สวัสดีครับ ผมก็เป็นคนๆนึงที่ไม่ได้แย่กับการเปลี่ยนอะไรบางอย่างที่"แฟน" ไม่ชอบ เราก็พยามทำนะครับ . . . . เริ่มเลยนะครับ
ถูกใจใครไม่ถูกใจใครอย่าว่าผมแรงนะครับ
แค่อยากมาระบายเฉยๆ
. . . . ผมกับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 9 เดือนครับ ผมย้ายออกมาอยู่หอข้างนอกกับเเฟน เเล้วผมก็เริ่มเรียนระดับ ปวส.(เริ่มเปิดเทอมช่วงคบกับแฟนได้ประมาณ 2 เดือน) ผมก็อยู่ไปเรียนไปตามปกติ ผมเรียนวันอาทิตย์วันเดียวครับ ที่เหลือผมก็ทำงาน เเรกที่เริ่มมีปากเสียงกันคือเราทะเลาะกันเรื่องทั่วไปในความที่เราเข้ากันไม่ได้ (ตอนนั้นผมไม่ได้ยอมเธอเลย) (เธอก็ไม่ได้ยอมผมเช่นกัน) จนวันนึงทะเลาะกันหนักมาก เธอร้องไห้เเละตีผม ผมก็ฟิวขาด(เเต่ผมไม่เคยทำร้าย ผญ นะครับ) ผมเลยตีตัวเอง เธอก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก ผมก็ตั้งสติได้ ผมรู้เธอกลัวผม เธอตัวสั่น ผมก็ร้องไห้ตามเพราะผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้(ที่ผมตีตัวเองเพราะฟิวขาด คิดในใจว่า"จะตีเดี๊ยวผมตีไห้ผมตีเเรงกว่าเธอ) หลังจากครั้งนั้น ผมรู้ว่าผมผิดมาก ผมเลยสัญญากับเธอว่าผมจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก ถ้าผมทำอีกผมจะไม่อยู่ให้เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกเเล้ว จนกระทั่ง ประมาณ 5 เดือนกว่าเราคบกันเวลาผมทะเลาะกันผมก็จะพยามเงียบ(เป็นบางครั้งบางทีก็หลุดปากเถียง) เเล้วผมก็มีไฟลน์กลุ่มเพื่อน ไลน์กลุ่มโครงการ เพื่อนมีทั้ง ผญ ผช พอเริ่มเข้าที่ผมก็เริ่มสนิท จนกระทั่งผมไปคอมเม้นเพื่อน ผญ ด้วยความที่ผมเผลอ ผมยอมรับ*ผมผิด เธอเห็นเธอก็ทะเลาะกับผมเเรงมาก จนขั้นที่ผมสติเเตกอีกครั้ง ผมก็ตีตัวเองอีก ผมรู้สึกผิดมากเพราะผมเห็นว่าเธอกลัวเหมือนครั้งก่อนร้องเหมือนครั้งก่อน ผมก็ตัดสินใจบอกเธอ ว่าผมผิดสัญญากับเธอจนได้(ทั้งน้ำตา) เธอเคยพูดกับผมไว้ถ้าผมทำอีกเธอรับไม่ไหวเเล้วนะ ผมนึกคำนั้นขึ้นมาในหัว ผมบอกเธอว่าผมขอโทษ และผมจะไปจากชีวิตเธอ (ร้องไห้ทั้งคู่) ผมเก็บเสื้อผ้า เธอก็โทรหาเพื่อน