ทะเลาะกับแม่ สาเหตุเพราะที่บ้านเรามีแขกมาหา และญาติมาเยี่ยมบ่อยเกินไป
ต้องบอกก่อนว่าเราและญาติๆสนิทกันมาก คุณยายมีลูกหลายคน และลูกของคุณยายแต่ละคนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก รักกันมาก ไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน จนมาถึงรุ่นหลาน ก็คือรุ่นเรา เราก็สนิทกับลูกพี่ลูกน้องทุกคนเหมือนพี่น้องแท้ๆ
ช่วงนี้ป้า พี่สาว(ลูกของป้า) และลูกพี่สาวอีก3คน (รวมเป็น5คน) ต้องมาอาศัยที่บ้านเราด้วยความจำเป็น ซึ่งครอบครัวเราก็ยินดีช่วยเหลือเพราะเขาเดือดร้อนจริงๆ ป้าเราเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ตอนนี้เขากำลังสร้างบ้านเป็นของตัวเองอยู่
ด้วยความสนิทกันระหว่างญาติพี่น้อง เมื่อป้าเรากลับมา ญาติคนอื่นๆก็มาหาบ่อยด้วยความคิดถึง เพราะถ้าสร้างบ้านเสร็จ ป้าเราก็จะกลับเมืองนอก(เขากลับมาสร้างบ้านให้ลูกสาวและหลานๆ) รวมทั้งบรรดาเพื่อนๆของป้าและของแม่ด้วย(แม่กับป้าเรามีเพื่อนเซตเดียวกัน) ก็มาหาบ่อย ซึ่งตรงนี้เองที่ทำให้เราอึดอัด
พอคนเยอะเรื่องก็แยะ เรากลับบ้านอาทิตย์ละครั้งเพื่อหาความสงบ แต่กลับพบว่าบ้านกลายเป็นแหล่งรวมญาติ รวมเพื่อนป้า เพื่อนแม่ และการสังสรรค์
เมื่อมีแขกมาบ้าน ก็ต้องบริการและต้อนรับเป็นเรื่องปกติ ซึ่งเรารู้สึกว่า มันเหนื่อยเกินไป ที่ต้องกลับมาเจออะไรแบบนี้ทุกอาทิตย์
แม่เราเอง ก็เป็นประเภทจิตอาสา ด้วยนิสัยเป็นคนที่เสียสละ และรักพี่น้อง แม่ก็ไม่ว่าอะไร และเต็มใจทำทุกๆอย่าง เพราะแขกมาแม่ก็รู้สึกสนุกสนานกับเขาไปด้วย (เราคนอีสานนะคะ เวลาเขานัดกินอะไรกันจะยืดเยื้อ กินกันทั้งวันทั้งคืน) ส่วนเรา เมื่อแม่ทำ เราก็ต้องช่วยแม่ทำ แต่พักหลังมานี้มันถี่เกินไป เราจึงออกปากบ่น มีอารมณ์เสีย ชักสีหน้าบ้าง เพราะความเหนื่อย ตรงนี้เองที่ทำให้เราทะเลาะกับแม่
เรารู้ว่าแม่อึดอัดใจ ฝ่ายหนึ่งก็พี่สาวแท้ๆและญาติ อีกฝ่ายก็ลูก แต่แม่ก็ทำอะไรมาก พูดมากไม่ได้ เพราะไม่อยากให้คนอยู่ไม่สบายใจ ครั้นจะออกปากไล่คนไล่แขก ก็ไม่ใช่วิสัยอีก สรุปคือเราต้องทน
เราไม่ได้โกรธป้านะคะ ป้าเราก็ไม่ได้ผิด เพราะแขกบางคนก็มาหาเอง แบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าก็มี
อันที่จริง เราไม่ได้อึดอัดที่ญาติมาอยู่ด้วย แต่เราอึดอัดตรงที่ คนมาเยี่ยมเยือนมากเกินไป
ที่เสียใจก็คือ เรากับแม่ต้องมาทะเลาะกัน
เราก็สำนึกนะคะ ที่ทำให้แม่คิดมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำไง เพราะทำไปแล้ว ด้วยอารมณ์ที่น้อยใจด้วย หงุดหงิดด้วย
