สวัสดีค่ะคือว่าเรากับเพื่อนสนิทไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่วันที่ 9 ตุลาคมจนถึงตอนนี้ เราอึดอัดมากและก็เสียใจมาก สาเหตุคือเค้าทักมาหาเราจะชวนไปข้างนอก เราก็เห็นข้อความแล้วแหละแต่ยังไม่ได้ตอบคือเราเป็นพวกไม่ค่อยตอบแชทอ่ะ ชอบดองไว้ละตอบทีเดียว จนเค้ามาพูดว่าตอบแชทกูดิไรงี้ ไอ้เราก็เห็นมันนั่งข้างๆไงเลยพิมตอบกวนมันไปว่า "ตอบละ" ตอนนั้นมันน่าจะด่าด้วยมั้งรึไงนี่แหละที่กวน ละก็ชวนอีกรอบคราวนี้บอกต่อหน้าเลยไง เราก็บอกว่า "ดูก่อน" เพราะพน.มันมีสอบไงเลยว่าจะอ่านหนังสือ พอกลับหอก็ไม่ได้คุยไรกัน เค้าก็เปลี่ยนชุดเตรียมไปข้างนอกละ เราก็ไม่ได้ถามหรืออะไรเค้านะ พอเราหันมาอีกทีคือไปไหนแล้ววะ คือตอนนั้นอ่ะลืมจริงว่ามันชวนไปข้างนอกละยังไม่ได้ตอบก็นั่งทำนู่นทำนี่ไป ละก็เข้าไอจีเห็นลงว่าไปกับเพื่อนอีกคน เออก็อ๋อไปข้างนอกเราเลยทักไปว่าอยู่นี่หรอ ฝากดูเคสทรศ.ให้หน่อยประมาณนั้น เค้าก็เลยตอบเรามาว่าทำไมตอนกูชวนให้มาไม่มา แชทก็ไม่ตอบกู ที่ถามนี่ต้องการคำตอบนะ ประมาณเนี่ยในตอนนั้นคือไม่กล้าอ่านไม่กล้าตอบกลัวโดนด่าเพราะด่าทีมันสะเทือนจิตใจอ่ะ ไม่รู้สิคือตอนนั้นมันไม่กล้าอ่ะก็เลยออกจากแอปละก็เข้าไลน์เห็นสเตตัสเพื่อนคนนี้ตั้งว่า"ถามก็ต้องการคำตอบป่ะ" ชห.ละไงโกรธกูและ ละพอเค้ากลับมาเราก็ไม่ได้ขอโทษเพื่อนคือเราเงียบมากนิ่งมากอ่ะเพราะมันไม่รู้จะเริ่มพูดกับเค้ายังไง จนเราปล่อยให้เวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่มของอีกวัน(ทั้งวันไม่ได้คุยกันเลย) เราเห็นเพื่อนลงสตอรี่ว่า"อย่ากลัวการต้องตัดใครออกจากชีวิตโดยเฉพาะถ้าการมีอยู่ของคนคนนั้นในชีวิตของคุณทำให้สุขภาพจิตของคุณย่ำแย่ลง ถ้าเขาไม่ได้แคร์จิตใจคุณ คุณก็ไม่จำเป็นต้องเเคร์เขาขนาดนั้น" #มิตรสหายท่านหนึ่ง ใส่ติ้กเกอร์บ๊ายบายอ่ะ ตอนนั้นคือแบบสตั้น อึ้งไปนานมากแล้วเราก็ร้องไห้เว้ยอยู่ๆก็ไหลออกมาเอง เราไม่รู้จะปรึกษาใครเพราะเพื่อนมีสอบกันหมดเราก็เลยไปเพ้อในทวิตเพ้อบ้าเพ้อบอไรนักหนาก็ไม่รู้  เพื่อนก็ลงเหมือนกันเราก็ดูแต่ก็ไม่ได้ตอบไรไป พอวันที่11 มันต้องเขียนงานส่งอาจารย์แต่สมุดมันอยู่อีกหอ เราก็เลยไปห้องที่ใช้เรียนก่อนอ่ะไม่มี เดินไปหอพักไม่มีอีกเพื่อนบอกว่ามีคนเอาไปแล้วให้ไปดูที่อาคารเรียนก็ไม่มีอีก เราเลยเดินกลับหอไปถามเพื่อนว่าสมุดเอาที่ไหนเห็นบอกว่ามีคนเอามาแล้ว เพื่อนตอบมาว่าอยู่ที่ห้องนอนเรา เราก็แบบเอ้ออาจจะสวนทางกับเพื่อนงี้ เข้ามาในห้องเราหาไม่เจอตอนแรกเลยจะไปหาที่ห้องเรียนอีกเผื่อเพื่อนหยิบมาไม่หมดเดินไปจะถึงหน้าประตูก็เห็นมันวางอยู่ตรงโต๊ะหน้าเตียงเพื่อนสนิทเราคือแบบ... ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราซึมมากเครียดมากเหนื่อยมากทำให้เราไม่ค่อยยิ้มเราปล่อยให้เวลามันผ่านไปจนถึงวันที่ 12 ตุลาคม เป็นวันที่กลับบ้านได้เค้าก็จะกลับบ้านแหละ เตรียมของไรเสร็จและ ส่วนเรานอนฟังเพลงบนที่นอนตัวเอง ตอนนั้นคิดอยู่นะว่าจะเดินไปขอโทษตรงๅเลยดีป่าว แต่มันไม่กล้าพออ่ะ จนสักพักเค้าก็ออกจากห้องไปละเอาคัตเอ้าลง เราก็แบบนี่กูอยู่เงียบจนเค้าไม่รู้ว่ายังมีเราอยู่ในห้องเลยหรอ น้ำตามาอีกแล้วเราร้องไห้อีกแล้ว ละเราก็ถ่ายรูปพัดลมลงทวิตเตอร์ ละก็ SORRY มันเป็นอะไรที่แบบฟังเพลงนึกถึงเค้าก็ลงทวิตเพราะกูไม่รู้จะระบายให้ใครฟังนอกจากตัวกูเอง เพื่อนก็มาสะกิดต่อมบ้างว่าคืนดีกันยัง คุยกันยัง ร้องไห้ทำไม อะไรประมาณนี้คือเรางงมากว่าเพื่อนรู้ได้ไงเพราะเราไม่ได้บอกใคร เพื่อนบอกว่าสังเกตเอาบางทีก็เห็นในทวิตเราก็เชื่อนิดนึง จนวันนี้เราถามเพื่อนอีกครั้งว่ารู้ได้ไง เพื่อนก็ตอบแบบเดิมแหละเเต่ครั้งนี่พูดถึงเค้าด้วย ก็ประมาณว่า ไม่ตอบแชท คือเค้าน่าจะซีเรียสเรื่องตอบแชท และถ้าเราไม่ไปขอโทษเค้าเค้าก็จะไม่คุยกับเราประมาณนี้ แล้วก็เรื่องสมุดเพื่อนบอกว่าจริงๆอ่ะเห็นอยู่แล้วแต่อยากให้เราเดินไปที่ห้องเรียน เห้อนี่โกรธกูขนาดนั้นเลยหรอไง ถามว่าเราเสียใจมั้ยเราเสียใจนะเเต่เค้าก็ไม่ได้ผิดอ่ะ ถ้าเราตอบแชทเรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าตอบแชทถ้านึกถึงใจเค้าเราก็คงได้ไปกินข้าวด้วยกันปกติ เดินด้วยกันปกติ ชวนไปนู้นนี่ปกติ พูดแล้วก็คิดถึงตอนนั้นว่ะ เราก็รู้ตัวไงว่าเราผิด #ขอโทษนะ #เจ็บกว่าการไม่มีก็คือการเคยมีสินะ