วันนั้นเราต่างคนต่างไม่มีใครรั้งใคร จนกนะมั่งผมเก็บเสื้อผ้าเสร็ด ผมบอกเธอว่าผมไปแล้วนะ เธอก็บอกผมว่าไหนๆก็จะเลิกกันเเล้ว ไปส่งเธอก่อนได้ไหม ผมก็ตอบตกลง ก่อนออกจากห้อง ผมบอกเธอว่าผมขอโทษนะที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เธอยันกลับมาด้วยคำว่าไม่ต้องการคำขอโทษ แต่เปลี่ยนไห้เธอได้ไหมมันดีกว่าคำขอฏทษเยอะเลย เเล้วเราก็ไม่ได้เลิกกัน นี่เเหละครับคือวันที่ผมเริ่มเปลี่ยน(เริ่มนะครับผมเปลี้ยนหมดผมปรับตัวไม่ทันจริงๆ) ผมเลิกคอมเม้น เพื่อนในห้อง เลิกเข้าไปคุยในเเชตกลุ่มห้อง (ยกเว้นมีงานจำเป็นจริงๆ) ผมเข้าใจนะว่าเธออาจไม่ชอบ อาจกลัว เเต่ผมไม่ได้คิดแบบที่เธอคิดจริงๆผมคอมเม้นเพราะความสนุกของผม *แต่ผมรู้ว่าผมผิด เรื่องนี้เงียบไปได้ซักพัก ผมกับเธอเราก็ทะเลาะกันเรื่องเถียงกันบ่อยๆเหมือนเดิม ผมจะพยามเงียบ แต่ . . . นี่เเหละครับมันมาจากตรงนี้ เพราะทุกสิ่งที่เวลาเราทะเลาะกัน ผมไม่ได้ทำอย่างที่เธอว่าหนะสิ ผมก็พูดนะ "เค้าต้องมีสังคมต้องมีเพื่อนนะตัวเองตังเองจะไห้เค้าตัดเพื่อนเลยก็ไม่ใช่" แต่หลังจากมีปัญหา ผมไม่ได้เม้น ไม่ได้เข้าไปคุยเเชตกลุ่ม เเต่ผมกลับโดนเธอหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาบ่นผมทุกวันๆ จริงๆผมก็ไม่ได้จะอะไรนะ แต่ผมเรียนวันอาทิตย์ 1 วัน จ-ศ ผมทำงาน 8-9 โมง เลิกงาน 2-3 ทุ่ม ผมก็กลับบ้านตลอดไม่เคยไปไหนเลย แต่เธอกลับบอกว่าผมเห็นเพื่อนสำคัญ เห็นเพื่อนดีกว่า พอผมเถียงก็เข้าอีหนอบเดิมคือทะเลาะกัน (ผมเงียบไม่ไหวจริงๆในเรื่องที่ผมแก้ให้เเล้วเเต่ผมยังโดนด่าเหมือนความพยายามผมมันไร้ประโยชน์) จนวันนึงผมก็เถียงกับเธอตามเคย เธอก็ร้องไห้ เเละเวลาทะเลาะเธอจะเงียบร้องไห้คุยไม่เครีย ผมก็เครียดงาน งานทั้งหน้าที่รับผิดชอบ กลับมาก็เจองี้อีก ผมตัดสินใจบอกเธอว่า เลิกกันเถอะเราเข้ากันไม่ได้เลยทะเลาะกันทุกวันเลยไม่มีรัยดีขึ้นเลย เธอก็เงียบ ผมก็เก็บของออกมา 1 วัน ผมยอมรับครับผมคิดถึงเธอ ผมเพ้อในเฟส เธอก็ไม่ได้ลบผมผมก็ไม่ได้ลบเธอ พ่อผมเลยบอกว่ามีรัยอย่าใช้กันเเต่อารมณ์ใช้เหตุผลสิ ผมตัดสินใจทักไปหาเธอทำทีชวนคุย . . . ย้อนนิด พ่อผมบอกว่าถ้าจะคุยกับเธอถ้าเธอเลือกที่จะไปเเล้วผมก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเธอ ข้อยี้ผมรู้ดี ต่อ พอชวนเธอคุยผมก็ขอเธอมาเอาของที่ห้อง พอเข้าที่ห้อง ผมก็ถามเธอว่าเธอยังรักผมไหม เธอบอกเธอรัก ผมก็เล่าไห้เธอฟังที่พ่อผมบอก แต่ผมบอกเธอเเล้วตอนนั้นว่าถ้าโอเครจะอยู่คนเกียววันนี้ผมก็เเค่มาเอาของที่เหลือเฉยๆ ผมจะไม่โกรธเธอเลยเพราะผมเป็นคนบอกเลิกเธอเอง *อยู่พักนึง คำนึงที่เธอพูดออกมามันทำผมโล่งใจ ทำผมหมดห่วง เธอบอกว่าเธอมีอีกคนมี่เธอคุยอยู่ ผมตัดสินใจบอกเธอว่าโอเคร คุยกับเค้าอะดีเเล้ว เดี๊ยวผมก็จะเอาของที่เหลือไปแล้ว ผมดีใจซะด้วยซ้ำที่ผมนั่งคิดมาเต็มๆ1วันว่าผทิ้งเธอออกมาดื้อๆเธอจะเจ็บเเค่ไหน อยู่คนเดียวร้องไปแค่ไหน มันทำให้ผมสบายใจ แต่เเล้วอยู่ดีดีเธอก็ร้องไห้ เเล้วก็บอกว่าเธอไห้อภัยผม ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอสับสนกับคนที่คุยอยู่เเล้วต้องผล่อยเค้สเพื่อมาเลือกผม *เเต่มีคำนึงที่เราพูดกันก่อนที่เราจะคืนดีกันคือ" มันจะไม่เป็นอย่างเดิมหรา ผมจะไม่บอกเลิกเธออีกหรา "
เธอกล่าว) ผมก็ยังเน้นคำเดิมว่าเธอจะเลือกคนที่เขาทิ้งเธอไปจริงๆหรา ถ้าผมรู้ว่าเธอมีคนคอยปลอบ มีคนที่คุยด้วยอยู่ ผมจะไม่กลับมาทำให้เธอสับสนเลย . . . . เรากลับมาคบกันได้ 2 วันเราก็ทะเลาะกันอีก เพราะเธอเล่าไห้ฟังว่าเพื่อนของเธอไม่มีใครชอบผมเลย เพราะดูเหมือนผมยังไม่โต ยังต้องมีเพื่อนยังต้องไปกับเพื่อน . . .
ผมก็ก็บอกผมไม่มีสิทธิ์โกรธเพื่อนเธอหรอกขึ้นอยู่กับคนจะคิด ผมก็ยังยืนยันคำเดิมคนเราต้องมีสังคมมีเพื่อน เธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า สุดท้ายผมก็เปลี้ยนไห้เธอไม่ได้ . . . ที่ผมพูดผมไม่เถียงนะว่าผมพูดจริงไม่ แต่ผมโดนด่าว่าต้องมีเพื่อน?? ต้องไปข้างนอกกับเพื่อนหรา?? เห็นเพื่อนสำคัญกว่าหรา?? ทั้งที่ตั้งเเต่มีปัญหาครั้งนั้นผมเปลี่ยนให้เธอหมดเเล้ว วันๆผมก็ทำแต่งานๆ กลับมาผมโดนเรื่องนี้อีกเเล้ว ผมก็บอกว่าทำๆมผมต้องมาโดนด่าในสิ่งมี่ผมไม่ได้ทำด้วย . . .
