ผู้มีปัญญาคือ  คนต้องไม่ต้องการรับรู้ข่าวสาร ปิดกั้น หู จมูก ตา ลิ้น เพื่อไม่ให้รับรู้รสชาติของความทุกข์
ห่างไกลความเจริญทางวัตถุ ชอบนั่งสมาธิอยู่ในป่าเขาลำเนาไพร ต้องการเพียงความสงบในจิตใจ สิ่งนั้นคือ ความสุขยั่งยืน

ส่วนผู้ขาดปัญญา คือ คนที่ยังลิ้มรสชาติ ผ่าน หู ตา จมูก ลิ้น ไม่รู้จักจบสิ้น
ยังชอบพูด ชอบคุย ชอบโต้เถียง ชอบโอ้อวดความรู้ ชอบดูหนัง ฟังเพลง ชอบเที่ยวโสเภณี ชอบลิ้มรสอาหาร ชอบการพนัน
ชอบดื่มเหล้า เบียร์ สิ่งเหล่านี้คือ ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว แล้วเดี๋ยวก็เกิดกิเลสใหม่อีก ลวงตา พรางตา
จริงๆแล้ว เป็นความทุกข์ที่พอกพูนไปเรื่อยๆ