาทุกคนมองว่าเราโง่ แต่พี่ฉลาด ทุกคนในญาติไม่ว่าจะคนรู้จักหรือพี่น้องปู่ย่าตายาย ทุกคนเปรียบเทียบเรากับพี่ตลอดตั้งแต่เราเด็กเลยค่ะว่าพี่ฉลาดเราโง่ ตอนเด็กเราโดนเปรียบเทียบแบบนี้ประจำเลยค่ะ ทุกคนที่พูดเหมือนพูดเล่นๆแต่สำหรับเรามันเจ็บมาก โครตจะน้อยใจเลย ใช่เรามันโง่ เรามันสอบไม่ได้ที่1 ติดร. ทำอะไรก็ไม่ดี เราโครตเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้เลยด้วยซํ้า พูดก็ไม่ได้ เถียงก็ไม่ได้ เราได้แต่ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ พยายามไม่เงยหน้าขึ้นมาเพราะรู้ว่าจะร้องไห้ คือนํ้าตาจะคลอเบ้าแล้วอะ แต่ก็กลั้นไว้ เราน้อยใจมาก โครตอึดอัด เราดูเหมือนเด็กนิสัยเสียทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอย่างงั้นเลย แต่ทำไงได้ นิสัยเราจริงๆไม่มีใครรู้หรอกขนาดแม่กับพี่ยังไม่รู้เลย รู้สึกยิ่งโตยิ่งไม่มีความสุข เราเป็นคนสดใสมากเลยตอนเด็กแต่พอโตมารู้สึกว่าตัวเองเงียบมากขึ้น ผู้ใหญ่ชอบสั่งให้ทำนู้นนี่นั่น เรายอมทำ ยอมโดนกล่าวหาทั้งๆที่เราไม่ใช่คนแบบนั้น ทุกคนพูดเหมือนเราเป็นสก็อยทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นเลย เราไม่ได้มีรสนิยมสก็อยด้วยซํ้าหรืออะไรก็ตาม เราเริ่มท้อกับชีวิตมากๆแล้ว เราเคยคิดอยากตายด้วยซํ้าแต่ก็ไม่กล้า เรารู้สึกทำอะไรก็ไม่ดี ไม่เหมือนพี่เราที่ทำอะไรก็ดูฉลาดไปหมด ชมนู้นนี่ อวยยังงั้นวงยังงี้ เรามันช่วยอะไรไม่ได้อยู่แล้วเราโง่หนิ เราไม่รู้ต้องทำยังไงแล้วจริงๆ ปัญหามันเยอะมาก จนเก็บไว้คนเดียวไม่ได้ เราเก็บไว้คนเดียวมาตลอด ไม่เคยคิดพูดกับใครเลย เราเครียดมากๆ ทั้งหลายๆเรื่องเลย เปิดเทอมเราก็ขึ้นม.2แล้ว เรายังรู้สึกว่าอนาคตมันจะเป็นยังไงบ้าง เราจะไปรอดไหม มันทั้งเรื่องความรู้สึก และอีกหลายๆอย่าง มันเครียดมากๆ โครตผิดหวังในตัวเอง เรามันยังดีไม่พอในสายตาทุกคน เราอยู่ได้เพราะศิลปิน เค้าคือเซฟโซนของเรา เรามีความสแล้วทีได้ติดตามผลงานเค้า ส่องเค้า หรืออะไรก็ตามแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ถ้าไม่มีเค้าเราอาจะตายไปแล้วก็ได้ เราแค่อยากมาระบายนะคะ ขอบคุณทุกคนนะคะ