เธอก็เงียบ ผมก็ตัดสินใจเงียบ
ตอนนี้ในใจผมคิดว่า พรุ่งนี้ตอนออกไปทำงาน ผมจะไม่กลับมาหาเธออีกเเล้ว ผมจะบล๊อกเฟส บล๊อกไลน์ เธอจะได้ไม่ต้องมาสับสนกับผม ผมก็จะได้ไม่ต้องสับสนกับเธอ ทุกสิ่งที่เธอพูดเธอย้ำผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรดีดีไห้เธอได้ซักอย่าง ทั้งเวลา ความสุข ความเป็นอยู่ ผมควรปล่อยเธอไปเจอสิ่งที่ดีกว่าผม . . . ผมรักเธอมากนะ เเล้วที่ผมยังอยู่ตรงนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอรักผมมากขนาดไหน ผมก็ไม่อยากเสีบคนที่รักผมได้มากขนาดนี้ไปหรอก แต่ถ้าเราเข้าไม่ได้ ฝืนไปมันดีเเล้วหรือ ??? . . . . ผมยอมโดนตราหน้าว่าไอ้คนขี้เเพ้ ไห้ตราหน้าว่าผมทิ้งเธอ ผมมันเลว เเต่ผมไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว ไม่พูดไม่เถียง ผมก็โดนว่าในสิ่งที่ไม่ได้ทำ โดนมองในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ โดนด่าในสิ่งที่ผมเปลี่ยนให้เเล้วเธอไม่เห็นค่าเลย . . . พอผมเถียงผมพูดเธอก็เสียใจเธอก็ร้องๆห้ถามว่าผมรู้สึกดีหรอ ผมก็เสียใจ อึดอัน เจ็บ จุก
. . . . . . . ผมไม่มีทางเลือกเลย
เลือกเงียบ ก็ผิดในสิ่งที่ไม่ได้ทำ ผมก็อึกอัน เจ็บ จุก หมดกำลังใจ ท้อ
เลือกอธิบาย ก็เถียง ทำเธอเครียด หาว่าผมไม่ยอม ร้องไห้ เงียบ ผมท้อ เจ็บ จุก
. . . . . . .. . ขอบคุณที่อ่านจบครับ . . . . .
กระทู้นี้ไม่ได้ระบุว่าผมดีนะครับ ทุกคนมีข้อดีข้อเสีย ข้อเสียผมก็มีไม่ใช่ความผิดเธอคนเดียวหรอกครับ แต่ตอนนี้ผมสับสนมาก เหนื่อย ท้อ ไม่รู้ว่าจะอยู่แบบนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหน ผมสู้ไปให้เธอเสียใจเเล้วเจอคนไหม่ที่ดีกว่าผมดีไหม เพราะตอนนี้เธอก็มีคนที่เทคเเคร์คอยคุยกับเธอยู่ . . . . . ผมเลวไหมครับ เห้อ
ว่าด้วยเรื่องเปลี่ยนตัวเองเพื่อตนที่เรารัก . . . . (ยาวหน่อยนะครับ)
ถูกใจใครไม่ถูกใจใครอย่าว่าผมแรงนะครับ
แค่อยากมาระบายเฉยๆ
. . . . ผมกับแฟนคบกันมาได้ประมาณ 9 เดือนครับ ผมย้ายออกมาอยู่หอข้างนอกกับเเฟน เเล้วผมก็เริ่มเรียนระดับ ปวส.(เริ่มเปิดเทอมช่วงคบกับแฟนได้ประมาณ 2 เดือน) ผมก็อยู่ไปเรียนไปตามปกติ ผมเรียนวันอาทิตย์วันเดียวครับ ที่เหลือผมก็ทำงาน เเรกที่เริ่มมีปากเสียงกันคือเราทะเลาะกันเรื่องทั่วไปในความที่เราเข้ากันไม่ได้ (ตอนนั้นผมไม่ได้ยอมเธอเลย) (เธอก็ไม่ได้ยอมผมเช่นกัน) จนวันนึงทะเลาะกันหนักมาก เธอร้องไห้เเละตีผม ผมก็ฟิวขาด(เเต่ผมไม่เคยทำร้าย