คงต้องทนจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ช่วงนี้ก็คงไม่กลับบ้านค่ะ เพราะแม่บอกว่าถ้าอึดอัดก็ไม่ต้องมา T_T
แค่มาบ่นนะคะ ขอบคุณที่รับฟัง
ไม่มีอะไรจะน่าเสียใจไปกว่าการทะเลาะกับคนในครอบครัว
ต้องบอกก่อนว่าเราและญาติๆสนิทกันมาก คุณยายมีลูกหลายคน และลูกของคุณยายแต่ละคนเป็นพี่น้องที่สนิทกันมาก รักกันมาก ไม่เคยมีปัญหาอะไรกัน จนมาถึงรุ่นหลาน ก็คือรุ่นเรา เราก็สนิทกับลูกพี่ลูกน้องทุกคนเหมือนพี่น้องแท้ๆ
ช่วงนี้ป้า พี่สาว(ลูกของป้า) และลูกพี่สาวอีก3คน (รวมเป็น5คน) ต้องมาอาศัยที่บ้านเราด้วยความจำเป็น ซึ่งครอบครัวเราก็ยินดีช่วยเหลือเพราะเขาเดือดร้อนจริงๆ ป้าเราเพิ่งกลับมาจากเมืองนอก ตอนนี้เขากำลังสร้างบ้านเป็นของตัวเองอยู่
ด้วยความสนิทกันระหว่างญาติพี่น้อง เมื่อป้าเรากลับมา ญาติคนอื่นๆก็มาหาบ่อยด้วยความคิดถึง เพราะถ้าสร้างบ้านเสร็จ ป้าเราก็จะกลับเมืองนอก(เขากลับมาสร้างบ้านให้ลูกสาวและหลานๆ) รวมทั้งบรรดาเพื่อนๆของป้าและของแม่ด้วย(แม่กับป้าเรามีเพื่อนเซตเดียวกัน) ก็มาหาบ่อย ซึ่งตรงนี้เองที่ทำให้เราอึดอัด
พอคนเยอะเรื่องก็แยะ เรากลับบ้านอาทิตย์ละครั้งเพื่อหาความสงบ แต่กลับพบว่าบ้านกลายเป็นแหล่งรวมญาติ รวมเพื่อนป้า เพื่อนแม่ และการสังสรรค์
เมื่อมีแขกมาบ้าน ก็ต้องบริการและต้อนรับเป็นเรื่องปกติ ซึ่งเรารู้สึกว่า มันเหนื่อยเกินไป ที่ต้องกลับมาเจออะไรแบบนี้ทุกอาทิตย์
แม่เราเอง ก็เป็นประเภทจิตอาสา ด้วยนิสัยเป็นคนที่เสียสละ และรักพี่น้อง แม่ก็ไม่ว่าอะไร และเต็มใจทำทุกๆอย่าง เพราะแขกมาแม่ก็รู้สึกสนุกสนานกับเขาไปด้วย (เราคนอีสานนะคะ เวลาเขานัดกินอะไรกันจะยืดเยื้อ กินกันทั้งวันทั้งคืน) ส่วนเรา เมื่อแม่ทำ เราก็ต้องช่วยแม่ทำ แต่พักหลังมานี้มันถี่เกินไป เราจึงออกปากบ่น มีอารมณ์เสีย ชักสีหน้าบ้าง เพราะความเหนื่อย ตรงนี้เองที่ทำให้เราทะเลาะกับแม่
เรารู้ว่าแม่อึดอัดใจ ฝ่ายหนึ่งก็พี่สาวแท้ๆและญาติ อีกฝ่ายก็ลูก แต่แม่ก็ทำอะไรมาก พูดมากไม่ได้ เพราะไม่อยากให้คนอยู่ไม่สบายใจ ครั้นจะออกปากไล่คนไล่แขก ก็ไม่ใช่วิสัยอีก สรุปคือเราต้องทน
เราไม่ได้โกรธป้านะคะ ป้าเราก็ไม่ได้ผิด เพราะแขกบางคนก็มาหาเอง แบบไม่บอกกล่าวล่วงหน้าก็มี
อันที่จริง เราไม่ได้อึดอัดที่ญาติมาอยู่ด้วย แต่เราอึดอัดตรงที่ คนมาเยี่ยมเยือนมากเกินไป
ที่เสียใจก็คือ เรากับแม่ต้องมาทะเลาะกัน
เราก็สำนึกนะคะ ที่ทำให้แม่คิดมาก แต่ก็ไม่รู้จะทำไง เพราะทำไปแล้ว ด้วยอารมณ์ที่น้อยใจด้วย หงุดหงิดด้วย
คงต้องทนจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ช่วงนี้ก็คงไม่กลับบ้านค่ะ เพราะแม่บอกว่าถ้าอึดอัดก็ไม่ต้องมา T_T
แค่มาบ่นนะคะ ขอบคุณที่รับฟัง