คือว่า  เราเป็นผู้จัดการอายุน้อย
เราเคยทำงานกับเจ้านายที่ร้านอาหารที่หนึ่งเอาเป็นว่าเริ่มๆบุกเบิกกับเจ้านายเลยค่ะ พอเราอยู่กับเขานานๆ เขาก็ชักชวนเราเป็นผู้จัดการ เอาตรงๆ  เราก็กลัวการเป็นผู้จัดการมาก เราคิดว่ามันต้องเหนื่อยกับคนแน่ๆ พอเจ่านายเปิดสาขาใหม่ เราก็ตกลงไป แรกๆ ทุกอย่างดูเหมือนง่าย ลูกน้องเชื่อฟัง แต่สักพัก มีเพื่อนคนหนึ่ง เอาง่ายๆไม่อยากนับเป็นเพื่อนเลย เคยทะเลาะกัน เขาเคยพยายามที่อยากจะเป็นผู้จัดการ พูดกับคนอื่นว่า กูจะเป็นผู้จัดการให้ได้ แต่ สุดท้ายเราได้เป็น เอาตรงๆ  เราไม่อยากเป็นนะ  เเต่มีคำหนึ่งที่เจ้านายพูดว่า  เราต้องก้าวหน้า  ไม่ใช่อยู่ที่เดิม เราเลยตกลงเป็น เราค่อยข้างรักเจ้านายคนนี้มากเลยแหละอาจเป็นเพราะความดีของเขาที่มีต่อเรา และวันหนึ่งพอดี เจ้านายให้เขามาส่งของที่สาขาเรา และพอทุกๆวันที่เขามาส่ง เขาจะตีสนิทกับลูกน้องเรา คุยกับเราต่อหน้าลูกน้องเราประมาณว่า  เห้ยไอ้   วันนี้เป็นไงบ้าง  คือเรางง  เราไม่อยากคุยด้วยเลย  เหมือนพยายามพูดถึงที่มาของเราว่าแต่ก่อนเราก็เป็นเด็กเสิร์ฟ #เเต่เราไม่เคยปิดบังลูกน้องนะ ว่าเราเคยบุกเคยผ่านอะไรมาบ้าง  อยู่ดีๆลูกน้องที่สนิกับคนนั้น เปลี่ยนไป คือ  พูดกับเราห้วนๆ  เหมือนเพื่อนเล่น  ไม่มีครับ  กะแนะกะแหน คือเราก็เสียใจนะ ทั้งที่คนนี้ปกติเขาเชื่อฟัง เราไม่รู้จะทำยังไง  สงสัยเราเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยดุ ไม่ค่อยว่า ส่วนมากเตือน คือเราเหนื่อยมาก  อยากจะออกจากตรงนี้ แล้วกลับไปเป็นเด็กเสริฟที่เจ้านายเราคุม  เราเหนื่อยจริงๆ