ผญ นะครับ) ผมเลยตีตัวเอง เธอก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก ผมก็ตั้งสติได้ ผมรู้เธอกลัวผม เธอตัวสั่น ผมก็ร้องไห้ตามเพราะผมไม่อยากเห็นเธอร้องไห้(ที่ผมตีตัวเองเพราะฟิวขาด คิดในใจว่า"จะตีเดี๊ยวผมตีไห้ผมตีเเรงกว่าเธอ) หลังจากครั้งนั้น ผมรู้ว่าผมผิดมาก ผมเลยสัญญากับเธอว่าผมจะไม่ทำร้ายตัวเองอีก ถ้าผมทำอีกผมจะไม่อยู่ให้เธอต้องมาเจออะไรแบบนี้อีกเเล้ว จนกระทั่ง ประมาณ 5 เดือนกว่าเราคบกันเวลาผมทะเลาะกันผมก็จะพยามเงียบ(เป็นบางครั้งบางทีก็หลุดปากเถียง) เเล้วผมก็มีไฟลน์กลุ่มเพื่อน ไลน์กลุ่มโครงการ เพื่อนมีทั้ง ผญ ผช พอเริ่มเข้าที่ผมก็เริ่มสนิท จนกระทั่งผมไปคอมเม้นเพื่อน ผญ ด้วยความที่ผมเผลอ ผมยอมรับ*ผมผิด เธอเห็นเธอก็ทะเลาะกับผมเเรงมาก จนขั้นที่ผมสติเเตกอีกครั้ง ผมก็ตีตัวเองอีก ผมรู้สึกผิดมากเพราะผมเห็นว่าเธอกลัวเหมือนครั้งก่อนร้องเหมือนครั้งก่อน ผมก็ตัดสินใจบอกเธอ ว่าผมผิดสัญญากับเธอจนได้(ทั้งน้ำตา) เธอเคยพูดกับผมไว้ถ้าผมทำอีกเธอรับไม่ไหวเเล้วนะ ผมนึกคำนั้นขึ้นมาในหัว ผมบอกเธอว่าผมขอโทษ และผมจะไปจากชีวิตเธอ (ร้องไห้ทั้งคู่) ผมเก็บเสื้อผ้า เธอก็โทรหาเพื่อน วันนั้นเราต่างคนต่างไม่มีใครรั้งใคร จนกนะมั่งผมเก็บเสื้อผ้าเสร็ด ผมบอกเธอว่าผมไปแล้วนะ เธอก็บอกผมว่าไหนๆก็จะเลิกกันเเล้ว ไปส่งเธอก่อนได้ไหม ผมก็ตอบตกลง ก่อนออกจากห้อง ผมบอกเธอว่าผมขอโทษนะที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เธอยันกลับมาด้วยคำว่าไม่ต้องการคำขอโทษ แต่เปลี่ยนไห้เธอได้ไหมมันดีกว่าคำขอฏทษเยอะเลย เเล้วเราก็ไม่ได้เลิกกัน นี่เเหละครับคือวันที่ผมเริ่มเปลี่ยน(เริ่มนะครับผมเปลี้ยนหมดผมปรับตัวไม่ทันจริงๆ) ผมเลิกคอมเม้น เพื่อนในห้อง เลิกเข้าไปคุยในเเชตกลุ่มห้อง (ยกเว้นมีงานจำเป็นจริงๆ) ผมเข้าใจนะว่าเธออาจไม่ชอบ อาจกลัว เเต่ผมไม่ได้คิดแบบที่เธอคิดจริงๆผมคอมเม้นเพราะความสนุกของผม *แต่ผมรู้ว่าผมผิด เรื่องนี้เงียบไปได้ซักพัก ผมกับเธอเราก็ทะเลาะกันเรื่องเถียงกันบ่อยๆเหมือนเดิม ผมจะพยามเงียบ แต่ . . . นี่เเหละครับมันมาจากตรงนี้ เพราะทุกสิ่งที่เวลาเราทะเลาะกัน ผมไม่ได้ทำอย่างที่เธอว่าหนะสิ ผมก็พูดนะ "เค้าต้องมีสังคมต้องมีเพื่อนนะตัวเองตังเองจะไห้เค้าตัดเพื่อนเลยก็ไม่ใช่" แต่หลังจากมีปัญหา ผมไม่ได้เม้น ไม่ได้เข้าไปคุยเเชตกลุ่ม เเต่ผมกลับโดนเธอหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาบ่นผมทุกวันๆ จริงๆผมก็ไม่ได้จะอะไรนะ แต่ผมเรียนวันอาทิตย์ 1 วัน จ-ศ ผมทำงาน 8-9 โมง เลิกงาน 2-3 ทุ่ม ผมก็กลับบ้านตลอดไม่เคยไปไหนเลย แต่เธอกลับบอกว่าผมเห็นเพื่อนสำคัญ เห็นเพื่อนดีกว่า พอผมเถียงก็เข้าอีหนอบเดิมคือทะเลาะกัน (ผมเงียบไม่ไหวจริงๆในเรื่องที่ผมแก้ให้เเล้วเเต่ผมยังโดนด่าเหมือนความพยายามผมมันไร้ประโยชน์) จนวันนึงผมก็เถียงกับเธอตามเคย เธอก็ร้องไห้ เเละเวลาทะเลาะเธอจะเงียบร้องไห้คุยไม่เครีย ผมก็เครียดงาน งานทั้งหน้าที่รับผิดชอบ กลับมาก็เจองี้อีก ผมตัดสินใจบอกเธอว่า เลิกกันเถอะเราเข้ากันไม่ได้เลยทะเลาะกันทุกวันเลยไม่มีรัยดีขึ้นเลย เธอก็เงียบ ผมก็เก็บของออกมา 1 วัน ผมยอมรับครับผมคิดถึงเธอ ผมเพ้อในเฟส เธอก็ไม่ได้ลบผมผมก็ไม่ได้ลบเธอ พ่อผมเลยบอกว่ามีรัยอย่าใช้กันเเต่อารมณ์ใช้เหตุผลสิ ผมตัดสินใจทักไปหาเธอทำทีชวนคุย . . . ย้อนนิด พ่อผมบอกว่าถ้าจะคุยกับเธอถ้าเธอเลือกที่จะไปเเล้วผมก็ไม่มีสิทธิ์ว่าเธอ ข้อยี้ผมรู้ดี ต่อ พอชวนเธอคุยผมก็ขอเธอมาเอาของที่ห้อง พอเข้าที่ห้อง ผมก็ถามเธอว่าเธอยังรักผมไหม เธอบอกเธอรัก ผมก็เล่าไห้เธอฟังที่พ่อผมบอก แต่ผมบอกเธอเเล้วตอนนั้นว่าถ้าโอเครจะอยู่คนเกียววันนี้ผมก็เเค่มาเอาของที่เหลือเฉยๆ ผมจะไม่โกรธเธอเลยเพราะผมเป็นคนบอกเลิกเธอเอง *อยู่พักนึง คำนึงที่เธอพูดออกมามันทำผมโล่งใจ ทำผมหมดห่วง เธอบอกว่าเธอมีอีกคนมี่เธอคุยอยู่ ผมตัดสินใจบอกเธอว่าโอเคร คุยกับเค้าอะดีเเล้ว เดี๊ยวผมก็จะเอาของที่เหลือไปแล้ว ผมดีใจซะด้วยซ้ำที่ผมนั่งคิดมาเต็มๆ1วันว่าผทิ้งเธอออกมาดื้อๆเธอจะเจ็บเเค่ไหน อยู่คนเดียวร้องไปแค่ไหน มันทำให้ผมสบายใจ แต่เเล้วอยู่ดีดีเธอก็ร้องไห้ เเล้วก็บอกว่าเธอไห้อภัยผม ผมรู้สึกผิดที่ทำให้เธอสับสนกับคนที่คุยอยู่เเล้วต้องผล่อยเค้สเพื่อมาเลือกผม *เเต่มีคำนึงที่เราพูดกันก่อนที่เราจะคืนดีกันคือ" มันจะไม่เป็นอย่างเดิมหรา ผมจะไม่บอกเลิกเธออีกหรา "
ผมก็ก็บอกผมไม่มีสิทธิ์โกรธเพื่อนเธอหรอกขึ้นอยู่กับคนจะคิด ผมก็ยังยืนยันคำเดิมคนเราต้องมีสังคมมีเพื่อน เธอก็เอ่ยขึ้นมาว่า สุดท้ายผมก็เปลี้ยนไห้เธอไม่ได้ . . . ที่ผมพูดผมไม่เถียงนะว่าผมพูดจริงไม่ แต่ผมโดนด่าว่าต้องมีเพื่อน?? ต้องไปข้างนอกกับเพื่อนหรา?? เห็นเพื่อนสำคัญกว่าหรา?? ทั้งที่ตั้งเเต่มีปัญหาครั้งนั้นผมเปลี่ยนให้เธอหมดเเล้ว วันๆผมก็ทำแต่งานๆ กลับมาผมโดนเรื่องนี้อีกเเล้ว ผมก็บอกว่าทำๆมผมต้องมาโดนด่าในสิ่งมี่ผมไม่ได้ทำด้วย . . .
