เราทะเลาะกับแม่มาค่ะ หนักด้วย ทะเลาะมาเมื่อกี้นี้เลย. เคยทะเลาะกันบ่อย แต่รอบนี้เราไม่ไหวจิงๆ.. เราแค่อยากให้เขาเข้าใจในมุมความคิดของเราบ้าง ฟังเราบ้าง เข้าใจเราบ้าง  แต่ในความหมายพวกนี้ เขากับเข้าใจว่ามันคือการ "เถียง" ?
เราเถียงกับแม่ไปมา จนแม่เราทนไม่ไหว ไปหยิบไม้กวาดมาตีเรา แรงมาก เราเลยเงียบ เราไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว เพราะรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ฟังเราอยู่ดี แม่เราด่าเราแรงมาก พูดอี อีเวร  แต่เราชินกับอะไรพวกนี้แล้ว แต่เราก็อดทนมาตลอด.  ไม่ได้บ่นอะไร เราไม่คิดว่าแม่เราจะด่าลูกตัวเองแรงขนาดนี้ ยังมีหยาบกว่านี้อีกค่ะ แรงมากด้วย (ไม่บอกละกันเนอะว่าด่าอะไรบ้าง)
.. แม่เราบอกว่า "ไม่ควรเถียงกู เพราะกูเป็นแม่ จะผิดจะถูกก็แค่ฟังไป ไม่ต้องเถียง ไม่เถียงแล้วจะตายหรอ!!" เราร้องไห้ออกมาเลยค่ะ  แม่ทำหน้าโมโหเหมือนโกรธมาก ...แต่เราก็รู้นะคะว่าแม่เสียใจแหละ เรารู้ว่าเขาหวังดี. แต่บางเรื่องแม่ก็เข้าใจผิด เราแค่อยากจะให้เขาเข้าใจว่ามันไม่ใช่อย่างนั้นนะ อะไรประมาณนั้นอ่ะค่ะ ให้ฟังเราบ้างแค่นั้น  เราขอแค่นั้นจิงๆ
ปกติเราก็เป็นนิสัยอย่างงี้แหละค่ะ บางเรื่องอาจจะเถียงก็จริง แต่เรารู้ว่าอะไรควรไม่ควร

แม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย.  แม่ตัดสินใจเองทุกอย่าง

ใครพอจะช่วยเราแก้ปัญหาได้บ้างคะ เราไม่อยากต้องมาทะเลาะกับแม่เพราะเรื่องนี้ทุกครั้ง. แม่ก็เสียใจ เราเองก็เสียใจ เราควรทำยังไงกับปัญหาเหล่านี้คะ
เมื่อไหร่มันจะหมดไปสักที  เราเบื่อ เราเหนื่อยย...