บ้านเรามีลูก 2 คน ส่วนเราเป็นลูกคนเล็กที่พ่อเสียตั้งแต่เด็ก เหลือแม่ที่ตอนนี้เป็นแม่บ้าน เก็บกินค่าเช่าบ้านต่อเดือน ตัวเรามีความเข้าใจมาตลอดตั้งแต่เด็กว่า "เราลูกพ่อ พี่ลูกแม่" เพราะพ่อจะไม่ตีเราเลยโอ๋เราตลอด อยากได้อะไรก็ซื้อให้คือสปอยแหละ ส่วนแม่ก็ดุด่าตามภาษามนุษย์แม่ จนวันนึงพ่อเราเสียเราต้องย้ายกลับต่างจังหวัด เติบโตเรียนมาด้วยเงินแม่บ้าง เงินกู้บ้าง จนเราเรียนจบ ความกตัญญูเราก็ทำงานด้วยการเอาเงินเดือนเดือนแรกให้แม่หมดเลย ต่อมาเรามีเราก็ให้แม่ทุกเดือนมาตลอด โบนัสได้มาก็ให้แม่ครึ่งนึง มันจะมีบางทีที่เราน้อยใจหรือทะเลาะกันเราก็ส่งบ้างไม่ส่งบ้าง เป็นแบบนี้หลายรอบ จน ณ. ปัจจุบัน เราโกรธแม่ และรู้สึกน้อยใจ ในหลายๆอย่างที่แม่ทำกับเรามันสะสมทำให้เราระเบิดออกมา ข้อ1 แม่เป็นห่วงพี่ที่ไม่เคยส่งงินให้แม่เลย พี่เป็นหนี้ได้ผัวที่รักแต่ตัวเองจนที่ให้ตัวเองเดือดร้อนมานั่งร้องไห้ขอให้ที่บ้านช่วย แม่และญาติๆก็ช่วยเพราะสงสารหลาน ข้อ2 แม่เห็นอย่างอื่นสำคัญกว่าเราเสมอ จะเห็นเราสำคัญตอนอยากไปเที่ยวกับเพื่อน และมาขอตังค์เรา อยากได้อะไรก็มาขอที่เรา ข้อ3 แม่ไม่เคยโทรหรือแชทมาให้กำลังใจหรือถามความเป็นอยู่เราเลยระหว่างเดือน แต่จะคุยกับพี่เราทุกวันเพราะด้วยแม่ต้องเลี้ยงลูกให้พี่เรามั้ง ความน้อยใจ กลายเป็นโกรธเกลียดครอบครัวไปแล้วตอนนี้ เราพร้อมให้เค้าทุกอย่าง แต่แค่ความรักความใส่ใจเราไม่เคยได้รับเลย ทั้งจากพี่และแม่ พี่เราเป็นคนไม่ทะเยอทะยานอยูjแบบเรื่อยๆเดือดร้อนก็คงคิดมั้งว่ามีญาติๆคอยช่วย เหอะๆๆ ส่วนเราไม่ใช่เราทำทุกงานที่ได้เงินเยอะ หาทางรวยไปเรื่อยๆ จนพบอาชีพที่เราคิดว่าเอาตัวรอดได้ เลี้ยงครอบครัวได้ คือเป็นเซลล์บริษัทเอกชน เรามีบ้าน มีรถ มีครอบครัว มีสามี มีพ่อแม่สามี ที่เค้ารักและดูแลเราตลอด นี่มันคือข้อแตกต่างที่ยิ่งทำให้ชัดเจนว่า แม่เรา ไม่เคยให้ความรักเราเลยตั้งแต่เราเรียนจบ ไม่เคยเชื่อมั่นในเรา วันนี้เราตัดสินใจตัดขาดกับครอบครัว เพราะแม่เองก็ตัดขาดเราเช่นกัน วันนี้เราแค่อยากมาระบายความรู้สึกผ่านตัวหนังสือเพราะเราพูดกับใครไม่ได้ แม้กระทั้งสามีของเรา 

เราเป็นคนแข็งกระด่างคนนึง