เธอก็เงียบ ผมก็ตัดสินใจเงียบ
ตอนนี้ในใจผมคิดว่า พรุ่งนี้ตอนออกไปทำงาน ผมจะไม่กลับมาหาเธออีกเเล้ว ผมจะบล๊อกเฟส บล๊อกไลน์ เธอจะได้ไม่ต้องมาสับสนกับผม ผมก็จะได้ไม่ต้องสับสนกับเธอ ทุกสิ่งที่เธอพูดเธอย้ำผมรู้สึกว่าผมไม่มีอะไรดีดีไห้เธอได้ซักอย่าง ทั้งเวลา ความสุข ความเป็นอยู่ ผมควรปล่อยเธอไปเจอสิ่งที่ดีกว่าผม . . . ผมรักเธอมากนะ เเล้วที่ผมยังอยู่ตรงนี้ เพราะผมรู้ว่าเธอรักผมมากขนาดไหน ผมก็ไม่อยากเสีบคนที่รักผมได้มากขนาดนี้ไปหรอก แต่ถ้าเราเข้าไม่ได้ ฝืนไปมันดีเเล้วหรือ ??? . . . . ผมยอมโดนตราหน้าว่าไอ้คนขี้เเพ้ ไห้ตราหน้าว่าผมทิ้งเธอ ผมมันเลว เเต่ผมไม่รู้จะทำยังไงเเล้ว ไม่พูดไม่เถียง ผมก็โดนว่าในสิ่งที่ไม่ได้ทำ โดนมองในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ โดนด่าในสิ่งที่ผมเปลี่ยนให้เเล้วเธอไม่เห็นค่าเลย . . . พอผมเถียงผมพูดเธอก็เสียใจเธอก็ร้องๆห้ถามว่าผมรู้สึกดีหรอ ผมก็เสียใจ อึดอัน เจ็บ จุก
. . . . . . . ผมไม่มีทางเลือกเลย
เลือกเงียบ ก็ผิดในสิ่งที่ไม่ได้ทำ ผมก็อึกอัน เจ็บ จุก หมดกำลังใจ ท้อ
เลือกอธิบาย ก็เถียง ทำเธอเครียด หาว่าผมไม่ยอม ร้องไห้ เงียบ ผมท้อ เจ็บ จุก
. . . . . . .. . ขอบคุณที่อ่านจบครับ . . . . .
กระทู้นี้ไม่ได้ระบุว่าผมดีนะครับ ทุกคนมีข้อดีข้อเสีย ข้อเสียผมก็มีไม่ใช่ความผิดเธอคนเดียวหรอกครับ แต่ตอนนี้ผมสับสนมาก เหนื่อย ท้อ ไม่รู้ว่าจะอยู่แบบนี้ไปได้อีกนานเเค่ไหน ผมสู้ไปให้เธอเสียใจเเล้วเจอคนไหม่ที่ดีกว่าผมดีไหม เพราะตอนนี้เธอก็มีคนที่เทคเเคร์คอยคุยกับเธอยู่ . . . . . ผมเลวไหมครับ เห้อ